Righteous Kill (2008)

Δυο βετερανοι ντετεκτιβ της πολης της Νεας Υορκης, προσπαθουν να ανακαλυψουν την συνδεση μεταξυ ενος προσφατου φονου και μιας περιπτωσης που πιστευαν οτι διελευκαναν αρκετα χρονια πριν. Υπαρχει ενας μανιακος δολοφονος εκει εξω? και, μηπως εβαλαν τον λαθος ανθρωπο στην φυλακη?

Δύο από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, ο Robert De Niro και ο Al Pacino, ενώνουν τις δυνάμεις τους για τρίτη φορά στη μεγάλη οθόνη. Οι δύο ηθοποιοί έχουν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, στις ταινίες «Νονός 2, Ο» του Francis Ford Coppola, όπου δεν μοιράζονται καμιά σκηνή, και στην «Ένταση» του Michael Mann, όπου μοιράζονται μόνο δύο σκηνές. Αυτή τη φορά όμως, οι δυο τους εμφανίζονται μαζί στο 90% περίπου της ταινίας.
Αρχικά, οι παραγωγοί προσέγγισαν τον Robert De Niro για πρωταγωνιστή. Εκείνος, όταν διάβασε το σενάριο, πρότεινε τον Al Pacino για συμπρωταγωνιστή του.
Αυτή είναι η δεύτερη ταινία του Jon Avnet στην οποία πρωταγωνιστεί ο Al Pacino μετά τα «88 λεπτά» (88 minutes, 2007).
Το σενάριο της ταινίας υπογράφει ο Russell Gewirtz. Το προηγούμενο (και πρώτο του) σενάριο που έγινε ταινία, ήταν «Υποκινητής, Ο» (Inside Man, 2007) το οποίο σκηνοθέτησε ο Spike Lee.
Αυτή είναι η 6η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Jon Avnet. Έχουν προηγηθεί οι εξής: «Πράσινες τηγανιτές ντομάτες» (Fried green tomatoes, 1991), «Δέντρο των ονείρων, Το» (The war, 1994), «Υπόθεση πολύ προσωπική» (Up close and personal, 1996), «Κόκκινη γωνία» (Red corner, 1997) και «88 λεπτά» (88 minutes, 2007).

Η σκηνοθεσια του Avnet ειναι σαν ενα μεγαλο ζαλισμενο και φωτοφοβικο ορτυκι. Στο μεγαλυτερο μερος της ταινιας θα συναντησουμε ασυναρτητες σκηνες, περιττες σκηνες, ημιτελεις σκηνες με την κουβερτα μιας μετριας φωτογραφιας. Ειναι σιγουρο οτι εχουν κοπει σκηνες απο την τελικη εκδοση που βλεπουμε μπροστα μας, και αυτο φαινεται απο την παρα πολυ γρηγορη εναλλαγη εντος της πλοκης αλλα και απο τις αποριες που δημιουργουνται ενω οι χαρακτηρες παραμενουν στασιμοι και πλαστικοι. Η μουσικη συνοδεια ειναι κουραστικη και σε ορισμενες περιπτωσεις θα αποτελεσει εμποδιο παρακολουθησης των διαλογων οι οποιοι ειναι λιτοι και σιγουρα κατωτερου επιπεδου απο αυτου που αρμοζει στους πρωταγωνιστες. Οι τελευταιες σκηνες ειναι εντελως διαφορετικες, με μια ωριμη σκηνοθεσια που συμπλεει με την σταθερη πλεον φωτογραφια αλλα και την συγχρονισμενη μουσικη συνοδεια' ενω οι διαλογοι αποκτουν επιτελους νοημα, αλλα και οι χαρακτηρες κυρος.

Ο Robert DeNiro, θεος, ειναι ο Turk. Γερασμενος και σκληροπυρηνικος, κουρασμενος απο το ατελες δικαστικο συστημα της Αμερικης που αφηνει τους ενοχους να κυκλοφορουν στους ιδιους δρομους με τους πολιτες. Η ερμηνεια του θα μας χαρισει καποια εξαιρετικα ξεσπασματα που θα θυμισουν παλαιες οσκαρικες ερμηνειες, ομως στο συνολο της θα ειναι θαμπη και πολλα "κλικ" πιο κατω απο τις ικανοτητες του μεγαλου αυτου ηθοποιου.
Ο Al Pacino, θεος, ειναι ο Rooster. Στο πλευρο του Turk για πολλες δεκαετιες, κουρασμενος και αυτος απο την αδικια που χαρακτηριζει την Lady Justice, πονηρος, οξυδερκης, πιστος, υπερανω. Οπως και ο DeNiro, δεν χρειαζεται παρα 1-2 σκηνες για να δειξει τις γνωστες του ερμηνευτικες ικανοτητες - στο συνολο του ομως θα ειναι και αυτος θαμπος και ανεπαρκης.

Η Carla Gugino [Entourage (TV Series 2007-08), Night At The Museum (2006)] ειναι η Karen Corelli. Η ερμηνεια της ειναι αρκετα καλη και αυτο αποτελει μια ευχαριστη εκπληξη. Πανεξυπνη, γεματη σεξουαλικες ορμονες, βαρια και ασηκωτη, ολιγαρκης και ανεξαρτητη, θα πεισει το κοινο και οχι μονο δεν θα χαθει αναμεσα στα 2 ιερα τερατα του κινηματογραφου, αλλα θα ξεχωρισει.

Συμμετεχει και ο 50 Cent σε εναν εντελως γκετο ρολο, ο οποιος θα προξενησει ενδεχομενως καποια γελια. Ο Donnie Wahlberg, αδελφος του Mark, στον ρολο του ντετεκτιβ Riley ειναι σοβαρος και αρκετος, υποστηριζοντας τον β' ρολο του δενοντας εκπληκτικα με τον John Leguizamo ο οποιος υποδυεται τον ντετεκτιβ Simon Perez και που με την σειρα του ειναι απλα ικανοποιητικος, με 1-2 ενδιαφεροντα ξεσπασματα. Ο γερασμενος και γνωστος απο τις αμετρητες συμμετοχες του σε TV σειρες, Brian Dennehy, ειναι ο Αρχηγος Hingis - το συνεχες χαμογελο του θα εκνευρισει, ομως η παρουσια του θα προσθεσει κυρος στο συνολο. Ο επισης τηλεοπτικος Frank John Hughes στον μικρο ρολο του δολοφονου Charles Randall, θα πεισει και θα μας χαρισει μια ομορφη, και σχεδον κωμικη, σκηνη.

Η αληθεια ειναι πως εγω, οπως φανταζομαι και ολοι οι "οπαδοι" των 2 αυτων ηθοποιων, περιμενα κατι ανταξιο, αν οχι ανωτερο, του Heat (Ενταση). Η παρουσα ταινια οχι μονο ειναι κατωτερη των προσδοκιων, αλλα ειναι σιγουρο οτι εαν δεν ειχε αυτες τις λαμπρες συμμετοχες, θα επροκειτο για μια πληρη και διαφανη εισπρακτικη αποτυχια. Αντι λοιπον για ενταση και για βραστο αιμα, θα γινουμε μαρτυρες ενος προβλεψιμου και κακου επεισοδιου του Law & Order ισως, με ασθενες σεναριο και αδικαιολογητη ερμηνευτικη ψυχρα, σχεδον στο ιδιο επιπεδο με το μετριο 88 Minutes.

Υπαρχει ενα κομματι που ξεχωριζει αλλα δυστυχως δεν ειναι δυνατον να αναλυθει περαιτερω καθως θα "προδωσει" το τελος - και αυτο αφορα το σκηνοθετικο τεχνασμα να μην γινεται συχνη (σχεδον καθολου) αναφορα στα πληρη και πραγματικα ονοματα των 2 πρωταγωνιστων, ανταυτου χρησιμοποιουνται το Turk & Rooster. Παρατηρηστε το, υπαρχει λογος!

Η ταινια συνισταται σε ολους και ολες, χωρις περικοπες καθως 2 μεγαλα ονοματα του σινεμα θα καταφερουν να μετατρεψουν μια αθλιοτητα σε μια ενδιαφερουσα κλασσικη αστυνομικη ταινια. Με μεγιστη συμπαθεια και σεβασμο, δεν πιστευω οτι θα μπορουσα να αποδωσω λιγοτερο του 6,5/10 (το μισο υπερ του μαθητη) σε πληρη και σπανια συμφωνια με το IMDb του 6,6/10.

Δειγμα διαλογων:

Turk: Do you like poetry?
Charles Randall: Yeah, I do. Roses are red, violets are blue. I wanna poke your fucking eyes out with my dick, you fuck.

Posted in: reviews: Cinema