The Spirit (2008)

Τίτλος: The Spirit

Είδος: Δράσης, Φιλμ Νουάρ, Θρίλερ
Πρωταγωνιστές: Gabriel Macht, Eva Mendes, Samuel L. Jackson, Scarlett Johansson, Jamie King, Sarah Paulson, Dan Gerrity
Διάρκεια: 103’
Εταιρεία Παραγωγής: Lionsgate
Έτος Παραγωγής: 2008
Βαθμολογία S.G. (IMDB): 4 (5.5)

Με λίγα λόγια

Ο δολοφονημένος νεαρός αστυνομικός Denny Colt επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών στους δρόμους της Central City για να βοηθήσει στη διατήρηση της έννομης τάξης. Σύμμαχός του σύσσωμη η αστυνομική δύναμη καθώς και οι ελαφρώς υπερ-ηρωικές του δυνάμεις και αντοχές, εχθρός του ο μανιακός Octopus (ο οποίος σκοτώνει κόσμο για πλάκα στην πορεία για την κατάκτηση της αθανασίας) και πλήθος πανέμορφων γυναικών με αμφίβολες προθέσεις για τον ήρωα.

Σκηνοθεσία

Το μεγάλο πλεονέκτημα για την προώθηση της ταινίας αποδεικνύεται το πλέον αδύναμο σημείο της. Η πρώτη μοναχική σκηνοθετική προσπάθεια του Frank Miller (δούλεψε μαζί με το Robert Rodriguez στο Sin City) χρίζεται από αποτυχία, καθώς δεν καταφέρνει ούτε να δέσει την ταινία δίνοντάς της μια ρευστότητα που τουλάχιστον θα κρατήσει το θεατή μέχρι τέλους, ούτε να δώσει ερμηνείες που θα φέρουν το θεατή κοντά στους ήρωες και θα τον κάνουν να τους αγαπήσει ή να τους μισήσει, ανάλογα με την περίπτωση. Τα οπτικά εφέ θυμίζουν Sin City στην ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ που δημιουργούν και στην κόμικ αισθητική που επιβάλλει το πρωτότυπο, αλλά ούτε φτάνουν το επίπεδο του Sin City ούτε προσφέρουν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι σκηνές που δουλεύουν πιο πολύ είναι οι ατμοσφαιρικοί Spirit στους οποίους αναφέρεται στην πόλη του, και ακόμα και αυτοί είναι τόσο συχνοί και επαναλαμβανόμενοι που κουράζουν.

Ερμηνείες

Παρά τους αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς που συμμετέχουν στην ταινία, κανένας τους δε δίνει τον καλύτερό του εαυτό, η γενική εντύπωση είναι μιας γρήγορης δουλειάς με χαρακτήρα αγγαρείας παρά με προοπτική καλών ερμηνειών.
Ο Gabriel Macht στο ρόλο του Spirit, ταιριαστός από πλευράς χαρακτήρα αλλά «χάρτινος», χωρίς καλές σκηνές και χωρίς να πείθει για τη γοητεία που υποτίθεται πως εκπέμπει, ελκύοντας όλες τις γυναίκες της πόλης.

Ο Samuel Jackson από την άλλη πλευρά, στο ρόλο του Octopus, παιγμένος με μια δόση τρέλας που ο αγαπητός Samuel δε δυσκολεύεται ποτέ να βγάλει αλλά εδώ το κάνει χωρίς να πείσει κανέναν για τις αντιδράσεις του. Κακές εκφράσεις προσώπου, κινήσεις και γενικό στήσιμο, δημιουργεί ένα χαρακτήρα ο οποίος περισσότερο προκαλεί γέλιο με τον παραλογισμό του παρά…οτιδήποτε θα έπρεπε να προκαλέσει ο κακός σε ένα κόμικ.

Η Scarlett Johansson ως Silken Floss, αν και έχει ήδη αποδείξει την αξία της ως ηθοποιός κοντά σε μεγάλους σκηνοθέτες όπως ο Woody Allen, στη συγκεκριμένη ταινία περιορίζεται σε ένα πολύ μικρό ρόλο, σαν προσωπική βοηθός του Octopus, τον οποίο και παίζει σαν ανδροειδές. Άκαμπτη και στεγνή, δημιουργεί αμφιβολίες για την επιλογή της σε μια ταινία που δεν της ταιριάζει καθόλου.

Η Eva Mendes ως Sand Saref, κάνει ό,τι μπορεί για νε περισώσει τον εαυτό της και ίσως είναι η μοναδική που διασώζεται από το ναυάγιο των κακών ερμηνειών. Επιστρατεύοντας βέβαια τα κάλλη της για τις ανάγκες του ρόλου ως παιδική αγαπημένη του ήρωα και νυν εγκληματίας, είναι από τις λίγες του καστ που κάνει προσπάθεια να παίξει κατά τις δυνατότητές της και να επιβεβαιώσει την επιλογή της για την ταινία και τη δική μας να πάμε να τη δούμε.

Η καλύτερη ερμηνεία της ταινίας ανήκει χωρίς δεύτερη σκέψη στη Sarah Paulson,  στο ρόλο της γιατρού Ellen Dolan, κόρης του διευθυντή της Αστυνομίας και αγαπημένης του Spirit. Γνωστή από τον πολύ καλό ρόλο της στη σειρά Studio 60 on the Sunset Strip (παρουσίαση σύντομα), είναι η μοναδική που διατηρεί το επίπεδό της ως ηθοποιός και καταφέρνει να δημιουργήσει καλές σκηνές με το Spirit αλλά και μόνη της.

Τέλος, ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τους κλώνους ακόλουθούς του Octopus, οι οποίοι είναι χοντροί, φαλακροί και παντελώς ηλίθιοι, σε σημείο που είναι απολαυστικοί όταν παθαίνουν κάτι κακό. Έχουν και ονόματα βγαλμένα από ελληνικές λέξεις γραμμένα πάνω στις μπλούζες τους…

Σενάριο

Μη έχοντας διαβάσει το κόμικ (γραμμένο από το μεγάλο Will Eisner), δε μπορούμε να κρίνουμε πόσες από τις ατάκες είναι αυτούσια παρμένες από το κόμικ και πόσες έχουν γραφτεί μόνο για τις ανάγκες της ταινίας. Το σίγουρο όμως είναι ότι είναι γεμάτες κλισέ (κάτι που ίσως θα περιμέναμε από ένα κόμικ ακόμα κι αν υπάρχουν πολλά τρανά παραδείγματα για το αντίθετο), αλλά και απόλυτα απλοϊκές και προβλέψιμες.

Εν κατακλείδι

Μια ταινία που σίγουρα δε θα ικανοποιήσει ούτε τους φίλους του κόμικ ούτε όσους λάτρεψαν το Sin City, ελπίζει να κριθεί με επιείκεια λόγω της μικρής εμπειρίας του (σε άλλους τομείς εξαιρετικά ταλαντούχου) σκηνοθέτη αλλά τελικά αποτελεί κακή επιλογή για οποιονδήποτε καταλήξει να τη δει στο σινεμά. Προσπεράστε.

Posted in: reviews: Cinema