Ορφέας Περίδης: Ένας τραγουδοποιός του μέλλοντος έκανε την εμφάνιση του χρόνια πριν.. και δικαιώθηκε!

Ο πρίγκιπας του έντεχνου!

ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ

Λίγα λόγια.. πολλή μουσική! 

Ένας τραγουδοποιός του μέλλοντος έκανε την εμφάνιση του χρόνια πριν.. και δικαιώθηκε!

Αν πληκτρολογήσει κανείς το όνομα του στην μηχανή αναζήτησης της Google, τουλάχιστον 45.000 αποτελέσματα θα παρουσιαστούν μπροστά του. Η επιτυχία όμως που συνοδεύει το όνομα του προαναφερθέντος, δεν έγκειται ακριβώς στο παραπάνω γεγονός, αλλά στις εικόνες που δημιουργεί στο κοινό του, όταν εκείνος, απλά, στέκεται μπροστά από ένα γυμνό μικρόφωνο.

Η ιστορία του Ορφέα Περίδη στην μουσική βιομηχανία, είναι λίγο - πολύ γνωστή. Είναι από εκείνους τους τραγουδοποιούς, που όντας συνειδητοποιημένος από πολύ μικρός για την κλήση που είχε απέναντι στο μουσικό πεντάγραμμο, έκανε τη δική του βόλτα από τα ωδεία της εποχής, κατακτώντας παράλληλα πτυχίο Αρμονίας και κλασσικής κιθάρας. Τα χρόνια που ακολουθούν, και ενώ προσλαμβάνεται σε λαϊκά μαγαζιά ως κιθαρίστας, τον φέρνουν αντιμέτωπο με δεκάδες δασκάλους μουσικής, αμέτρητες ώρες μελέτης και την πρώτη του –επίσημη- δουλειά στον χώρο. Είναι ο τραγουδιστής στην ελληνική έκδοση του δίσκου «Στρουμφάκια». Το έτος 1986 τον βρίσκει πλέον ωριμότερο, έτοιμο να ξεκινήσει να γράφει τα πρώτα του τραγούδια, παρά τις όποιες αποδοκιμασίες που άκουγε από το οικογενειακό του περιβάλλον. Αρκούσε ένα συγκαταβατικό νεύμα του πατέρα του για να τον κάνει να σβήσει και να γράψει ξανά και ξανά μια σειρά από λέξεις που στην συνέχεια θα μελοποιούσε! Τέσσερα μόνο χρόνια αργότερα στους «Αγώνες Τραγουδιού» της Καλαμάτας που διοργάνωσε ο Μάνος Χατζηδάκις, ερμηνεύει με θάρρος το τραγούδι «Ο Ρομπέν των καμμένων δασών» και εξασφαλίζει το τέταρτο βραβείο. Κάπως έτσι.. ο Ορφέας συστήνεται στο μουσικό κοινό της εποχής και εκείνο δείχνει την επιδοκιμασία στο πρόσωπο του, με το πιο θερμό του χειροκρότημα.

Ο δρόμος μπροστά του έχει ανοίξει διάπλατα. Εκείνος όμως διατηρώντας τον φόβο στο βλέμμα κινείται αργά. Την εποχή που το όνομα του φίλου του Νίκου Πορτοκάλογλου, φιγουράρει στα έντυπα της εποχής, ο Ορφέας Περίδης ψάχνει μελωδίες για να εκφραστεί. Ο ίδιος άλλωστε έχει τονίσει σε συνέντευξη του πως παρακολουθούσε για τουλάχιστον 12 χρόνια το μουσικό γίγνεσθαι της χώρας πριν ξεκινήσει να γράφει!

Σβήνει, γράφει, ερμηνεύει και το 1993 κυκλοφορεί τελικά τον πρώτο του προσωπικό δίσκο. Φέρει τον τίτλο «Αχ ψυχή μου φαντασμένη» και περιλαμβάνει τα κομμάτια «Φωτοβολίδα» και «Ζηλεύει η νύχτα». Αξίζει να αναφερθεί πως η «Φωτοβολίδα» γράφτηκε μέσα σε τέσσερις μήνες. «Ίσως ο χρόνος που χρειάστηκε για να γραφτεί έδωσε στο κομμάτι μια διάρκεια που μετά από δώδεκα χρόνια, ακούγεται ακόμα» έχει τονίσει στο παρελθόν, ο ερμηνευτής. Ο δίσκος αυτός τον καθιερώνει στο μουσικό στερέωμα της χώρας και κάνει το επόμενο του βήμα, πιο εύκολο, τρία μόνο χρόνια αργότερα. Το 1996, στις προθήκες των δισκοπωλείων, τοποθετείται το «Καλή σου μέρα, αν ξυπνάς». Από πολλούς θεωρείται πιο πετυχημένο εγχείρημα από το πρώτο αφού τα κομμάτια «Αχ να σε δω» και «Κάτι μου κρύβεις» λατρεύονται από τους απανταχού λάτρεις της μουσικής. Όλοι σιγοτραγουδούν τις συγκεκριμένες μελωδίες. Και οι δυο δίσκοι πάντως γίνονται χρυσοί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν τον ρώτησαν τι σήμαινε για εκείνον το γεγονός πως οι δυο πρώτοι δίσκοι του είχαν γίνει χρυσοί, είχε τονίσει «Σημαίνει αναγνώριση, ότι 30.000 άνθρωποι σε αγαπάνε! Ξέρεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό;».

Την δεκαετία του ‘90 και πριν κυκλοφορήσει ο τρίτος κατά σειρά δίσκος του, πραγματοποιεί εμφανίσεις σε διάφορες μουσικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους ανά την Ελλάδα και την Κύπρο. Παράλληλα έχουν ξεκινήσει και οι συνεργασίες με «φωτεινά» ονόματα του χώρου. Οι Μανώλης Λιδάκης, Νίκος Παπάζογλου και Διονύσης Σαββόπουλος είναι μόνο λίγοι από εκείνους που συναντιούνται μαζί του σε ένα στούντιο και δημιουργούν.

Πιο συγκεκριμένα, από το 1997 και για τα δέκα επόμενα χρόνια της καριέρα του, το όνομα του θα ξεχωρίσει στους δίσκους των συναδέλφων του. Οι συμμετοχές του, στα άλμπουμ μεγάλων μουσικών δημιουργών του δίνουν ένα ερέθισμα παραπάνω για να μην γυρίσει στη διδασκαλία της μουσικής αλλά να μείνει μπροστά από τα φώτα της δημοσιότητας. Το ονοματεπώνυμο του, φιγουράρει πλέον δίπλα σε αυτά, των Μανώλη Ρασούλη, Μανώλη Φάμελλο, Θάνου Μικρούτσικου και άλλων σημαντικών δημιουργών της γενιάς του.

Απρίλιος του 1999. Ο Ορφέας Περίδης με δόξα και τιμή, παρουσιάζει τον πολυαναμενόμενο τρίτο δίσκο του που τιτλοφορείται «Για πού το βαλες καρδιά μου;». Ραδιοφωνικοί παραγωγοί, κριτικοί, δημοσιογράφοι και ακροατές συνηγορούν και προσυπογράφουν την επιτυχία του εν λόγω δίσκου. Ο ίδιος, ταπεινός όπως πάντα δέχεται το χειροκρότημα αλλά δεν ησυχάζει ποτέ! Συνεχίζει να γράφει με εντατικούς ρυθμούς για να παρουσιάσει λίγους μήνες αργότερα το «Στο πρώτο πρώτο πέταγμα». Η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου άλμπουμ αφορά στην μελοποίηση παιδικής ποίησης του Νίκου Κανάκη. Αποτελεί το «μουσικό θέμα» της εποχής και οι δημοσιογράφοι δεν διστάζουν σε κάθε εμφάνιση του να τον ρωτούν για τους εμπνευσμένους τίτλους των τραγουδιών του.  
Παραδέχεται ανοιχτά πως το μόνο που επιθυμεί είναι οι στίχοι του να κρατούν το ενδιαφέρον του ακροατή. Γεγονός που είχε καταφέρει..

Το 2003 κυκλοφορεί ο δίσκος του «Τι θα πει ζωή» και μόλις ένα χρόνο αργότερα το «Απ’το παράθυρο κοιτώ». Τα χρόνια μπορεί να έχουν αλλάξει και η μουσική εποχή να έχει γίνει περισσότερο «reality», αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο Ορφέας Περίδης χάνει το κοινό του και το ενδιαφέρον του για δημιουργία. Σε ότι αφορά στα reality παιχνίδια, δηλώνει «Έχουν κλειστεί εκεί μέσα και κάτι προσπαθούν να κάνουν. Ας κάνουν αυτό που κάνουν. Στην μουσική νομίζω ότι δεν μπορούν να κάνουν κακό, δεν μπορούν να την αγγίξουν».

Η τελευταία του δισκογραφική δουλειά είναι το «Κάποιον αγαπάει ακόμα» το 2007. Κάθε του τραγούδι είναι και μια μικρή εξομολόγηση ενώ το ομότιτλο κομμάτι αφορά σε μια προσωπική στιγμή του καλλιτέχνη, η οποία μπορεί να μεταλλαχτεί σε προσωπική στιγμή του κάθε ακροατή.

Διατηρεί χαμηλούς τόνους, τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική του ζωή και πλέον δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. «Είμαι αυτό ακριβώς που βλέπετε» παραδέχεται! Απλώς στέκεται πάνω στην σκηνή και περιμένει! Το χειροκρότημα. «Γιατί για ένα χειροκρότημα ζει ο καλλιτέχνης!» έχει τονίσει. Άρα μην σκεφτείτε πως θα μπορούσε να κάνει κάποια άλλη δουλειά. Δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Όχι χωρίς την κιθάρα του. ποτέ χωρίς τις παρτιτούρες του.

Η συνέχεια επί σκηνής!

Posted in: Tributes