.png "English"){kind=small}
Ενα συγχρονο δραμα βασισμενο σε ενα Κινεζικο γνωμικο που διαχωριζει την ζωη σε τεσσερα θεμελιωδη συναισθηματα: την ευτυχια, την ικανοποιηση, την θλιψη και την αγαπη. Ενας επιχειρηματιας (Forrest Whitaker) στοιχηματιζει την "ζωη του" στον ιπποδρομο, ενας μπραβος (Bredan Fraser) βλεπει το μελλον, μια ποπ-σταρ (Sarah Michelle Gellar) γινεται θυμα ενος μαφιοζου αφεντικου (Andy Garcia), ενας γιατρος (Κevin Bacon) πρεπει να σωσει την αγαπη της ζωης του..Αυτη η ταινια με τσαντισε αρκετα. Απο τις λιγες φορες που μου αρεσει τοσο πολυ μια ταινια ενω ταυτοχρονα θελω να την πεταξω απο το παραθυρο..
Ο Jieho Lee (σκηνοθετης & σεναριογραφος) αφησε ενα αριστουργημα στην μεση. Η σκηνοθεσια στο μεγαλυτερο μερος της ταινιας ειναι αριστουργηματικη. Δεν εχει καθολου περιττες σκηνες, εχει εκπληκτικες εναλλαγες και λιττα αλλα ομορφα εφε. Η γωνιες της καμερας ειναι ευρηματικες και καλυπτουν επαρκως την πλοκη. Η σκηνογραφια ειναι ιδιαιτερως σκοτεινη και ελκυστικη βγαζοντας ενα "αρωμα" που ορισμενες φορες θα ορκιζοσουν οτι μπορεις να το μυρισεις (εξηγειται καθως πολλες σκηνες εχουν γυριστει στο Μεξικο). Η φωτογραφια δεν εχει ουτε ενα ψεγαδι ενω η ενδυματολογια της ταινιας ειναι ομορφη και προσεγμενη. Η μουσικη επενδυση της ταινιας ειναι επισης αξιοσημειωτη στο μεγαλυτερο μερος της ταινιας και δενει απολυτα με τις εκαστοτε σκηνες.
Στην ιδια ακριβως ταινια, η σκηνοθεσια γινεται βαρετη σε αρκετες σκηνες ενω τα εφε φλερταρουν το "κλισε". Η φωτογραφια παει για τσιγαρο ενω το σεναριο σου δινει την εντυπωση πως το εχει γραψει ενας 15χρονος που του αρεσουν οι τηλεοπτικες σαπουνοπερες και ιστοριες αγαπης. Η δε μουσικη επενδυση πεφτει στα επιπεδα της ευκολης μελωδιας και των ανυπαρκτων φωνων..
Τωρα καταλαβαινετε τι εννοω.. Ας εστιασω καλυτερα στα θετικα στοιχεια γιατι βλεπω να φευγει κανα πληκτρολογιο..
Ο οσκαρικος "δικτατορας της Αφρικης" κυριος Forrest Whitaker ξεκινα την ολη ιστορια. Ειναι η "Ευτυχια". Ειναι εκπληκτικος οπως μας εχει συνηθισει. Εκφρασεις προσωπου, κινησιολογια, φωνη, τα παντα. Δυστυχως ομως η σκηνοθεσια δεν τον αναδεικνυει οσο θα επρεπε ισως, εστιαζοντας περισσοτερο στην ιστορια παρα στους χαρακτηρες και τους ηθοποιους.
Ο Brendan Fraser μας δειχνει οτι μπορει να παιξει κατι παραπανω απο κυνηγο ξεχασμενων θησαυρων που το μεγαλυτερο προβλημα της ζωης του ειναι μια μουμια. Η ερμηνεια του ειναι γεματη και στιβαρη.
Ειναι σοβαρος μα ταυτοχρονα ελκυστικος. Ο χαρακτηρας του ως "Ευχαριστηση" αλλωστε το απαιτει (ενας μαφιοζος μπραβος). Πειθει αρκετα. Εως οτου φυσικα ο σκηνοθετης παει για το περιφημο τσιγαρο και η ταινια καταντα ενα ανοητο ρομαντσο παρασυροντας δυστυχως και τον ιδιο, τοσο ως χαρακτηρα οσο και ως ερμηνεια.Η πιτσιρικα Sarah Michelle Gellar στον ρολο της ανερχομενης αοιδους με την "υπεροχη φωνη" και την ατυχια να μπλεξει με τον υποκοσμο. Η ερμηνεια της ειναι.. νεαρης ηλικιας. Η "Λυπη" της ταινιας θα προσπαθησει αρκετα αλλα στο τελος δεν θα πεισει. Καλυτερη στιγμη της: το μελο και ανοητο μερος της ταινιας.
Ο Kevin Bacon, η "Αγαπη", ειναι ο γιατρος της ιστοριας. Δεν εμφανιζεται αρκετα δυστυχως καθως η ιστορια του εχει μικροτερη διαρκεια απο τις υπολοιπες. Ομως, ειναι σοβαρος και ανταποκρινεται στον ευκολο (για τα δικα του δεδομενα) ρολο της ταινιας αυτης. Απλος και καθημερινος.
Την παρασταση κλεβει ομως ο Andy Garcia που απολαμβανουμε καθ'ολη την διαρκεια της ταινιας, καθως ο χαρακτηρας του ενωνει ολους τους υπολοιπους. Με χαροποιησε το γεγονος οτι ο ηθοποιος αυτος αποφασισε να ξεκολλησει επιτελους απο τους ωμους των γιγαντων συμπρωταγωνιστων στο παρελθον. Εχει ιδιαιτερα χαρισματα, αν εξαιρεσεις ισως τις Ocean ταινιες, τα οποια καταφερνει και μεταδιδει στον θεατη των ταινιων του.
Ετσι και εδω, ειναι γοητευτικος και σκληρος. Η κινησιολογια αλλα και η μεταχειριση της φωνης του θυμιζει Robert DeNiro απο τις ενδοξες μερες της γκανστερικης του καριερας χωρις ομως να φτανει τα επιπεδα της αντιγραφης. Ισως ο μονος σταθερος χαρακτηρας της ταινιας.Αυτη η ταινια μοιαζει σαν ενα τεραστιο χωνευτηρι οπου πεταχτηκαν μεσα του 4 διαφορετικες ιστοριες και βγηκαν σαν ενα ομοιογενες μειγμα με ημιτελη ακρη και μερικα κενα ενδιαμεσα.
Θα μου αρεσε να εχει περισσοτερη διαρκεια η ιστορια της "Ευτυχιας" και ο σκηνοθετης να εστιασει πανω στον Whitaker περισσοτερο. Θα μου αρεσε επισης να εχει λιγοτερη διαρκεια το ανοητο ρομαντσο της "Ευχαριστησης" και της "Λυπης". Θα προτιμουσα η ταινια να εχει περισσοτερο δεμενο συνολο ωστε να μην αποσπα την προσοχη του θεατη και να περασει καθαρως τα μηνυματα για τα οποια γυριστηκε.
Η ταινια θα σας κανει να αισθανθειτε πως καποιος σας πηρε το γλυκο απο μπροστα σας ενω ειχατε ακομα μια κουταλια.. Ομως ας μην γελιομαστε.
Προκειται για μια πολυ καλη ταινια στο συνολο της. Τα στοιχεια της, στο μεγαλυτερο μερος, ειναι πολυ ενδιαφεροντα ενω το θεμα της ζωης και του θανατου που διαπραγματευεται ειναι εξυπνο καθως ξεφευγει απο τα συνηθισμενα προτυπα αλλα και απεχει και απο τις ελκυστικες υπερβολες.
Το IMDb του δινει το υπερβολικο 8,1/10. Εαν η ταινια δεν ειχε αυτα τα σημαντικα μελανα σημεια, τοτε σιγουρα θα το αξιζε. Ομως επειδη ακριβως τα εχει, πιστευω οτι ενα 6,5/10 ειναι περα για περα δικαιο. Ισως και λιγο υπερβολικο.
Μαγειρεψτε μια μακαροναδα, αγοραστε ενα κρασι και καλεσετε το ταιρι σας για να την δειτε παρεα. Δεν θα το μετανοιωσετε μετα απο 97 λεπτα.
0 scary σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου