.png "English"){kind=small}
.jpg)
"Το ποτάμι πίσω δε γυρίζει", "ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας", "ο Bob Marley είχε λίγα μαλλιά", "η Vanessa May είναι γατάκι", "εάν η Αλέκα παντρευόταν το Τζιμάκο", "δε κάπνισα σχεδόν καθόλου", "οξυγόνο!"..
Εάν οι Levellers επισκέπτονταν την Αμερική του στρατάρχη Ντάγκλας Μακάρθουρ θα είχαν εκτελεστεί στα 11 βήματα. Οι Βρετανοί βάζουν τα γυαλιά στους μεγάλους αριστερούς διανοούμενους με τα αποτυχημένα πειράματα της κομμούνας και των ουτοπικών κοινωνιών, ακόμα κι αν έχασαν ένα μέλος στην πορεία.
Βλέπετε, εκεί έξω υπάρχουν πολλά συγκροτήματα τα οποία γλαφυρά περιγράφουν την υπέροχη συνύπαρξη των μελών, την ευημερία και την αλάνθαστη συνεργασία των. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι Metallica πριν λίγα χρόνια καλωσόρισαν το νέο τους μέλος (Robert Trujillo) με 1 εκατομμύριο δολάρια μόνο και μόνο για να αποδείξουν τη σοβαρότητα και τη δέσμευση.
Ο κόσμος αυτός κάπου έχει χώρο και για το εργοστάσιο των Levellers, κυριολεκτικά το εργοστάσιο Metway που πρόκειται για το αρχηγείο τους.
Υπάρχει χώρος για την ίση διανομή μέρους των κερδών, την εκμετάλλευση του υπολοίπου προς Μ.Κ.Ο. και διάφορους κοινωφελείς σκοπούς, την παντελή απουσία γκρίνιας, παραδείγματος χάρη "Mark θέλω το καινούριο iPhone", "Όχι Simon, πήρες Playstation πριν 5 ημέρες" και πάει λέγοντας.
Φτάσαμε αργά στο Block 33. Δεν είχε πολλά αυτοκίνητα τριγύρω επομένως η μισοάδεια αρένα δεν ήταν έκπληξη.
Με μια ώρα καθυστέρηση, το δελτίο τύπου ανέφερε τις 9.30μμ ως ώρα έναρξης, εμφανίστηκαν επί σκηνής δειλά δειλά οι δικοί μας Daytime Thief. Ένα δεμένο σύνολο με γεμάτη μελωδία, ακατέργαστα φωνητικά με την προσθήκη βιολιού και ακορντεόν! Χαρούμενα αλλά δυναμικά riffs με τη κουβέρτα της βρετανικής παράδοσης τα οποία θυσιάστηκαν λογικώς στο βωμό της "support group" ταμπέλας. Εξαιρετική η διασκευή στο Society του Eddie Vedder μα ατυχές το τελευταίο τους τραγούδι το οποίο θα έπρεπε να είναι αξέχαστο, δυνατό, το αποκορύφωμα της εμφάνισης των κι όχι η διασκευή της διασκευής του Ring of Fire (Johnny Cash). Αναμένουμε με αγωνία το επόμενο βήμα των Daytime Thief.
Οι πόρτες κλείνουν και στον πυρήνα του κοινού ξεχωρίζουν αρκετοί Βρετανοί groupies, πιθανοί απόγονοι των Happy Hitchers του περίφημου γκρουπ οπαδών οι οποίοι έκαναν πάντα ωτοστόπ μέχρι την επόμενη συναυλία.
Levellers επί σκηνής!
Οι Βρετανοί groupies μπροστά ξεκινούν το πάρτι. Ο, κακώς, λίγος κόσμος του Block ξεσπά σε χειροκροτήματα. Έχουν πιστούς φίλους. Οι ίδιοι, χαμογελαστοί και σίγουροι επί σκηνής.
Ένα ποτάμι ήχου. Ένα ποτάμι στις όχθες του οποίου μπορείς να κάνεις πικ-νικ με τα ανήλικα παιδιά σου ή ξέφρενο πάρτι (προσοχή, όχι rave!) με τους συμφοιτητές σου ή να ξαπλώσεις και να ακούς τη ροή του με κλειστά μάτια. Και κάπου εκεί συμβιβάζομαι με την ιδέα για το που φτάνουν οι αντοχές των Levellers.
Ή έτσι νόμισα..
Ξαφνικά το ποτάμι φουσκώνει και πλημμυρίζει το κοινό. Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη ή τσιγάρο. Τα riffs της κιθάρας και του βιολιού είναι επιβλητικά και ο συγχρονισμός μπάσου και μπότας το λιγότερο βίαιος. Μια βία που δε προκαλεί θυμό ή αγανάκτηση. Μια βία που ξυπνά τις αισθήσεις, ένα ταρακούνημα το οποίο οδηγεί σε κάθαρση.
Γιατί παρόλο που το Block είχε κάκιστο εξαερισμό αφού έκλεισαν οι πόρτες, ο θεατής ένοιωθε καθαρός. Χαρούμενος.
Κι αυτό ακριβώς είναι η folk punk των Levellers. Δε θα σπάσεις τζάμια, δε θα βιάσεις κανένα, δε θα βάλεις φωτιά στους κάδους και θα αρχίσεις να χορεύεις γύρω τους. Θα προβληματιστείς, θα σκεφτείς, θα πας ταξίδι, θα τολμήσεις, θα σπάσεις, θα αποτύχεις, θα ξαναδοκιμάσεις.
Ο Jeremy Cunningham ήταν σαφής απέναντι στη Ρένα Καλπάκη του Rockarolla radio, "Θα παίξουμε κάποια καινούρια πράγματα από αυτά που ηχογραφούμε στο στούντιο. Θα περάσουμε σε κάποια αγαπημένα τραγούδια, με τις συνήθεις δυναμικές εκτελέσεις μας και αρκετά χοροπηδήμα".
Jeremy δικέ μου, είχες απόλυτο δίκιο.
σ.σ. Σε συνεργασία με το Rockarolla radio.
σ.σ.1. Πολλά συγχαρητήρια στη γλυκύτατη κυρία που κέρδισε την κιθάρα των Levellers στην κλήρωση!
σ.σ.2. Διάβασε εδώ τη συνέντευξη των Levellers.
Βλέπετε, εκεί έξω υπάρχουν πολλά συγκροτήματα τα οποία γλαφυρά περιγράφουν την υπέροχη συνύπαρξη των μελών, την ευημερία και την αλάνθαστη συνεργασία των. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι Metallica πριν λίγα χρόνια καλωσόρισαν το νέο τους μέλος (Robert Trujillo) με 1 εκατομμύριο δολάρια μόνο και μόνο για να αποδείξουν τη σοβαρότητα και τη δέσμευση.
Ο κόσμος αυτός κάπου έχει χώρο και για το εργοστάσιο των Levellers, κυριολεκτικά το εργοστάσιο Metway που πρόκειται για το αρχηγείο τους.
Υπάρχει χώρος για την ίση διανομή μέρους των κερδών, την εκμετάλλευση του υπολοίπου προς Μ.Κ.Ο. και διάφορους κοινωφελείς σκοπούς, την παντελή απουσία γκρίνιας, παραδείγματος χάρη "Mark θέλω το καινούριο iPhone", "Όχι Simon, πήρες Playstation πριν 5 ημέρες" και πάει λέγοντας.
Φτάσαμε αργά στο Block 33. Δεν είχε πολλά αυτοκίνητα τριγύρω επομένως η μισοάδεια αρένα δεν ήταν έκπληξη.
Με μια ώρα καθυστέρηση, το δελτίο τύπου ανέφερε τις 9.30μμ ως ώρα έναρξης, εμφανίστηκαν επί σκηνής δειλά δειλά οι δικοί μας Daytime Thief. Ένα δεμένο σύνολο με γεμάτη μελωδία, ακατέργαστα φωνητικά με την προσθήκη βιολιού και ακορντεόν! Χαρούμενα αλλά δυναμικά riffs με τη κουβέρτα της βρετανικής παράδοσης τα οποία θυσιάστηκαν λογικώς στο βωμό της "support group" ταμπέλας. Εξαιρετική η διασκευή στο Society του Eddie Vedder μα ατυχές το τελευταίο τους τραγούδι το οποίο θα έπρεπε να είναι αξέχαστο, δυνατό, το αποκορύφωμα της εμφάνισης των κι όχι η διασκευή της διασκευής του Ring of Fire (Johnny Cash). Αναμένουμε με αγωνία το επόμενο βήμα των Daytime Thief.
Οι πόρτες κλείνουν και στον πυρήνα του κοινού ξεχωρίζουν αρκετοί Βρετανοί groupies, πιθανοί απόγονοι των Happy Hitchers του περίφημου γκρουπ οπαδών οι οποίοι έκαναν πάντα ωτοστόπ μέχρι την επόμενη συναυλία.
Levellers επί σκηνής!
Οι Βρετανοί groupies μπροστά ξεκινούν το πάρτι. Ο, κακώς, λίγος κόσμος του Block ξεσπά σε χειροκροτήματα. Έχουν πιστούς φίλους. Οι ίδιοι, χαμογελαστοί και σίγουροι επί σκηνής.
Ένα ποτάμι ήχου. Ένα ποτάμι στις όχθες του οποίου μπορείς να κάνεις πικ-νικ με τα ανήλικα παιδιά σου ή ξέφρενο πάρτι (προσοχή, όχι rave!) με τους συμφοιτητές σου ή να ξαπλώσεις και να ακούς τη ροή του με κλειστά μάτια. Και κάπου εκεί συμβιβάζομαι με την ιδέα για το που φτάνουν οι αντοχές των Levellers.
Ή έτσι νόμισα..
Ξαφνικά το ποτάμι φουσκώνει και πλημμυρίζει το κοινό. Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη ή τσιγάρο. Τα riffs της κιθάρας και του βιολιού είναι επιβλητικά και ο συγχρονισμός μπάσου και μπότας το λιγότερο βίαιος. Μια βία που δε προκαλεί θυμό ή αγανάκτηση. Μια βία που ξυπνά τις αισθήσεις, ένα ταρακούνημα το οποίο οδηγεί σε κάθαρση.
Γιατί παρόλο που το Block είχε κάκιστο εξαερισμό αφού έκλεισαν οι πόρτες, ο θεατής ένοιωθε καθαρός. Χαρούμενος.
Κι αυτό ακριβώς είναι η folk punk των Levellers. Δε θα σπάσεις τζάμια, δε θα βιάσεις κανένα, δε θα βάλεις φωτιά στους κάδους και θα αρχίσεις να χορεύεις γύρω τους. Θα προβληματιστείς, θα σκεφτείς, θα πας ταξίδι, θα τολμήσεις, θα σπάσεις, θα αποτύχεις, θα ξαναδοκιμάσεις.
Ο Jeremy Cunningham ήταν σαφής απέναντι στη Ρένα Καλπάκη του Rockarolla radio, "Θα παίξουμε κάποια καινούρια πράγματα από αυτά που ηχογραφούμε στο στούντιο. Θα περάσουμε σε κάποια αγαπημένα τραγούδια, με τις συνήθεις δυναμικές εκτελέσεις μας και αρκετά χοροπηδήμα".
Jeremy δικέ μου, είχες απόλυτο δίκιο.
σ.σ. Σε συνεργασία με το Rockarolla radio.
σ.σ.1. Πολλά συγχαρητήρια στη γλυκύτατη κυρία που κέρδισε την κιθάρα των Levellers στην κλήρωση!
σ.σ.2. Διάβασε εδώ τη συνέντευξη των Levellers.
