U2 360 World Tour @ Ο.Α.Κ.Α.: What time is it in the world? (support act: Aviv Geffen & Snow Patrol)

Το 1997 η Θεσσαλονικη ξεχωρισε στην Ευρωπη ως πολιτιστικη πρωτευουσα εκεινης της χρονιας.  

Το 1997 οι U2 μεσω της PopMart Tour κατελαβαν το Λιμανι της πολης και με υπερμεγεθη λεμονια, οθονες και ηχεια σατυρισαν τα McDonalds και τον υπερκαταναλωτισμο σε μια συναυλια που παραλιγο να μη γινει.

Το 1997 οι συνδεσεις Διαδικτυου στη χωρα μας περιοριζοντουσαν στα 33.6K και για λιγους τυχερους στα 56K καθως τα Youtube, Facebook και λοιπα σημερινα μεγαθηρια δεν υπηρχαν ουτε καν ως σκεψη ενω το Google ηταν το κοινα φυλασσομενο μυστικο των λιγων μυομενων.

Το 1997 δεν ειχα καμια απολυτως ιδεα για το τι επροκειτο να ακολουθησει, δεν ειχα ιδεα για τα σκηνικα, δεν ειχα ιδεα για το συγκροτημα, δεν ειχα ιδεα για τη σημασια εκεινης της συναυλιας. Καθε τραγουδι, καθε κινηση του Bono, καθε εικονα της οθονης, το Λεμονι, τα εφε, ηταν ενα χαστουκι στο προσωπο μου και τα σαγονια μου κρεμοντουσαν ανοικτα απο την αρχη εως το τελος.

Το 1997 οι U2 εδωσαν τη συναυλια της δεκαετιας στη Θεσσαλονικη, στο Λιμανι με εισιτηριο 4.000 δρχ.

Το 2009 οι Ιρλανδοι ξεκινουν τη μεγαλυτερη περιοδεια σε ανοικτα γηπεδα απο την εποχη της Popmart και ανακοινωνουν τη χωρα μας στη λιστα με τις λιγες τυχερες. Παραλληλα, βαζουν ορο να κυκλοφορησουν καποιες χιλιαδες εισιτηριων σε πολυ χαμηλη τιμη ωστε ολες οι κοινωνικες κατηγοριες να μπορεσουν να απολαυσουν τη συναυλια.

Η ιδεα για την περιοδεια και το συγκεκριμενο σκηνικο εχει γεννηθει 6 χρονια πριν ενω οι μελετες εγιναν σε καθε σταδιο ξεχωριστα (!) ενα χρονο πριν ξεκινησει. Το 2009 οι U2 δινουν συναυλια στη Καλιφορνια για τη 360 περιοδεια και η συναυλια μεταδιδεται σε ζωντανο χρονο παγκοσμιως μεσω του Youtube ενω το DVD/Blu-ray κυκλοφορει καποιους μηνες αργοτερα.

Και καπου εδω επιστρεφουμε στο σημερα, στις 3 Σεπτεμβριου ειδικοτερα.

Tα φορτηγα που μεταφερουν τη σκηνη και οι γερανοι, παρκαρισμενα στο ΟΑΚΑ.

Οσοι εξ υμων ακουσατε το αφιερωμα του The Scary Nights Show στις ζωντανες εμφανισεις των U2 μαλλον θα καταλαβατε οτι εκανα τη μεγαλυτερη γκαφα της συναυλιακης ζωης μου.

Ειχα δει το blu-ray του RoseBowl! Ηξερα τα παντα για τα σκηνικα και επειδη δεν μου εφτανε αυτο που ειδα, ηθελα να δω και τα extra με το ντοκυμαντερ για την τεραστια κυκλικη οθονη, για τα ηχεια, για το πως ο Βοnο πηγαινε με ασυρματο μικροφωνο στις πισω πισω τελευταιες κερκιδες εξασφαλιζοντας πως ακομα και οι πιο απομακρυσμενοι απο τη σκηνη θεατες θα εχουν την ιδια ακριβως απολαυση.

Παρολα αυτα, ενα ριγος το ενοιωσα τη στιγμη που γυρω στις 7 παρα το απογευμα, μπηκαμε στον "αγωνιστικο" χωρο του OAKA και μπροστα μας βρισκονταν το 50 μετρων υψους διαστημοπλοιο ή 4ποδο χταποδι οπως ελεγε μια νεαρη πιο διπλα. Το σκηνικο ηταν magnificent. Ομως, κατι ελειπε.. δεν με ικανοποιουσε ετσι "νεκρο" κι ακινητο. Μεχρι εκεινη τη στιγμη, το 1997 ηταν 100 φορες πιο επιβλητικο.

Ντροπη μας και κλασσικοτατοι Ελληνες, ακομα και στις 7+ το ΟΑΚΑ ηταν ακομα αδειο. Καπου εκει βγηκε ο Aviv Geffen. Θα ειμαι ειλικρινης, δεν τον ηξερα. Δεν ηξερα καν τους Blackfield οπου παρεα με τον ιδιοφυη Steven Wilson (Porcupine Tree) ο Geffen μας χαρισε αρκετες ξεχωριστες μελωδιες τις οποιες ακουσαμε ζωντανα μπροστα μας καθως η setlist φιλοξενουσε δικες του μελωδιες αλλα και καποιες μαγικες του συγκροτηματος.

Αξιολογος ο Geffen παρολο που χανοταν στο τεραστιο σκηνικο και μαλλον δεν ηταν προετοιμασμενος για κατι τετοιο ενω σιγουρα αξιζε καλυτερο και περισσοτερο κοινο.

Setlist: Blackfield (Blackfield) / Pain (Blackfield) / The One / End Of The World (Blackfield) / Mr. Down & Mrs. High / It Was Meant To Be A Love Song

Οι Snow Patrol (ουτε κι αυτους ηξερα..) εμφανιζονται επι σκηνης ενω ο κοσμος γινεται πιο συμπαγης, ιδιαιτερα στην Αρενα καθως οι κερκιδες εχουν ακομα τεραστια κενα. Ενα παλικαρι συμπαθες επι σκηνης, ενα δεμενο συγκροτημα στο συνολο, καποια riffs που τραβηξαν την προσοχη χωρις ομως να ξεχωριζει καποιο τραγουδι ιδιαιτερως. Ικανοποιητικη στιγμη, οι μελωδιες απο τους 2 ντραμερ ενω μαλλον κουραστικος ο τραγουδιστης με την "υπερβολικη αγαπη" προς την Αθηνα και τους Ελληνες και το φλυαρο "γλυψιμο" το οποιο μαλλον επιασε στο κοινο και τα τελευταια τραγουδια ηταν πιο εντονα λαμβανοντας θερμο χειροκροτημα. 

Ικανοποιητικοι, συντονισμενοι μουσικα με αξιολογα riffs, καλες μεμονωμενες στιγμες και οχι κακο συνολο.

Setlist: Open Your Eyes / Chocolate / Hands Open / Shut Your Eyes / Run / Chasing Cars / Crack The Shutters / Just Say Yes

H ωρα ειναι 10 παρα και το Space Oddity του David Bowie ακουγεται στα ηχεια της σκηνης καθως το ρολοι διαλυεται στο μακρινο διαστημα. Οι U2 κατευθυνονται προς τη τεραστια σκηνη και το κοινο ουρλιαζει οταν τους βλεπει ζωντανα στην τεραστια οθονη των 360 μοιρων. Δε ξεκινησαν με καποιο τραγουδι αλλα με το νεο ορχηστρικο το οποιο συνοδευει το Ευρωπαικο σκελος της περιοδειας τους. Ο Edge, ο Larry, o Αdam χτυπιουνται στα οργανα τους ενω ο Bono χορευει πανω στον διαδρομο σαν εφηβος θυμιζοντας με τις κινησεις του αλλες ενδοξες εποχες (Zooropa,  Achtung Baby, Zoo TV, Mephisto, Charlie Chaplin κτλ). Φαινεται σε παρα πολυ καλη φορμα δεδομενου του προσφατου σοβαροτατου τραυματισμου του στη μεση.
Ανοιγει το στομα του και τραγουδιστα βγαινει το ονομα της Αθηνας.. το κοινο εχει πλεον παραδοθει στους U2.

Και καπου εδω επιστρεφω στη γκρινια μου για το 1997 και τη καταραμενη τεχνολογια αλλα και την μαλλον ακυρη επιλογη των U2 να κυκλοφορησουν ενα DVD απο την περιοδεια τους ΤΟΣΟ μα τοσο νωρις (για την ιστορια, η συναυλια της Αθηνας μαγνητοσκοπηθηκε επισης..). Λιγο πολυ ημουν προετοιμασμενος για τα εφε και τις εικονες που θα εβλεπα μπροστα μου λογω του Rose Bowl και για αυτο το λογο θα περιοριστω μονο στα γεγονοτα που μου εκαναν τρομερη εντυπωση κι οχι σε αυτα που μπορειτε ευκολα να δειτε σε DVD.

Αρχη ολων, ο Bono. Οπως εχουμε πει αρκετες φορες και στο SNShow, η εμφανιση των U2 εξαρταται απο την καλη ή μετρια ημερα του τραγουδιστη (κακια δεν εχει γνωρισει ακομα). Και στην Αθηνα ο κυριος Βοno Vox ηταν φα-ντα-στι-κος και σε εξαιρετη φορμα σωματικα, σε καλη ημερα φωνητικα και τελος ψυχολογικα ειχε καλη διαθεση και μπολικο ΚΕΦΙ.

Ναι, ο Bono ειχε κεφια και αυτο ηταν εμφανες σε καθε τραγουδι απο τα 23 στο συνολο.

Ξεχωριστη η στιγμη με το "πολιτικο/πολιτιστικο/Bono-ιστικο" λογυδριο για το πως οι Ελληνες με τους Ιρλανδους εχουμε πολλα κοινα, με πρωτο την αφραγκια (λεγοντας το με χιουμορ) αλλα κυριως επειδη ειμαστε σπουδαιος λαος και μπορουμε να τα καταφερουμε καθως αυτο που κανει την Ελλαδα ξεχωριστη ειναι οι ιδιοι οι Ελληνες.

Και καπου εδω κανω παυση. Ο Bono ειναι ο μονος καλλιτεχνης που μαλλον ξερει πως να κερδισει ενα κοινο ακομα κι αν βαδιζει στα επικινδυνα μονοπατια της πολιτικης. Επελεξε να μη σταθει στην ιστορικοτητα της Αθηνας και των αρχαιων Ελληνων αλλα στο σημερα και στη σημερινη κατασταση, γεγονος το οποιο εκτιμηθηκε απο το κοινο του ΟΑΚΑ αν και αρκετοι μπερδευτηκαν καθως οι υπερτιτλοι ηταν γεματη λαθη και ορθογραφικα (ναι! υπηρχε μεταφραση σε real time οποτε ο Bono μιλουσε προς το κοινο).

"Δεν εξαρτομαστε απο τις οικονομικες αγορες", "..οι καιροι ειναι ζορικοι αλλα δεν πρεπει να το βαλετε κατω και δεν χρειαζεται ενας Ιρλανδος να σας πει κατι τετοιο!"

Ο The Edge εκανε αρκετα λαθακια με αποκορυφωμα το Vertigo (το οποιο θα δειτε παρακατω σε HD video) ομως ο Bono με αρκετους αυτοσχεδιασμους καλυψε τα περισσοτερα και σχεδον κανεις δεν τα πηρε χαμπαρι. Ο ηχος της κιθαρας ηταν εντυπωσιακος σχεδον σε ολα τα τραγουδια (το riff του Where the steets have no name εχει αποτυπωθει μονιμα πανω στο τυμπανο του αυτιου μου) ενω αρκετες ηταν και οι στιγμες οπου ο κιθαριστας των U2 επαιζε ταυτοχρονα πληκτρα.

Το Walk On και το One περιειχαν ξεχωριστα μηνυματα για το κοινο, τα οποια μπορειτε να δειτε και στο DVD - αξιζει ομως να αναφερω την παρουσια της Διεθνους Αμνηστιας με τα ομορφα χαρτινα φαναρια (αφορμη το ιδιο το τραγουδι Walk On το οποιο γραφηκε για την πολιτικo Aung San Suu Kyi) και βεβαιως την μοναδικη ομιλια του ιστορικοτατου Αρχιεπισκοπου Τουτου.

Και φτανουμε στο σημειο οπου ο Bono επιλεγει καποια ψευδωνυμα για τα μελη και τον εαυτο του. Στη Καλιφορνια υπηρξε αυτη η τετραδα:

Larry Mullen Jr. - James Dean

Adam Clayton - Clark Gable

Τhe Edge - Mr. Spock (“Star Trek”)

Bono - "a mix of Arnold Schwarzenegger and Danny DeVito"

Στην Αθηνα ο Bono προσφωνησε τον The Edge ως Οδυσσεα, τον Larry ως Απολλωνα, τον Adam ως Δια ενω οταν εφτασε η στιγμη για το δικο του ψευδωνυμο κοιταξε πονηρα προς το κοινο "παιζοντας λιγο με την αγωνια της στιγμης" και με δυνατη και σταθερη φωνη σαν να ελεγε κατι το πραγματικα αποδεκτο απο ολους, κατι το φυσικο φωναξε: "I am Alexander the motherfucking Great!" και 80.000 κοσμου (πλην των γειτονων μας, ειμαι σιγουρος) ουρλιαζαν. Τελικα, ισως ο Bono να ειναι ισαξιος του OHE για τους Ελληνες. Who knows..

Οι χειριστες της καμερας ηταν ανεβασμενοι σε υψοφοβικα σημεια και γεμισαν υπεροχα καδρα την τεραστια αυτη οθονη η οποια, οπως τα εχουμε ηδη πει και οπως μπορειτε να δειτε παρακατω στα video, εχει τη δυνατοτητα να ανοιγει προς τα κατω και βεβαιως να μετακινειται καθετα στον αξονα της! Το Show μερος της συναυλιας των U2 υπαρχει 90% χαρη σε αυτα τα συγκεκριμενα ατομα και σιγουραν αξιζουν το χειροκροτημα και το θαυμασμο.

Καπου στο One και λιγο πριν το Where The Streets Have no Name, o Bono φαινεται μαγεμενος απο το κοινο. Φωναζει "magnificent, beautiful people" και σαστιζει. Εκεινη τη στιγμη το ελαβα ως μερος της παραστασης (ως great performer ειναι εξισου και great actor) αλλα διαβαζοντας το ημερολογιο των U2 στην επισημη ιστοσελιδα τους, το Αθηναικο κοινο ηταν μεχρι στιγμης το πιο δυνατο, το πιο ζωντανο που εχουν συναντησει σε αυτη την περιοδεια! (.. και αμεσως βεβαια εκανα τον παραλληλισμο με τον Hetfield να κοιτα το κοινο των Big4 στη Μαλακασα και να ειναι εξισου μαγεμενος με την ενταση του).

Στο encore μερος η οθονη γεμιζει με το χαριτωμενο εξωγηινακι λιγο πριν οι U2 πουν το Ultra Violet. Χμμ, οχι αυτο εγινε στη Καλιφορνια.

Στην Αθηνα εγινε κατι ακομα πιο μαγικο και ισως πιο ταιριαστο. Ναι μεν ο Bono φορουσε το μπουφαν με τα LED/lasers, τα οποια κυνηγουσε ενα μελος του road crew ωστε να τα περιβαλει συνεχως με καπνο, και το μικροφωνο ηταν το ιδιο κοκκινο κυκλικο αλλα το τραγουδι δεν ηταν μπαλαντα. Ηταν το Hold Me Thrill Me Kiss Me Kill me, τραγουδι που οι U2 ειχαν δωσει στη ταινια Batman Forever (1995) και ο Βono με υφος "κακου παιδιου" κανει κουνια με το ειδικα διαμορφωμενο μικροφωνο φωναζοντας "Why So Serious?!" ως φορο τιμης στον δευτερο καλυτερο Joker μετα τον Jack Nicholson, αυτον του αδικοχαμενου Heath Ledger.

Λιγο πριν το 23ο και τελευταιο τραγουδι, οι U2 αγκαλιαζονται επι σκηνης και λαμβανουν ενα αρκετα παρατεταμενο και ακρως θερμο standing ovation απο το κοινο της Αθηνας η οποια ζει ενα απο τα καλυτερα συναυλιακα της βραδια, ισαξιο του, που μπορω να σκεφτω αυτη τη στιγμη, ισως θα μπορουσε να θεωρηθει αυτο των Rolling Stones στο ΟΑΚΑ των 100.000 θεατων το 1998.

Setlist:
01. Return Of The Stingray Guitar
02. Beautiful Day
03. I Will Follow
04. Get On Your Boots
05. Magnificent
06. Mysterious Ways
07. Elevation
08. Until The End Of The World
09. I Still Haven't Found What I'm Looking For
10. Pride (In The Name Of Love)
11. In A Little While
12. Miss Sarajevo
13. City Of Blinding Lights
14. Vertigo
15. I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight / Discoteque*
16. Sunday Bloody Sunday
17. MLK
18. Walk On
19. One
20. Where The Streets Have No Name
------------
21. Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me
22. With Or Without You
23. Moment Of Surrender

*Διόρθωση συγγραφέα στην υπαρχουσα λιστα

Καποιες σκεψεις για το τελος..

Μου αρεσε το γεγονος οπου οι U2 "εδωσαν" την οθονη και στα support acts χωρις καμια διακριση, οπως συχνα παρατηρουμε σε αλλες περιπτωσεις.

Δεν μου αρεσε το γεγονος οτι το σταδιο γεμισε μολις λιγα λεπτα πριν εμφανιστουν οι U2.

Μου αρεσε ο σχεδιασμος των εφε τα οποια δεν περιοριστηκαν στην τεραστια κυκλικη σκηνη αλλα υπηρχαν προβολεις ακομα και πανω στις θυρες!

Ο Bono ειχε πολλα κεφια, αεικινητος και σε παρα πολυ καλη κατασταση. Αυτο φανηκε στο τραγουδι Miss Sarajevo των The Passengers οπου, οπως και στο Μιλανο, τραγουδησε το ιταλικο μερος του Παβαροτι με απταιστη Ιρλανδικη προφορα ενω το πηγε ακομα πιο περα οπως θα δειτε στο βιντεο παρακατω.

Μου αρεσε που ο Ιρλανδος στην ερωτηση "Where are we going?" που εκανε ο ιδιος, απαντησε με ελληνικες πολεις σε ικανοποιητικοτατη προφορα, "Θεσσαλονικη", "Αθηνα", "Πατρα", "Ροδος"..

Δεν μου αρεσε το γεγονος οτι οι U2 δεν μας τιμησαν με τα 2 καινουρια τους τραγουδια τα οποια ακουσαμε μεν στο SNShow της 29ης Αυγουστου αλλα περιμεναμε να τα ακουσουμε και ζωντανα..

Μου αρεσε το Pride και το κλιμα εκεινης της στιγμης.

Δεν μου αρεσε η υπερβολη του Τυπου για τους U2 και το προαναφερθεν λογυδριο το οποιο εγινε και επρεπε να παραμενει εντος της συναυλιας. Ο Bono δεν οριζει κανενα εθνος και το ζητημα ειναι αρκετα πιο πολυπλοκο απο το να βροντοφωναξει καποιος οτι "η Μακεδονια ειναι ελληνικη".

Οι U2 μαγεψαν τη χωρα μας και ειμαστε ακρως τυχεροι που ηρθαν κατα την διαρκεια αυτης της περιοδειας με full σκηνικα και εφε (θυμιζω οτι οι 2 προηγουμενες ηταν κλειστου χωρου και βεβαιως λιγοτερο "φανταχτερες").

Τελος, για πολυ καιρο ακομα επειτα απο τη συναυλια της δεκαετιας (εκλεισε το 2010 με τον ιδανικο τροπο ακομα κι αν ακολουθουν τεραστια ονοματα τα οποια ερχονται στη χωρα μας σε λιγες ημερες/εβδομαδες) αρκετες χιλιαδες Ελληνων, παρεα με τα 3 εκ. ξενων οι οποιοι εχουν δει μεχρι στιγμης τους Ιρλανδους, θα κανουν συνθημα το

- What time is it in the world?
- Showtime!

Να ξαναερθουν? Ναι σιγουρα! Ακομα και χωρις αυτα τα σκηνικα, οι U2 ειναι ακρως απολαυστικοι επι σκηνης με τον Bono να στεκεται επαξια διπλα στα ονοματα των μεγαλυτερων performers της Rock σκηνης.

A night to remember μετα απο 13 χρονια..

Videos

1) entrance & Return Of The Stingray Guitar

2) Magnificent

3) Miss Sarajevo

4) Vertigo

5) What time is it & Hold Me Thrill Kiss me Kill me

6) Moment of Surrender & outro

edit: Για τις φωτογραφιες και τα video χρησιμοποιηθηκε η Sony HD3 και το iPhone 3GS του συγγραφεα

edit1: Οι playlists εχουν αντιγραφει απο το Rocking.gr

edit2: Οι φωτογραφιες και τα video καθως και καποιες διορθωσεις εγιναν σε τριτο χρονο καθως χρειαστηκαν περιπου 3 περασματα του κειμενου και αρκετες αναδρομες στις τοσο γεματες αναμνησεις εκεινης της βραδιας και για αυτο το λογο ισως καποια σημεια της παρουσιασης να εμφανιζονται με καποια ασυνεχεια.
edit3: Η παρουσα αφιερωνεται στην Alexia Snr και σε οσες κι οσους για καποιο λογο δεν καταφεραν να δωσουν το παρον στο ΟΑΚΑ ενω το επιθυμουσαν. Ευχομαι να ζησουμε ακομα καλυτερες στιγμες στο εγγυς μελλον και για καποιο λογο ειμαι σιγουρος για αυτο.

Posted in: reviews: Events