Die Welle (2008)

Τίτλος: Die Welle (The Wave / Το Κύμα)
Κατηγορία: Δράμα, θρίλερ
Σκηνοθέτης: Dennis Gansel
Πρωταγωνιστές: Jürgen Vogel, Frederick Lau, Max Riemelt, Jennifer Ulrich
Διάρκεια: 107'
Εταιρία παραγωγής: Rat Pack Filmproduktion GmbH, Constantin Film Produktion
Έτος παραγωγής: 2008
Βαθμολογία S.G. (IMDb): 7,8(7,5)

Εβδομάδα των Παθών και, ενώ κάποιος θα περίμενε ένα εκτενές review της σειράς «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», ή του τριπτύχου ταινιών «Ο Χιτών», «Κβο Βάντις», «Σπάρτακος», εμείς, ως Scary Greeks, πάμε για ένα διαφορετικό review. Μιας ταινίας που, αφού ξεφεύγει από τα στεγανά του Hollywood, χρήζει ειδικής μεταχείρησης.

Πρόκειται για την ταινία Die Welle (ελλ. τίτλος «Το Kύμα»), μια ταινία που παίχτηκε μεν στους κινηματογράφους προ τριμήνου, πέρασε γενικώς απαρατήρητη δε παρά τα δυνατά μηνύματα που προσπαθεί να περάσει.

Γερμανόφωνη ταινία λοιπόν, εκτυλισσόμενη σε ένα σχολείο κάπου στη Δυτική Γερμανία (στην πραγματικότητα η ιστορία και το πείραμα έλαβε χώρα στην Καλιφόρνια), όπου στον ανατρεπτικό καθηγητή Rainer Wenger (Jurgen Vongel) ανατίθεται το μάθημα της αυτοκρατορίας/απολυταρχίας (autokratie), ως πολίτευμα και ως κίνημα για ένα ειδικό θέμα που διαρκεί μια εβδομάδα.

Από την αρχή του μαθήματος διακρίνουμε συμμετοχή των μαθητών στη συζήτηση και όταν, αναπόφευκτα λόγω της ιδεολογικής ταύτισης που λανθασμένα υπάρχει ανάμεσα στα δυο κινήματα, η συζήτηση ξεφεύγει προς το ναζισμό και τη δικτατορία του Χίτλερ και του 3ου Ράιχ και η πιθανότητα να επανέλθει κάτι τέτοιο καταρρίπτεται θεωρητικά, το πείραμα ξεκινά.

Ο καθηγητής αναλαμβάνει τον έλεγχο του τμήματος παίζοντας το ρόλο του δικτάτορα, περνώντας ένα-ένα τα στάδια που οδηγούν σε ένα απολυταρχικό πολίτευμα: δυσαρέσκεια του κοινού, ομαδοποίηση, επιβεβλημένη ομοιομορφία, πειθαρχία, όλα αυτά οδηγούν σε μια συσπείρωση των μαθητών σε μια ομάδα με την ονομασία “Το Κύμα”, τα μέλη της οποία βγαίνουν αναμενόμενα εκτός ελέγχου.

Οι όποιες συγκρίσεις της ταινίας με το αριστούργημα “Das Experiment” καταρρίπτονται πολύ γρήγορα λόγω των συνθηκών του πειράματος (σχολείο, μάθημα, διάρκεια μιας εβδομάδας) αλλά και του βαθμού στον οποίο μπορεί αυτό να ξεφύγει λόγω του νεαρού της ηλικίας των συμμετεχόντων. Παρόλα αυτά, παρά την εντύπωση που δημιουργείται στο θεατή ότι υπάρχει ένας έλεγχος της κατάστασης από τον καθηγητή, η ιστορία σιγά-σιγά και απολύτως φυσιολογικά ξεφεύγει και εξελίσσεται.

Το κρυμμένο μυστικό της ταινίας βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, στις αναλογίες του πειράματος με την πραγματικότητα και την ανθρώπινη φύση, όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Διαφαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη του κόσμου να ανήκει κάπου, είτε αυτό είναι ένα κίνημα με κοινό στοιχείο την εμφάνιση, την ιδεολογία, τη μουσική, είτε είναι μια φαινομενικά ανατρεπτική ομάδα ανθρώπων που όμως έχει κοινούς στόχους. Και αν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στη Γερμανία, μια χώρα που έχει την ιστορία τέτοιων κινημάτων και η οποία έχει αποκηρύξει επίσημα τις δράσεις του παρελθόντος αλλά παρόλα αυτά διδάσκει την ιστορία αυτή στα σχολεία της, πόσο πιο εύκολα μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί σε μια χώρα με λιγότερο διαβασμένους κατοίκους;

Τα επιμέρους στοιχεία της ταινίας, σκηνοθεσία, φωτογραφία, ερμηνείες, βοηθούν πολύ στην αληθοφάνεια. Το γεγονός ότι η τάξη απαρτίζεται από όλους τους τύπους παιδιών που θα περίμενε κανείς να βρει σε μια σχολική τάξη και όλα παίζουν το ρόλο τους πολύ φυσικά, τα τοπία που θυμίζουν το βιομηχανικό σκηνικό που όλοι έχουμε στο μυαλό μας για την μεταπολεμική Γερμανία και η σκηνοθεσία (Dennis Gansel – Before the Fall), που σαν σωστός συνδετικός κρίκος διατηρεί μια συνοχή ώστε η ταινία να κυλάει ομαλά χωρίς να κουράζει καθόλου και ταυτόχρονα δίνοντας τις δυνατές σκηνές που κάνουν μια ταινία να μένει στο μυαλό μας για καιρό, συνθέτουν ένα σύνολο που αξίζει τον κόπο να βρίσκεται μέσα στη λίστα των ταινιών που πρέπει να έχει δει ο οποιοσδήποτε.

Posted in: reviews: Cinema