You Don't Mess with the Zohan (2008)

H ιστορία ενός πράκτορα της Ισραηλινής Mossad ο οποίος σκηνοθετεί τον θάνατό του και μετά-κομίζει στην Αμερική έχοντας ως όνειρο ζωής να γίνει κομμωτής. Φιλοδώρει τους πελάτες με "ειδικές υπηρεσίες" στο πίσω δωμάτιο και γίνεται δημοφιλής, όλα όμως αλλάζουν όταν θα ανακαλύψει τον έρωτα της ζωής του την ίδια στιγμή που θα τον "ανακαλύψουν" οι εχθροί του..

Μετά το μέτριο I Now Pronounce You Chuck & Larry (2007), ο Dennis Dugan σκηνοθετεί την παρούσα, βασισμένη στο σενάριο του πρωταγωνιστή Adam Sadler και του Robert Smigel. Η αλήθεια είναι πως η ταινία όχι μόνο απέτυχε στο ταμείο αλλά δημιούργησε αρκετό μίσος στις ΗΠΑ.

Ο λόγος πρόκειται κυρίως για το σενάριο. Αυτή την φορά, ο κακός δεν είναι ούτε Άραβας ούτε Παλαιστίνιος (αν και παρουσιάζονται με αρκετά άκομψο τρόπο). Η "ηλιθιότητα" των Αμερικανών σε μία γρήγορη σκηνοθεσία με κάποια όμορφα εφέ και χιουμοριστικούς ωμούς διαλόγους. Ο σαρκασμός ίσως ξεφεύγει από τα όρια σε κάποιες στιγμές, όμως το σύνολο είναι δεμένο με λίγα κενά στο σενάριο αλλά και κάποιες φλύαρες σκηνές.

Ο Adam Sadler στον κύριο ρόλο του Zohan. Είναι αστείος και κωμικός σε πηγαίο βαθμό. Όμως, όπως στην πλειοψηφία των ταινιών του, θα καταντήσει ολίγον κουραστικός και μονότονος. Συνολικά θα βγάλει γέλιο αλλά μέχρι εκεί.

Ο John Turturro εμπνέει, εκ φυσιογνωμίας, ως ο κακός με κωμικά στοιχεία. Έτσι και εδώ, στον ρόλο του Φαντομά είναι αρκετός και θα δέσει με τον Sadler. Χαριτωμένες σκηνές με χιούμορ και με εκπληκτική κινησιολογία.

Ο λόγος για να δει κάποιος την ταινία είναι φυσικά και η πανέμορφη Emmanuelle Chriqui στον ρόλο της Dalia. Ταλαίπωρη και αδικημένη, μέγας έρωτας του Ζοhan θα προβληματιστεί και θα ερωτευθεί. Οι σκηνές της με τον Sadler εκπνέουν μία αδικαιολόγητη "αμηχανία" χωρίς όμως να είναι έντονη. Γεμίζει το κάδρο και αν μη τι άλλο, το ομορφαίνει.

Ο κωμικός Rob Schneider συνεχίζει την παράδοση σε τέτοιου είδους ταινίες, έχοντας τον ρόλο του Salim. Ο ρόλος του δεν είναι κύριος, όμως θα δέσει εκπληκτικά με τον πρωταγωνιστή στις σκηνές οπού συμμετέχουν, με καλές ατάκες και πολύ γέλιο.

Γενικά και με λίγα λόγια, μία ακόμα "αμερικανιά". Διαφέρει όμως από τις υπόλοιπές του είδους, κυρίως λόγω του ευαίσθητου σεναρίου (Παλαιστίνη - Ισραήλ) αλλά και του σαρκασμού που σπανίζει, καθώς η πλειοψηφία των ταινιών του είδους απευθύνεται σε Αμερικανικό κοινό.

Με μίσος η χωρίς, με αρκετό αλκοόλ στο αίμα σας, με ανοικτά μυαλά και εφηβική διάθεση, πιστεύω ότι 5/10 είναι υπέρ-αρκετό για την νέα αυτή προσπάθεια του Sadler, κοντά στο 5,7/10 του IMDb.

Δειγμα διαλογων:

Zohan: I just want to make people silky-smooth!

edit: Στα πλαισια της συνεργασιας του συγγραφεα με το Cinemascope.

Posted in: reviews: Cinema