10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2008)

Έι! Υπαρχει ενας κοσμος εκει εξω!

Μολις τελειωσε το δευτερο ντοκιμαντερ (φιλμ, ταινια, οπως στα κομματια και να λεγεται) που ειδα. Γυρω μου νεα παιδια ειτε σε παρεες, ειτε ζευγαρια ειτε ακομα και μονα τους. Παιδια που προερχονται απο διαφορετικα κοινωνικα στρωματα, με διαφορετικες δουλειες, διαφορετικη μορφωση, διαφορετικες συνηθειες, διαφορετικες αξιες, διαφορετικη ζωη.

Υπο διαφορετικες συνθηκες θα ελεγες πως ειναι αδυνατον να βρεθουν ολοι αυτοι οι ροκαδες, οι ραστα-μαν, οι τρεντυ και οι εμο σε μια κοινη εκδηλωση, την ιδια μερα, την ιδια ωρα.

Τελικα η τεχνη ενωνει τους ανθρωπους. Ειτε προκειται για το συγκλονιστικο αποτυπωμα μιας παρεας Ιρακινων ειτε προκειται για τα εγκληματα των Αυστριακων φιλοΝαζι, ειτε για τους ημι-θεους Metallica, ολα καταληγουν σε ενα κοινο σημειο. Στο κεντρο της πολης.

Μοιρασμενο το Φεστιβαλ, στο Ολυμπιον (κλασσικες αξιες..) και στις Αποθηκες του λιμανιου, φετος φιλοξενει πολλα και ενδιαφεροντα εργα. Δυστυχως δεν προλαβα να δω καποια που μου τραβηξαν την προσοχη. Θα αναγκαστω να τα βρω μεσω της πλαγιας οδου. Βλεπετε, τα video-club μας στην πλειοψηφια τους, ειναι απλα ανυπαρκτα. Του χρονου ομως θα ειμαι ετοιμος!

Ο δρομος με φερνει μπροστα στο κακομοιρο και πραγματικα τοσο ΜΙΚΡΟ Citroen C1 που μου εδωσαν εις προσωρινη αντικατασταση της τραυματισμενης μου κουκλας (C4 γαρ). Κοκκινο ακομα και χωρις καμμια κληση πανω στο παρμπριζ. Καλο σημαδι αυτο.

Βαζω μπρος και αποφασιζω να παρω τον μεγαλο δρομο για τον σπιτι (the long-way home). Παραλια, θαλασσα, μυρωδιες, φωτα και το μυαλο να γυριζει σε υψηλες στροφες (οσο ειναι δυνατον..). Το τελευταιο φιλμ μου εχει κατσει στο στομαχι. Με ενοχλει η αληθεια. Θελω να νοιωσω βρωμικος και φθηνος. Θελω να ενωσω την φωνη μου μαζι με τους 2,4 εκατομμυρια Ιρακινων προσφυγων. Θελω να διαλυσω τις τρισκαταρατες πολυεθνικες των ΗΠΑ που οδηγησαν σε αυτο το χαλι την μητερα του πολιτισμου. Θελω..

Τιποτα δεν αλλαζει και τιποτα δεν ειναι πια το ιδιο.

Η πολη εχει το δικο της χρωμα και αρωμα. Την δικη της γοητεια. Η πολη ειναι τεχνη και η τεχνη γινεται μια μεγαλη πολιτεια οπου ολοι βρισκουν την θεση τους.

Έι! Υπαρχει ενας κοσμος εκει εξω!

Καλυτερος..

Πρεπει.

edit: Να εισαστε καλα αγαπητοι Σακη και Λια. Μου προσφερατε πολλα περισσοτερα απο μια προσκληση.

Posted in: Tributes