Gotan Project Live in Athens 22/12/2008

Η ηλεκτρονική μουσική εδώ και αρκετά χρόνια έχει εισχωρήσει σε όλα τα είδη μουσικής που ακούγονται ανά τον κόσμο, από τα πιο γνωστά έως τα λιγότερο δημοφιλή. Από το, ιδιαίτερα προσφιλές στους ανθρώπους πίσω από το παρόν blog, metal, μέχρι bossa nova, funk, acid jazz, tango, τα samples και τα beats βρίσκουν δίοδο να εισχωρήσουν παντού. Αναμφίβολα, το group που πρωτοστάτησε στο πάντρεμα της ηλεκτρονικής μουσικής με το αργεντίνικο tango είναι οι Γαλλο-αργεντινοί Gotan Project, ανοίγοντας το δρόμο και για άλλα groups όπως οι Bajofondo (οι φίλοι των Gotan Project πρέπει οπωσδήποτε να ακούσουν το εκπληκτικό ντεμπούτο τους “Mar Dulce”) και αμέτρητους djs ανά τον κόσμο να δημιουργήσουν πάνω στη νέα αυτή πλατφόρμα.

Οι Gotan Project είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό από την πρώτη τους εμφάνιση πριν ακόμα γίνουν παγκόσμια γνωστοί στο Womad του 2002, μέχρι τις άλλες 2 (αν δεν κάνω λάθος) φορές που έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας. Το τελευταίο τους cd “Lunatico”, αν και δεν αποτελούσε κάποιο δείγμα εξέλιξης από την πλευρά του group, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό ανά τον κόσμο και στην ουσία διπλασίασε το ρεπερτόριο για τις live εμφανίσεις που είναι σίγουρα το δυνατό σημείο τους.

Έχοντας δει λοιπόν τους Gotan Project άλλες δυο φορές live, λίγο πολύ γνωρίζαμε τι να περιμένουμε κατηφορίζοντας την Πειραιώς για το Αθηνών Αρένα, τη φετινή «φωλιά» του Αντώνη Ρέμου. Ήμασταν επίσης προετοιμασμένοι να δούμε και την κουτσή Μαρία (no offence Μαρία, έχεις κάθε δικαίωμα να πηγαίνεις σε live…) καθώς και ένα ετερόκλητο κοινό και ηλικιακά αλλά και από πλευράς ακουσμάτων.

Οι Gotan Project βγήκαν στη σκηνή στην ώρα τους μέσα σε θερμό χειροκρότημα από το κατάμεστο Αθηνών Αρένα και ξεκίνησαν άμεσα με κομμάτια από τα δυο cd τους “La Revancha del Tango” και “Lunatico”, παίζοντας πίσω από ένα παραβάν πάνω στο οποίο προβάλλονταν video με χορευτές tango και φωτιές. Συνοδευόμενοι από πλήθος μουσικών και οργάνων επί σκηνής και με τη βοήθεια ενός πικάπ, ενός μίκτη και μιας κονσόλας κατάφεραν να αποδώσουν τα κομμάτια τους με άψογο ήχο, και καταπληκτικό οπτικό υλικό. Στα πρώτα 45 λεπτά της συναυλίας οι μουσικοί παρέμειναν «κρυμμένοι», όπως συνηθίζουν, πίσω από το πανί, αποδίδοντας τα κομμάτια κυρίως από το “La Revancha del Tango” μέσα σε ατμόσφαιρα μυστηριακή. Ήταν η εμφάνιση ενός ζευγαριού χορευτών tango επί σκηνής που σήμαναν την πτώση του, ανοίγοντας το δρόμο για το δεύτερο μέρος.

Η αποκάλυψη της 7-μελούς ορχήστρας λειτούργησε καταλυτικά για το κλίμα στη συναυλία καθώς ο κόσμος εκεί ξύπνησε και άρχισε να χειροκροτά, να χορεύει και γενικά να συμμετέχει. Τα όργανα πάνω στη σκηνή αρκετά: 3 βιολιά, βιολοντσέλο, πίανο, ισπανική κιθάρα, μπαντονεόν (υποκλίνομαι) και η εξαιρετική φωνή της Ισπανίδας Cristina Vilallonga που σε μερικά κομμάτια παίζει και βιολί.

Από ηλεκτρονικής απόψεως, το live είχε τα αναμενόμενα extra beats πάνω στα κομμάτια, άριστη παραγωγή από το σουηδό Christoph H. Muller, samples από το “Sound of Da Police” των KRS-1 και μια ανεπαίσθητη ιδέα από “Billie Jean” του Michael Jackson τα οποία είχαν δουλευτεί πολύ καλά στις συνθέσεις και εισχώρησαν στα κατάλληλα σημεία με χειρουργική ακρίβεια από το γάλλο Philippe Cohen Solal και όλα αυτά τέλεια δεμένα με την κιθάρα του αργεντίνου Eduardo Makaroff.

Αυτή τη φορά ευτυχώς ήταν χορταστικοί (το προηγούμενο live τους είχε κρατήσει 1 ώρα και 20 λεπτά), παίζοντας για δυο ώρες, με δυο encore, ένα προβλέψιμο και ένα σαν δώρο λόγω του ότι η Αθήνα ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας.

Σε τελική ανάλυση, τι κι αν τα live τους έχουν ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους, τι κι αν η μουσική τους δεν έχει παρουσιάσει κάποια εξέλιξη ανάμεσα στα δυο ολοκληρωμένα cd τους, αυτό το χαμόγελο, η συγκίνηση και η αίσθηση ευφορίας που πάντα μας διακατέχουν βλέποντας τους να παίζουν πάνω στη σκηνή είναι κάτι που ελάχιστοι μουσικοί μπορούν πλέον να το προκαλέσουν. Τα σέβη μου.

Posted in: reviews: Events