The Fountain (2006)

Παρελθόν, παρόν, μέλλον - τρεις ιστορίες με κοινό ηρώα έναν άνδρα προς αναζήτηση της αιωνιότητας. Τρεις ιστορίες που αλληλοσυνδέονται καθώς το παρελθόν είναι δημιούργημα του παρόντος και το μέλλον είναι η παρουσίαση της αναζήτησης, με τις αποτυχίες και τις επιτυχίες της.

Είναι απαραίτητο να αναφέρω κάποια στοιχεία για την ταινία και κατ' επέκταση για τον δημιουργό της Darren Aronofsky. Για αρχή σας παραθέτω το καλογραμμένο κείμενο από το videoseven.gr:

"Ο Aronofsky άρχισε ένα project με τίτλο «The Last Man» που αργότερα το ονόμασε «The Fountain». Αρχικά η ταινία ήταν να γυριστεί το 2002 με προϋπολογισμό $70 εκατομμυρίων με τους Brad Pitt και Cate Blanchett στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ αφού o Pitt αποχώρησε. O Aronofsky κατάφερε να αναστήσει το project με τα μισά χρήματα από αυτά που είχαν υπολογιστεί αρχικά. Ενσωμάτωσε τα οπτικά εφέ στην ταινία χρησιμοποιώντας τον υπολογιστή στο ελάχιστο. Μείωσε την χρήση του υπολογιστή χρησιμοποιώντας υλικό που του παρείχε ένας ειδικός φωτογράφος (Macro-photographer). Τελικά κατάφερε να τελειώσει το έργο που τόσα χρόνια ετοίμαζε και το παρουσίασε τον Νοέμβριο του 2006 στην Αμερική. Κατά τη δημιουργία της ταινίας σε δηλώσεις του ο Aronofsky κατέθεσε πως θέλησε να υπερβεί τις χαρακτηριστικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που η πλοκή τους ήταν καθοδηγούμενη από την τεχνολογία και την επιστήμη. «Τα έχουμε δει όλα πια και δεν υπάρχει πια ενδιαφέρον από κανέναν. Τα ενδιαφέροντα πράγματα είναι οι ιδέες, η αναζήτηση του Θεού, η αναζήτηση της έννοιας». Ρωτούμενος απάντησε πως εμπνεύστηκε από αρκετές ταινίες όπως: Aguirre, Κάποτε στην Αμερική, The Holy Mountain."

O Aronofsky, εάν δεν τον ξέρετε πρέπει να το διορθώσετε αυτό, μετά από το μέτριο Below (2002) επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη ως σεναριογράφος, δημιουργός και σκηνοθέτης με το Fountain. Αριστουργήματα του παρελθόντος όπως το Pi (1998) και το Requiem for a Dream (2000) θα έρθουν μπροστά στα ματιά σας, χωρίς πολύ προσπάθεια - βέβαια το τελευταίο ήταν βασισμένο σε ένα από τα αγαπημένα βιβλία του Aronofsky, αλλά η παρούσα ταινία είναι εξίσου αριστουργηματική.

Είναι από τις λίγες φορές που "προδικάζω" την τελική βαθμολογία μίας ταινίας πριν καλά καλά γραφτούν οι πρώτες γραμμές της παρουσίασης. Λίγες φορές όμως έχω δει ένα έργο που θα με αγγίξει τόσο εσωτερικά, ένα έργο που θα μπορούσε να έχει ακροατήριο μόνο έναν θεατή.

Η σκηνοθεσία είναι αριστουργηματική. Ο δημιουργός παίζει πολύ με τους συνδυασμούς του χρυσού και του μαύρου, με το λευκό να θεοποίει την (αρραβωνιαστικιά στην ζωή) πρωταγωνίστρια της ταινίας. Οι εναλλαγές είναι εκπληκτικές και έξυπνες ενώ οι γωνιές λήψεως ξεχωρίζουν (ιδιαίτερες οι στιγμές των πανοραμικών λήψεων). Σε αυτό προσθέτει και η μοναδική φωτογραφία του Matthew Libatique. Πολύ δεμένο σύνολο που θα ξεκουράσει τα ματιά και θα ομορφύνει τις σκέψεις. Οι διάλογοι είναι λιτοί και καλοδουλεμένοι ενώ η σκηνογραφία είναι παρανοϊκά άρτια και συμμετρική καθώς δένει με την έμφαση του Aronofsky στα μοτίβα (σε ένα απλό ανελκυστήρα, ένα κόσμημα - σύμβολο μίας θρησκείας στην Ισπανία της εποχής της Ιεράς Εξέτασης, στο νεφέλωμα πριν γίνει σούπερ νόβα) και στην επανάληψη αυτών (πάτωμα αίθουσας θρόνου της βασίλισσας της Ισπανίας, δωμάτιο νοσοκομείου, αίθουσα αναμονής κτλ).

Ξεχωριστό ρόλο, και συνάμα σπουδαίο, διαδραματίζει η μουσική επένδυση. Ο σύνθετης Clint Mansell μαζί με τους Kronos Quartet & Mogwai δημιουργούν ένα rock, μινιμαλιστικό και μοντέρνο κλασσικό soundtrack που δένει απόλυτα με τις σκηνές αλλά και την φιλοσοφία του έργου.

Ο πρωταγωνιστής Hugh Jackman (Tomas / Tommy / Tom Creo) ίσως στην ερμηνεία της ζωής του. Η αναζήτηση του Δένδρου της Ζωής, της θεραπείας του καρκίνου, του ταξιδιού προς την ολοκλήρωση - οι χαρές και οι λύπες, η αποτυχία τόσο κοντά στην επιτυχία, η αγάπη και ο πόνος, ο έρωτας και η ένωση, ο θάνατος και ο χωρισμός, η λύτρωση - έχουν χαραχθεί τόσο στο κορμί (κινησιολογία, εκφράσεις προσώπου) όσο και στο εσωτερικό της ερμηνείας (φωνή, ματιά) του ηθοποιού. Είναι τόσο αληθινός και βρώμικος όσο χρειάζεται για να πείσει και τον πιο δύσκολο θεατή.

Η μούσα του Aronofsky, οσκαρική Rachel Weisz (Isabel / Izzi Creo) είναι θεϊκά όμορφη. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος της. Είναι το λευκό της ταινίας, η αποδοχή του θανάτου, η ελπίδα. Ομορφαίνει το κάδρο και σίγουρα θα πείσει ως η γυναίκα που αντιμετωπίζει τον θάνατο στα ματιά, τον αποδέχεται και στο τέλος τον νικάει μέσω της αιωνιότητας του Δένδρου της Ζωής. Συγγραφέας της παράλληλης ιστορίας του παρελθόντος (Ισπανία, Ιερά Εξέταση, Βασίλισσα, Μάγια) και καθοδηγητής του μέλλοντος, του ταξιδιού του Δένδρου προς την αθανασία. Μοναδική ερμηνεία τόσο στο όμορφο μέρος του χαρακτήρα της, όσο και στις δύσκολες στιγμές της νόσου.

Ξεχωρίζει στο μικρό της ρόλο η εκπληκτική Ellen Burstyn.

Ένα έργο με αμφιλεγόμενες κριτικές, παρουσιάσεις και συζητήσεις εδώ και αρκετά χρόνια. Μία ταινία που άρεσε σε πολύ κόσμο αλλά έκανε άλλους τόσους να την μισήσουν. Το σίγουρο είναι πως το τρέιλερ της ταινίας ήταν ο μοναδικός λόγος που δεν είχα τολμήσει να την δω τόσο καιρό. Αισθάνομαι δικαιωμένος που επιτέλους το τόλμησα.

Σίγουρα έχει κάποια αρνητικά στοιχεία (το τάι τσι των σκηνών του "μέλλοντος" είναι μάλλον περιττό, η υπερβολική "άγγελο-ποίηση" της πρωταγωνίστριας, κάποια μικρά κενά στην ιστορία που δημιουργούνται προς χάριν του μεγαλύτερου δράματος κτλ) αλλά στο σύνολό της θα μαγέψει με ένα τέλος που είναι ανοικτό σε ερμηνείες. Ο θάνατος της γυναίκας με τα "δακτυλίδια" - τατουάζ κατά μήκος των 2 χεριών του πρωταγωνιστή συμβολίζοντας τα έτη που έχουν περάσει από τον θάνατό της, η αιωνιότητα της στιγμής, η μαγεία της γέννησης ενός σούπερ νόβα και κατ' επέκτασης μίας νέας ζωής (κάτι το οποίο νοείται στην σκηνή του μουσείου). Ο Aronofsky κάνει τέλεια χρήση του ήχου και της εικόνας για αυτό είναι συνετό να ανοίξετε τον ήχο λίγο παραπάνω από το κανονικό, διαφορετικά θα χάσετε αρκετά από το σύνολο της ταινίας (πχ ήχος από τις οπλές ενός άλογου χωρίς στην ουσία να φαίνεται τίποτα στην μαύρη οθόνη μπροστά μας).

Από τις λίγες φορές που με έχει προβληματίσει ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσα να παρουσιάσω μία ταινία. Σίγουρα την καλύτερη παρουσίαση θα την κάνετε εσείς οι ίδιοι μόλις τελειώσει η προβολή της στο σπίτι σας. Αξίζει ο κόπος. Για τους αιώνια ερωτευμένους, για τους χωρισμένους, για τους λάτρεις των αστεριών και του πλανητικού συστήματος, για τους οπαδούς του τάι τσι και της μετενσάρκωσης, 8/10 από μένα - πολύ κοντά στο "αριστούργημα" αλλά και στο IMDb του 7,5/10.

edit: Δείγμα διαλόγου

Tom Verde: Through that last dark cloud is a dying star. And soon enough, Xibalbia will die. And when it explodes, it will be reborn. You will bloom...

Tom Verde: [reserverdly bitter] and I will live.

Σε συνεργασια με το CinemaScope.

Posted in: reviews: Cinema