Happy Slapping [2013] ~ Scary Greeks

«Happy Slapping» είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για περιστατικά βίας πολλές φορές σε άγνωστα πρόσωπα με μοναδική αιτία και σκοπό να καταγραφούν σε βίντεο και έπειτα να «ανεβούν» στο διαδίκτυο. Ακριβώς αυτό το φαινόμενο, το οποίο καταγράφεται στον τύπο για πρώτη φορά στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας –όταν δηλαδή η καταγραφή των περιστατικών ήταν εύκολη και άμεση λόγω της τεχνολογικής προόδου των κινητών - πραγματεύεται και η καναδικής παραγωγής ταινία του Χρήστου Σουρλίγκα.

Πέντε έφηβοι προσπαθούν να γεμίσουν το χρόνο τους, να ξεφύγουν από μία ακόμα βαρετή βραδιά, αλλά και να κερδίσουν το «σεβασμό» άλλων χειρότερων ομάδων – συμμοριών, προσπαθώντας να δημιουργήσουν το πιο ακραίο βίντεο πραγματικού περιστατικού. Ένας απλός τσακωμός είναι πλέον ξεπερασμένος και σίγουρα δε θα κερδίσει σε προβολές (views) στην πιο cool ιστοσελίδα με την ηλεκτρονική διεύθυνση rampnites.com. Ιδιαίτερα τώρα που ο αδελφός του Γουίγκι, ο οποίος έχει ήδη πάρει αρκετά κλικ σπάζοντάς τον Γουίγκι στο ξύλο, ετοιμάζεται να λανσάρει τη νέα «μόδα», το να χαστουκίζεις ανυποψίαστους περαστικούς. Χρειάζονται λοιπόν υλικό, πολύ προκλητικό και σοκαριστικό υλικό προκειμένου να περάσουν μπροστά. Και θα το έχουν. Αλλά με τι κόστος;

Η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Χρήστου Σουρλίγκα είναι και η πρώτη ταινία μυθοπλασίας που γυρίζεται αποκλειστικά με iPhone και μάλιστα εξολοκλήρου από τους νεαρούς πρωταγωνιστές της, μετά και τις οδηγίες του διευθυντή φωτογραφίας Luc Montpellier. Δε θα βρείτε ούτε ένα σταθερό πλάνο στην ταινία κι αν αντέξετε το πρώτο τέταρτο τη ζαλάδα, πιστέψτε με, στη συνέχεια, αυτό θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα ανακατέψει τα στομάχια σας. Η ταινία καταγράφει το θυμό, την επιπολαιότητα, την ορμή των εφήβων αλλά κυρίως ένα φαινόμενο, ας το πούμε… ειδικής βίας γιατί δεν είναι ακριβώς «bullying», που τα κρούσματά του αυξάνονται ολοένα. Πόσο έχει εισχωρήσει η ευκολία της τεχνολογίας και το ίντερνετ στην ζωή ιδιαιτέρως των νέων και σε τι βαθμό τους επηρεάζει; Μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος στο βωμό των κλικ ή των λάικ;

Την φιλοσοφία του «happy slapping» θα τη βρείτε σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως το «Jackass», την ωμότητα τον περιστατικών στους τίτλους των ειδήσεων, τις ντοκιμαντερίστικες σκηνές με την τρεμάμενη κάμερα στο «Blair Witch Project» μονάχα που εδώ είναι όντως the real thing. Υπάρχει όμως κάτι που εκτιμάς ιδιαιτέρως στη δουλειά του Χρήστου Σουρλίγκα. Είναι η καλοδουλεμένη αυταπάτη που σου αφήνει η ταινία πως δεν υπάρχει σκηνοθέτης. Και δε θέλω να πω τίποτα κακό με αυτό, ίσα ίσα. Η ψευδαίσθηση πως οι 5 πρωταγωνιστές είναι όντως μία υπαρκτή παρέα της οποίας παρακολουθούμε την ιστορία είναι φυσικά αποτέλεσμα και της ιδιαίτερης κινηματογράφησης τους, αλλά και του τρόπου που μιλάνε (δεν είναι στημένες ατάκες) και του φυσικού τρόπου με τον οποίο κινούνται και ως μονάδες, αλλά και μέσα στο χώρο κι αυτό μπορεί να είναι μόνο αποτέλεσμα εύπλαστων ηθοποιών, πολλής δουλειάς και καλών σκηνοθετικών οδηγιών και μοντάζ.

Η ταινία προβλήθηκε στο τμήμα Πανόραμα του 19^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ του Happy Slapping: