Dîner de cons, Le (1998)

Κάθε εβδομάδα, ο Pierre και οι φίλοι του οργανώνουν ένα "Δείπνο Ηλίθιων". Ο καθένας πρέπει να φέρει μαζί του έναν ηλίθιο τον οποίο παρουσιάζει ως προσκαλεσμένο του. Νικητής είναι αυτός που θα διαλέξει τον πιο ηλίθιο. Ο Pierre πιστεύει ότι ο δικός του, Francois Pignon, θα κλέψει την παράσταση. Ένα ατύχημα όμως θα καταστήσει αδύνατη την συμμετοχή του στο δείπνο. Τι θα συμβεί όταν ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει είναι ο Francois?

O Francis Veber σκηνοθετεί την υπέροχη αυτή κωμωδία, βασιζόμενος σε δικό του σενάριο. Δεν θα δούμε υποβλητικά τοπία και καταρρακτώδη εφέ, ούτε όμως και καταιγιστική δράση με αμέτρητες σφαίρες να πέφτουν ζεστές στο χώμα. Η πλειοψηφία των σκηνών λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα σπίτι. Αυτό αποτελεί και ολόκληρη την σκηνογραφία της ταινίας (εκτός 2-3 σκηνών που είναι εκτός). Ακούγεται βαρετό έτσι? Και όμως...

Η σκηνοθεσία ζουμάρει πάνω στα πρόσωπα και τις γκριμάτσες των πρωταγωνιστών καθώς αυτοί αποτελούν και το δυνατό κομμάτι της υπόθεσης που ονομάζεται "Δείπνο Ηλίθιων". Δεν θα ήταν δυνατόν όμως να είχαμε τόσο καταπληκτικές ερμηνείες, εάν το σενάριο δεν ήταν τόσο καλογραμμένο και ιδίως εάν οι διάλογοι δεν ήταν τόσο έξυπνοι και κωμικοί συνάμα. Θα προκαλέσουν εκπληκτικές σκηνές γέλιου που πραγματικά θα τις ευχαριστηθείτε καθώς πηγή των δεν είναι το "γελοίο" αλλά το πραγματικά αστείο.

Πρωταγωνιστεί ο "ηλίθιος" Jacques Villeret στον ρόλο του Francois Pignon. Στρουμπουλός εκ φύσεως, "ηλίθια" φάτσα και αφέλεια σε υψηλά επίπεδα. Απίστευτη κίνηση και ακόμα πιο εκπληκτικές εκφράσεις. Υποστηρίζει 100% τους πανέξυπνους διαλόγους και δένει με το υπόλοιπο καστ, σε βαθμό που οι ατάκες των ηθοποιών δένουν αρμονικά (όπως άλλωστε συμβαίνει εις την Γαλλικήν). Ξεχωριστός, απολαυστικός και ρεαλιστικά αφελής, μέσα στην αθωότητά του θα καταφέρει να μετατραπεί από ηλίθιος σε "δάσκαλο".

Ο Thierry Lhermitte είναι ο Pierre Brochant. Πλούσιος και έξυπνος, διοργανώνει τα περίφημα δείπνα ηλίθιων. Βρίσκει λαβράκι, όμως η ατυχία του χτύπα την πόρτα και απόκτα έναν αδίστακτο πόνο στην μέση. Από θύτης, μετατρέπεται σε θύμα καθώς ο "ηλίθιος" του είναι ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει. Άκρως κωμικός, διακρίνεται από μία σοβαροφάνεια που ίσως είναι άστοχη σε κάποιες σκηνές, όμως συνολικά θα αποδειχθεί αρκετά ισορροπημένος.
Ο Francis Huster στον ρόλο του καλύτερου φίλου του Pierre (και συνάμα κερατωμένου), Juste Leblanc, είναι καλός και θα μας χαρίσει 2-3 καλές σκηνές με τον πρωταγωνιστή.

Ξεχώρισε, στον μικρό αλλά πολύ σημαντικό ρόλο του Lucien Cheval, ο κωμικότατος Daniel Prevost. Με μία γκριμάτσα που θα συνδυάσει την καχυποψία, το πείραγμα (Μαρσέιγ!), τον έλεγχο (φοροτεχνικός γαρ) και το κέρατο (σιγά μην την γλύτωνε), κλέβει την παράσταση και θα αποτελέσει τον κύριο λόγο πολλών ρινικών ατυχιών - ιδιαιτέρως στις σκηνές που μοιράζεται με τον Jacques Villeret. Μοναδικός, απλά.

Θα θυμίσει ολίγον από Sleuth (2007), και ιδιαιτέρως την πρωτότυπή της, κυρίως όσον αφόρα την θεατρικότητα των ηθοποιών και την περιορισμένη σκηνογραφία. Οι δυνατές όμως ερμηνείες, σε συνδυασμό με το έξυπνα "ηλίθιο" σενάριο και ιδίως με τους κωμικούς διαλόγους, θα αποδειχθούν υπέρ-αρκετές ώστε να καλύψουν οποιοδήποτε κενό. Η ευχαρίστηση του θεατή είναι εξασφαλισμένη για ένα τίμιο τελικό αποτέλεσμα.

Για τους απανταχού groupies του Johnny Hallyday, για τους κερατωμένους και για τους προδότες, για τους ηλίθιους που είναι έξυπνοι και για τους έξυπνους που είναι ηλίθιοι, τίποτα λιγότερο από 8/10, για μία από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω δει το τελευταίο διάστημα - κοντά στο 7,6/10 του IMDb.

edit: Στα πλαισια συνεργασιας του συγγραφεα με το Cinemascope.

Posted in: reviews: Cinema