.png "English"){kind=small}
Πριν απο ενα χρονο, στα πλαισια συνεργασιας με το Movieworld.gr, ειχα την τυχη να καλυψω το Φεστιβαλ Ντοκιμαντερ Θεσσαλονικης (2008). Ενα ντοκιμαντερ ειχα στο ματι απο την πρωτη φορα που διαβασα τον τιτλο του. Heavy Metal In Baghdad. Οχι τοσο για το πρωτο μερος του που αναφερεται στο ειδος της μουσικης, οσο για το δευτερο και την τεραστια αντιθεση που κρυβει. Πραγματικα, το ντοκυμαντερ αυτο ειναι απο τα καλυτερα και πιο συγκινητικα που εχω δει μεχρι σημερα. Σας προσκαλω να διαβασετε την παρουσιαση του και να το κρινετε απο την κοινωνικη και πολιτικη πλευρα του. Δεν χρειαζετε να ειστε καφροι, μακρια μαλλια, σκουλαρικια και Hail Satan ή οποιοδηποτε αλλο ηλιθιο στιγματισμο μπορει να σκεφτειτε. Οπως και με το Some Kind of Monster, το Heavy Metal In Baghdad ειναι πολυ περισσοτερο απο ενα ειδος μουσικης. Η μουσικη ξεπερναει τα ορια της.
Newsweek: Προσφατα συναντηθηκατε με τους Acrassicauda, το Ιρακινο metal συγκροτημα το οποιο ηρθε ως μεταναστης στην Αμερικη. Πως αισθανθηκατε?
Hetfield: Θαυμαζω παρα πολυ το γεγονος οτι υπηρχε ενα heavy metal συγκροτημα στο Iraq, και οτι καταφεραν να τραβηξουν την προσοχη. Και οτι εχουν αυτο το παθος, το οποιο η κοινωνια προσπαθει να το συντριψει, ειναι πραγματικα πολυ σπουδαιο. Στην αρχη ηταν διστακτικοι. Πραγματικα ηταν σαν να γυρισαν και να εβαλαν τα προσωπα τους εναντια στον τοιχο. Ειναι μια διαφορετικη κουλτουρα. Αλλα ημουν ανοικτος και ομιλητικος απευθειας στο προσωπο τους, κατι το οποιο ηταν ασυνηθιστο σε σχεση με αυτο που ειχαν συναντησει μεχρι σημερα. Και μεσα σε στιγμες, ειδαν την αγαπη και αισθανθηκαν ομορφα. Παραδιδοντας αυτη την κιθαρα (βλεπε φωτο) ηταν κατι το πραγματικα σπουδαιο για μενα. Αυτο ειναι το κλειδι, ανοιξτε το. Καλως ηρθατε στην Αμερικη!
edit: Το Heavy Metal In Baghdad κυκλοφορει σε DVD.
.webp)
2 scary σχόλια:
ασχετο αλλα με κοντο μαλλι ειναι πιο ομορφος
η μουσικη ειναι ενα συνολο και σαν συνολο μονο να ενωσει μπορει
Ως αρσενικο, δεν μου το επιτρεπει ο ανδρικος μου εγωισμος να κρινω αν ειναι πιο ομορφος ή οχι ;p
Το αστειο ειναι οτι εφτασε σε ενα σημειο, το μηκος της τριχας της κεφαλης των μελων του συγκροτηματος να καθοριζει την ποιοτητα της μουσικης του. Ξεπουλημενους και τα λοιπα, τους εβγαζαν για χρονια οι "μεταλλαδες με παρωπιδες".
Σε αυτο ειχε δωσει μια πολυ σωστη απαντηση ενα βραδι ο τραγουδιστης ενος συγκροτηματος που συνεργαζομουν, των Paradise Lost. Ειχε πει καθαρα πως: "It's fuckin called HEADbanging and not HAIRbanging" οταν και αυτος με την σειρα του ειχε κατηγορηθει για ξεπουλημα κτλ κτλ.
Ακομα και σε αυτο, κολλαει οτι το συνολο αυτο της μουσικης οφειλει να ενωνει και οχι να χωριζει οπως πολυ σωστα εθεσες.
Ισως βεβαια σε καποιες περιπτωσεις, η μουσικη οφειλει να παραμεινει εσωτερικη και προσωπικη.
Δημοσίευση σχολίου