The Wrestler (2008)

Τίτλος: The Wrestler
Είδος: Κοινωνική / Δραματική
Πρωταγωνιστές: Mickey Rourke, Marisa Tomei, Evan Rachel Wood, Mark Margolis
Διάρκεια: 115’
Εταιρεία Παραγωγής: Protozoa Pictures
Έτος Παραγωγής: 2008
Βαθμολογία S.G. (IMDb): 8 (8.6)

Το συγκεκριμένο review αποτελεί ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, καθώς ο Darren Aronofsky είναι με διαφορά ο αγαπημένος σκηνοθέτης του γράφοντος και η συγγραφή ενός review για την τελευταία του ταινία πριν μάλιστα αυτή προβληθεί επίσημα στην Ελλάδα (εκτός φεστιβάλ) θα ήταν άπιαστο όνειρο πριν από μερικά χρόνια, όταν, μέσω του Π [Pi (1998)], είχα την πρώτη μου επαφή με τη δουλειά του.

Με λίγα λόγια

Η ταινία αφηγείται τη ζωή του παλαιστή Randy (The Ram) Robinson, μετά το πέρασμα της χρυσής εποχής του, όταν πια δεν είναι η διασημότητα που σαρώνει τις νίκες, τις καρδιές των θαυμαστών και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ενώ ακόμα η πάλη του προσφέρει τα προς τα ζην, ένα σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά και η συμβουλή του γιατρού να παρατήσει το άθλημα θα τον ωθήσει να αναζητήσει εναλλακτικούς τομείς εργασίας, να επανεκτιμήσει τη ζωή του και να προσπαθήσει να συμπληρώσει τα κενά που είχε αφήσει στον τομέα του έρωτα και της οικογένειας.

Σκηνοθεσία

Η σκηνοθεσία του Darren Aronofsky δεν απογοητεύει ούτε τις υψηλότερες των προσδοκιών. Τα κοφτά πλάνα στα οποία μας είχε συνηθίσει στο Π και το Requiem for a Dream και τα οποία δημιούργησαν μια ολόκληρη σχολή και πλήθος οπαδών έχουν μειωθεί κατά πολύ από την εποχή The Fountain. Κύριο λόγο πλέον έχουν λήψεις που ακολουθούν την κίνηση του πρωταγωνιστή και φαντάζουν ερασιτεχνικές αλλά λειτουργούν πολύ πιο αποτελεσματικά στο να τοποθετήσουν το θεατή μέσα στην ταινία και να εντείνουν την αίσθηση της καθημερινότητας που επιχειρεί να περάσει ο σκηνοθέτης.

Τα κοντινά πλάνα στο χαρακτήρα του Randy (The Ram) Robinson αποφεύγουν να κρύψουν τις πολλές ατέλειες του σώματός του και του χαρακτήρα του, δημιουργώντας έναν ήρωα που μοιάζει πιο πολύ ανθρώπινος, καθόλου απόμακρος, απόλυτα συμπαθής.

Τέλος, το σύνολο των σκηνών μέσα από το ring είναι αρκετά θεαματικές ώστε να μεταφέρουν την ένταση ενός αγώνα, χωρίς να κρύβουν το στήσιμο των κινήσεων και του αποτελέσματος που αποτελεί κοινό μυστικό στο χώρο. Όσο για το τέλος της ταινίας, αυτό είναι τόσο άψογα δοσμένο ώστε να δημιουργεί αντιδράσεις αντίστοιχες αυτών που είχαμε βλέποντας για πρώτη (και δεύτερη και τρίτη και ν-οστή…) φορά το Π και το Requiem for a Dream.

Ερμηνείες

Ο Mickey Rourke, εξαφανισμένος από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους τα τελευταία χρόνια, επιστρέφει με τον ιδανικό τρόπο στο προσκήνιο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είναι ιδανικά επιλεγμένος για το ρόλο, ένα ρόλο που του ταιριάζει «γάντι» καθώς κατά κάποιον τρόπο αφηγείται την πραγματική ζωή του. Πρώην μποξέρ και ο ίδιος, αναγκάστηκε να το παρατήσει προσωρινά λόγω τραυματισμού και να το γυρίσει στην ηθοποιία, επιστρέφοντας στο άθλημα το 1991. Τελευταίος του πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν στο Sin City του 2005, αλλά όλα δείχνουν ότι μετά από την επιτυχία του στο The Wrestler θα τον δούμε πολύ περισσότερο φέτος.

Έχοντας λοιπόν το σώμα του παλαιστή και ένα πρόσωπο που έχει περάσει αρκετές κακουχίες είναι πολύ πειστικός στο ρόλο του Randy και στις κινήσεις του μέσα στο ring.

Η Marisa Tomei, κούκλα στο ρόλο της stripper Cassidy, με την οποία ο Randy περνάει τον περισσότερο χρόνο του και με την οποία προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του, καταφέρνει να δώσει μια αρκετά ανθρώπινη πλευρά στο χαρακτήρα της ως φίλη, σύμβουλος και πιθανή σύντροφος, την ώρα που προσπαθεί να ισορροπήσει τη δουλειά της με την προσωπική της ζωή.

Η Evan Rachel Wood στο ρόλο της κόρης του Randy, Stephanie, με την αμεσότητα και την επιθετικότητα που θα περίμενε κανείς από ένα κορίτσι της ηλικίας της, ειδικά ένα που έχει μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα του, αρκετά πειστική στο μίσος που δείχνει απέναντί του και στην προσπάθεια που κάνει για να τα ξαναβρούν.

Τέλος, δε μπορούμε να μην αναφέρουμε το Mark Margolis, συνήθη ύποπτο σε όλες τις μέχρι τώρα ταινίες του Aronofsky σε ρόλους μέντορα-καθοδηγητή-σοφού, εδώ στο ρόλο του Lenny, του σπιτονοικοκύρη του Randy. Δε διεκδικεί βραβείο ερμηνείας αλλά είναι πάντα συναρπαστικό να περιμένεις να εμφανίζεται σε κάθε ταινία του Aronofsky, δίνοντας ένα τόνο οικειότητας και συνδέοντάς όλες του τις ταινίες μεταξύ τους.

Σενάριο

Το σενάριο του Robert D. Siegel, εδώ στην πρώτη του προσπάθεια σε μεγάλη και αναμενόμενη ταινία είναι καλογραμμένο αν και δεν αποφεύγει τα αναμενόμενα κλισέ. Στρίπερ φιλενάδα, χαμένη κόρη, αναβολικά και λοιπές ύποπτες ουσίες, συμπληρώνουν ένα λίγο-πολύ γνωστό παζλ, αλλά το κάνουν χωρίς να αφήσουν κενά, με αποτελεσματικούς διαλόγους, κοινωνικές αναφορές και μεγάλες δόσεις αληθοφάνειας.

Μουσική

Η μουσική της ταινίας δένει πολύ καλά με το σύνολο, περιλαμβάνοντας κομμάτια όπως το Sweet Child 'O Mine των Guns 'N Roses (με ειδικές ευχαριστίες στον Axl Rose στα credits, αυτό άλλωστε ήταν και το κομμάτι που χρησιμοποιούσε ο Mickey Rourke όταν έβγαινε στο ring και στην καριέρα του ως παλαιστής) και λοιπές ροκιές. Καταπληκτικό είναι επίσης και το κομμάτι "One Trick Pony" του Bruce Springsteen, αυτοβιογραφικό, μελαγχολικό, έντονο, με λίγα λόγια ιδανικό για το τελείωμα της συγκεκριμένης ταινίας. Άξια βραβευμένο με Χρυσή Σφαίρα επίσης.

Εν κατακλείδι

Αν και σίγουρα όχι η καλύτερη ταινία του Aronofsky μέχρι τώρα, κινείται στα υψηλά επίπεδα στα οποία μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης. Ο Mickey Rourke οπωσδήποτε αξίζει τη Χρυσή Σφαίρα με την οποία τιμήθηκε, και η ταινία σαν σύνολο βάζει τις βάσεις και για μια μεγάλη σκηνοθετική βράβευση στο εγγύς μέλλον. Αν όχι φέτος που έχει να παλέψει με μεγαθήρια, τότε σίγουρα μια από τις επόμενες ταινίες του θα του χαρίσει ένα χρυσό αγαλματίδιο για να στολίσει το τζάκι.

Posted in: reviews: Cinema