Sleuth (2007)

Δυο εξαιρετικα εμφυεις Βρετανοι ανδρες σε ενα παιχνιδι εξαπατησης και δολου. Ο Andrew Wyke (Michael Cain) ειναι ενας γερασμενος διασημος συγγραφεας που ζει μονος του στην εξοχη σε μια συγχρονη επαυλη , αφου τον παρατησε η γυναικα του για εναν νεαρο ανδρα. Ο Μilo Tindle (Jude Law), ενας ανερχομενος ηθοποιος, εφοδιασμενος με χαρη και εξυπναδα. Οταν ο πρωτος τον καλει στην επαυλη του, ο Tindle προσπαθει να τον πεισει να δωσει διαζυγιο στην συζυγο του (καθως αυτος ειναι ο νεαρος ανδρας..). Ολα λαμβανουν μια περιεργη τροπη ομως οταν ο Wyke αρχιζει τα παιχνιδια μυαλου με τον εραστη της συζυγου του και τον παρασυρει σε μια σειρα εκδικητικων πραξεων τις οποιες ειχε σχεδιασει προ πολλου...

Το Sleuth εχει μια γοητευτικη ιστορια που λιγοι γνωριζουν. Το 1970 υφισταται ως θεατρικη παρασταση απο τον Anthony Shaffer. Το 1972 μεταφερθηκε στην μεγαλη οθονη απο τον Joseph L. Mankiewicz με πρωταγωνιστη τον Michael Cain και τον Laurence Olivier. Το 2007 εχουμε το remake της ταινιας απο τον θεατρικο Keneth Branagh και τον Harold Pinter με πρωταγωνιστες τον Michael Cain (ναι! σωστα διαβασατε) και τον Jude Law, του οποιου γινεται η παρουσιαση στις παρακατω γραμμες.

Ας ξεκαθαρισω κατι πριν βουτηξω στα αδυτα αυτης της ταινιας. Δεν εχω δει την ταινια του 1972 και ως εκ τουτου δεν μπορω να τις συγκρινω. Αυτη την στιγμη δεν με απασχολει αλλωστε. Θα παρουσιασω αυτο το remake σαν να ειναι η πρωτοτυπη και οταν ερθει ο καιρος θα υπαρξει η απαιτουμενη συνεχεια.

Ο Kenneth Branagh ειναι ενας κατεξοχην θεατρικος καλλιτεχνης. Ετσι και εδω, εχουμε μια ταινια η οποια θυμιζει παρα πολυ θεατρο. Και ξεχαστε τις θεατρικες ταινιες τυπου "Μια Μελισσα Τον Αυγουστο" ή "Μολις Χωρισα" κτλ που εχουμε συνηθισει στα μερη μας. Εδω μιλαμε για πραγματικο θεατρο και πραγματικες ερμηνειες.

Ολη η ταινια ειναι γυρισμενη σε μια επαυλη χωρις καθολου σχεδον εξωτερικα γυρισματα. Αυτο το γεγονος οχι μονο δεν την κανει ανιαρη, οπως καποιοι θα φοβηθουν, αλλα την μετατρεπει σε ενα συγχρονο κινηματογραφικο αριστουργημα.

Ο Branagh γνωριζει πολυ καλα την σημασια των κινησεων, της εκφρασης, της φωνης, της ενδυμασιας, του φωτισμου και κυριως της ερμηνειας που χρειαζεται μια θεατρικη παρασταση για να πεισει το κοινο, μακρια απο εκρηξεις, α-πιστευτα εφε, περιττη βια και βαρετους διαλλογους. Καταφερνει και σπρωχνει τους 2 πρωταγωνιστες στα ακρα, μετατρεποντας τις ερμηνειες των σε οσκαρικες και γιατι οχι, διδακτικες.

Η σκηνοθεσια ακολουθει το συγχρονα αυτο διασκευασμενο σεναριο πιστα αλλα και με πολυ πρωτοτυπο (για το σινεμα) τροπο. Ο σκηνοθετης παιζει με αξιολογες γωνιες ληψεως που σπανια συνανταμε στον κινηματογραφο, ενω η συνεχης εστιαση στην ερμηνεια των πρωταγωνιστων σε συνδιασμο με το ενδιαφερον παιχνιδι αντιθεσεων (ειτε σκηνικα ειτε ερμηνευτικα) αξιοποιωντας καθε πλευρα του μοντερνου σκηνικου, προσθετουν αρκετα στην αξια του εργου τουτου.

Απο τον κλειστοφοβικο και συναμα ερμηνευτικως παντοδυναμο ανελκυστηρα μεχρι τα σκοτεινα μα πολυχρωμα δωματια, υπαρχουν στοιχεια που καθηλωνουν τον θεατη. Ο Branagh τονιζει μια σκοτεινη πλευρα των 2 χαρακτηρων, την οποια υποστηριζει επισης αψογα ο δικος μας Haris Zambarloukos με την εκπληκτικη φωτογραφια του.

Προσπαθησα αλλα εξαιρουμενων 1-2 μικρων στιγμων, δεν καταφερα να βρω ουτε ενα ψεγαδι οσον αφορα την σκηνοθεσια με την εκπληκτικη εναλλαγη σκηνων, και την φωτογραφια της ταινιας.

Μπορω να συνεχισω να γραφω για ωρες. Να μιλησω για τους πανεξυπνους, λιτους, πονηρους, δεμενους, α-περιττους, σεξουαλικα φορτισμενους στα ορια του σαδισμου, ιδιοφυεις διαλλογους. Πραγματικα δεν υπαρχει λεπτο που να μην "αναγκαζεσαι" να παρακολουθησεις ακομα και την τελευταια λεξη μιας προτασεως.. Δυστυχως ειναι παρα πολυ δυσκολο να γραψεις περισσοτερα για αυτη την ταινια χωρις να προδωσεις την πλοκη του Sleuth.

Ετσι, χωρις να προβω σε αποκαλυψη λεπτομερειων, πρεπει να σταθω στην ερμηνεια του Michael Cain. Ειναι ενδιαφερον το γεγονος οτι πρωταγωνιστει στην ιδια ταινια για 2η φορα αλλα σε διαφορετικο! χαρακτηρα. Αυτη την φορα ειναι ο συγγραφεας και οχι ο γοης. Ο Cain εκπλησσει και ισως λιγο με την βοηθεια του Kenneth Branagh, φανερωνει το πραγματικο ταλεντο που κρυβει μεσα του. Μια εκπληκτικη θεατρικη ερμηνεια εχοντας να ξεχωριζει την αρμονεια της κινησιολογιας & των εκφρασεων του προσωπου με την φωνη του ηθοποιου. Απο σαγηνευτικη και πονηρη μετατρεπεται σε θυμωμενη και απολυτα δυνατη αλλα και φοβισμενη και εξαπατημενη. Μια πραγματικα δεμενη ερμηνεια χωρις καθολου περιττα στοιχεια εντυπωσιασμου.

Στον αντιποδα ο Jude Law ειναι ολιγον περιττος αλλα καταφερνει να σταθει ανταξιος του συνολου. Ειναι σαδιστικα ελκυστικος, πονηρος, πανεξυπνος, φοβισμενος, θυμωμενος, αφεντικο και δουλος, εφηβος και ανδρας. Η ερμηνεια του εχει και αυτη ως βαση την θεατρικοτητα και σιγουρα δεν απογοητευει ακομα και τον πιο απαιτητικο θεατη.

Προσωπικα, ποτε μου δεν τον συμπαθησα αυτον τον "συγχρονο playboy".. Mεχρι σημερα που απεδειξε οτι ειναι ενας πραγματικος ηθοποιος.

Η ταινια δεν εχει αλλους πρωταγωνιστες. Ειπαμε, ενα σπιτι και 2 χαρακτηρες. Ομως, δεν θα κουραστειτε ουτε δευτερολεπτο (εκτος βεβαιως 1-2 στιγμων οπως προανεφερα). Ισως αυτη η ταινια γινει η αφορμη να γινετε φιλοι του θεατρου. Ισως αυτη η ταινια σας κανει να μισησετε το θεατρο. Ποιος ξερει..

Εγω εμεινα απολυτα ικανοποιημενος και στα 82 λεπτα της διαρκειας της. Απο τις λιγες φορες που βρηκα μια ταινια τοσο ελκυστικη ωστε να εχει την αφοσιωση μου καθ'ολη την διαρκεια της.

Τo IMDb προφανως επηρεασμενο απο την πρωτοτυπη ή την ψευτοκουλτουρα των μοντερνων "δυσκολων κριτικων" αποδιδει στο Sleuth του Kenneth Branagh μολις 6,6/10. Συγχωρεστε με, αλλα τετοιες ταινιες ειναι αμαρτια να λαμβανουν οτιδηποτε κατω του 9/10. Το δεκαρι ισως το παρει η πρωτοτυπη. Ισως...

Δειτε την ξεκουραστοι & αφοσιωμενοι και θα σας ανταμειψει.

Posted in: reviews: Cinema