Definitely, Maybe (2008) ~ Scary Greeks

Ο Will Hayes παίρνει διαζύγιο από την γυναίκα του έπειτα από μία δεκαετία γάμου. Στα ματιά μας παρελαύνουν οι 3 μεγαλύτεροι έρωτες της ζωής του. Μία γοητευτική πατριώτισσα, μία δυναμική δημοσιογράφος και το κορίτσι του Xerox. Θα ήταν μία ακόμα γλυκανάλατη ιστορία αν η αφήγηση δεν είχε ακροατή.. την ανήλικη κορούλα του.

Ο Adam Brooks σκηνοθετεί το δικό του σενάριο και μας χαρίζει μία πραγματικά όμορφη ταινία. Η κατηγοριοποίηση της είναι λίγο δύσκολη καθώς περιέχει πολλά κωμικά στοιχεία όμως κατά βάθος πρόκειται για ένα "αισθηματικό δράμα", όχι όμως από αυτά που είναι αποκλειστικά για γυναικεία ματιά!

Η σκηνοθεσία είναι λιτή και απλή. Οι σκηνές δένουν καλαίσθητα ενώ δεν υπάρχουν περιττές επιλογές παρόλη την μεγάλη διάρκεια της ταινίας (κοντά στις 2 ώρες). Η φωτογραφία είναι υπέροχη καθώς θα ερωτευτούμε την όμορφη αλλά και την βρώμικη πλευρά της Νέας Υόρκης, οπού εκτυλίσσεται η ιστορία. Αυτό που ξεχωρίζει είναι οι διάλογοι καθώς είναι πραγματικά εκλεκτοί και προσεγμένοι, γεγονός που προκαλεί εντύπωση για το είδος της ταινίας.

Οι τρεις γυναίκες του Will είναι: Η Elizabeth Banks που υποδύεται τον πρώτο και μεγάλο έρωτα του πρωταγωνιστή, την Emily. Γλυκιά και φυσική, ομορφαίνει το κάδρο και πείθει όσο χρειάζεται. Η οσκαρική Rachel Weisz στον ρόλο της δημοσιογράφου, Summer, είναι επιβλητική στην ερμηνεία της. Αθώα, δυναμική, πανέξυπνη, προβληματική και ερωτευμένη με τον λάθος άνθρωπο. Η Isla Fisher στον ρόλο του κοριτσιού του αντιγραφικού μηχανήματος, της April. Ζωντανή και γεμάτη στον ρόλο της, θα μας γοητεύσει και θα μας προβληματίσει. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, αλλά θα χρειαστεί να δείτε την ταινία για να το καταλάβετε.

Ο υπέροχος γητευτής ενός Όσκαρ (θα έρθει κάποτε!) Ryan Reynolds ξεφεύγει εντελώς από τους ανιαρούς ρόλους του παρελθόντος (εξαιρούμενου αυτού της υπέροχης τηλεοπτικής σειράς "2 guys and a girl"). Ο πατέρας, ο εραστής, ο νεαρός που θέλει να πετύχει στην πολιτική, ο έφηβος που γίνεται άνδρας. Επιτυχία, αποτυχία, αγάπη, θλίψη, ζωντάνια, ρουτίνα, μία ζωή ολόκληρη εμφανίζεται στην εκπληκτική ερμηνεία του. Υπέροχες οι εκφράσεις προσώπου (κάτι για το οποίο είναι γνωστός άλλωστε) και δυναμική η κινησιολογία του. Κάθε γραμμή του σεναρίου θα βγει από το σωστά του με φυσικότητα και άψογη άρθρωση. Θα πείσει και θα συγκινήσει ιδιαιτέρως στο τέλος. Ένα τέλος που έχει σχέση με την κόρη του.

Η πιτσιρίκα Abigail Breslin σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Είναι η Maya, η κόρη που θέλει να μάθει την ιστορία των γονιών της. Θα μάθει από τον πάτερά της πως η αγάπη είναι τόσο πολύπλοκη όσο τα μαθηματικά που αντιπαθεί. Θα διδάξει τον πάτερά της πως η ευτυχία είναι δικαίωμα και πως πρέπει να την διεκδικήσει. Είναι φυσική και γεμάτη ζωή σαν χαρακτήρας και γεμίζει όλα τα κάδρα με ανάλογα αισθήματα. Θα δέσει εκπληκτικά με τον πρωταγωνιστή, ιδίως στις τελευταίες σκηνές οπού η ταινία λαμβάνει ένα δραματικό τόνο. Πραγματικά υπέροχη ερμηνεία.

Συμμετέχει και ο Kevin Kline σε έναν μικρό αλλά σημαντικό ρόλο. Ο καθηγητής - συγγραφέας Hampton Roth είναι ολίγον αντιπαθής, πολύ οξυδερκής, αρκετά ιδιότροπος γεμάτος χιούμορ. Θα πείσει και θα προσθέσει στο σύνολο.

Γενικά δεν έχουμε να κάνουμε με φουσκωμένες δραματικές ερμηνείες που φλερτάρουν με ένα όσκαρ. Οι ερμηνείες στο σύνολο τους χαρακτηρίζονται από μία φυσικότητα, μία αληθοφάνεια. Ίσως για αυτό, η ταινία αυτή θα ξεχωρίσει από το σύνολο.

Για ερωτευμένους 30αρηδες που μεγάλωσαν με Nirvana & Bill Clinton, για 20αρηδες που πιστεύουν ότι οι έρωτες δεν έχουν παρόν, για μοναχικούς και μοναχικές που αναζητούν το τέλειο, το έργο ξεφεύγει πολύ από την μετριότητα και αξίζει 7/10, λίγο χαμηλότερα από το 7,5/10 των φίλων στο IMDb.