Φοίβος Δεληβοριάς: Ζήστε μια παραμυθένια μέρα μαζί του!

ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!

ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ

Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΩΝ ΣΤΙΧΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ!

ΖΗΣΤΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ..

1988. «Κύριε Χατζιδάκι, είμαι συνάδελφος σας»! Ένα 15χρονο αγόρι, στέκεται γεμάτο θάρρος μπροστά στον Μάνο Χατζιδάκι κρατώντας μια κασέτα. Λογικά, ο μεγάλος δημιουργός όχι μόνο πήρε, αλλά και άκουσε την εν λόγω κασέτα από τον μικρό τότε Φοίβο, αλλιώς αυτή τη στιγμή δεν θα μιλάγαμε για την ιστορία – παραμύθι που έγραψε ο τραγουδοποιός στην μουσική βιομηχανία. Καλύτερα όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους!

«Με το έργο του Χατζιδάκι, είχα πάρα πολύ μικρή σχέση. Για μένα ήταν κάτι σαν μια ακαδημαϊκή μορφή, η οποία υπάρχει μέσα στην δισκοθήκη των γονιών μου. Ήξερα κάποια κομμάτια, καταλάβαινα ότι είναι κάτι σημαντικό, αλλά από τα σημαντικά που είναι μακριά από εμάς» τονίζει ο Φοίβος. Σαν οι μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι να ήταν καλυμμένες με ένα διάφανο πέπλο μυστηρίου ή κάτι τέτοιο. Παρά ταύτα, ήρθε σχετικά γρήγορα η στιγμή που έδωσε στα γεγονότα την σοβαρότητα που τους άξιζε.

Παρακολουθούσε στην μικρή οθόνη μια εκπομπή όπου ο Μάνος Χατζιδάκις μιλούσε για τον εαυτό του και παράλληλα έδειχνε σκηνές από τις πρόβες του στο «Zoom», στην Πλάκα. Γοητεύτηκε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ανακάλυψε πως το όνομα του Χατζιδάκι δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την εικόνα που είχε για εκείνον «τακτοποιημένη» στο μυαλό του. Μέσα από την τηλεόραση, χρησιμοποιούσε λόγια σύγχρονα, γοητευτικά, αναρχικά και σίγουρα πολύ ανάποδα. «Κατάλαβα πως εκεί υπάρχει χρυσάφι. Κάτι ζωντανό που βρίσκεται δυο γειτονιές παραπέρα. Δηλαδή θα μπορούσα να πάρω το τρόλεϊ και να πάω στο «Zoom», να τον βρω και να δω τι γίνεται. Όντως πήγα και του είπα αυτή τη γνωστή και χαζή ατάκα».

Ήταν η εποχή που ο Φοίβος Δεληβοριάς, έγραφε συνεχώς τραγούδια, οπότε η προοπτική να ακούσει ο Μάνος Χατζιδάκις την μουσική του, φάνταζε απλώς ως.. «κοινή λογική». Κάπως έτσι ξεκίνησε μια μικρή περίοδος μαθητείας του Φοίβου, δίπλα στον Μάνο. Μια φορά τον μήνα, πήγαινε στο σπίτι του και στο τέλος κάθε συνάντησης, του έγραφε σε ένα κομμάτι χαρτιού δίσκους και βιβλία που θα έπρεπε να μελετήσει. «Έβαλε τελείως διαφορετικά standards μέσα μου για το πώς πρέπει να είναι ένα τραγούδι» επισημαίνει. Η παραπάνω διαδικασία συνεχίστηκε για περίπου ένα χρόνο. Δηλαδή μέχρι τη μαγική εκείνη στιγμή που οι δυο τους μπήκαν σε ένα στούντιο για να ηχογραφήσουν 12 κομμάτια, δια χειρός Φοίβου.

1989. Κυκλοφορεί ο πρώτος δίσκος –τα cd δεν υπήρχαν ακόμα στην αγορά- του Φοίβου Δεληβοριά, ο οποίος τιτλοφορείται «Παρέλαση». Κάτι «μαγικό» αρχίζει να συμβαίνει στο 16χρονο εκείνο αγόρι. Αρχίζει να αισθάνεται μια ευφορία τρομακτική και παράλληλα ένα πρωτόγνωρο άγχος! Μια απέραντη ευθύνη για την επόμενη κίνησή του. «Δηλαδή τι να κάνω τώρα; Έχω τη δύναμη να το κάνω αυτό; Έχω τη δύναμη να ψάξω να βρω την φωνή μου; Έχω την δύναμη να μιλήσω με τον περίγυρο μου;» αναρωτιόταν. Οι προσωπικές του ευθύνες είχαν αρχίσει να τον βαραίνουν! Δεν θέλησε να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους.

Άρχισε μαθήματα. Πιάνο, αρμονία, μελέτησε το τραγούδι, συμμετείχε σε γκρουπάκια.. έκανε ότι μπορούσε για να ανακαλύψει την φωνή του. Αυτό επιβεβαιώνει και το γεγονός πως ο δεύτερος δίσκος του, άργησε πολύ να βρει τη θέση του στα δισκοπωλεία.

1995. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο τραγουδοποιός κάνει μια απόπειρα να συστήσει ξανά τον εαυτό του στο κοινό της εποχής. Και η προσπάθεια αυτή «πιάνει» τόπο.

Όταν λοιπόν κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος που είχε τον τίτλο «Η ζωή μόνο έτσι ειν’ ωραία», ο Φοίβος σκέφτηκε να στείλει ορισμένα αντίτυπα του σε άτομα που εκτιμούσε. Σίγουρα πάντως, δεν θα είχε σκεφτεί τότε πως όταν λίγους μήνες αργότερα θα χτύπαγε το τηλέφωνο του, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής θα ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος θα τον ευχαριστούσε για το αντίτυπο που και εκείνος είχε λάβει. Ούτε φυσικά πως θα του πρότεινε να συμμετέχει στην παράσταση «Ανοιξιάτικο τραύλισμα» που ετοίμαζε. «Οι παραστάσεις είχαν πολύ έντονη προσωπικότητα. Είχαν μια μαγεία. Αυτό ήταν μια πολύ μεγάλη εμπειρία για μένα»

1998. Ο Φοίβος έχει αποκτήσει πλέον και επίσημα την καλλιτεχνική του ταυτότητα. Παίζει ώρες με την κιθάρα του και φτιάχνει συνεχώς μια μελωδία. «Το βράδυ, αφού έχω ακούσει λίγη μουσική, έχω δει κάποια ταινία, έχει έρθει κάποιος φίλος ή έχω περάσει μερικές ώρες με την κοπέλα μου, έρχεται κάποια στιγμή που μένω μόνος και έχω τη διάθεση να παίξω μουσική. Ε, αρχίζω και παίζω.. μου βγαίνει μια μελωδία ας πούμε η οποία επιμένει. Ε, αυτή την ηχογραφώ σε ένα μικρό κασετοφωνάκι και τη δουλεύω. Προσπαθώ να μην πιέσω τον εαυτό μου. άλλες φορές βέβαια έρχεται ο στίχος. Γράφω στο χαρτί ένα βίωμα ή μια λέξη που θέλω οπωσδήποτε να τη βάλω σε ένα τραγούδι και ξεκινάω από εκεί. Οπότε μετά κάθομαι στο όργανο και γράφω ξέρεις.. δεν υπάρχει συνταγή για το πώς γίνεται».

Μέσα και ανάμεσα σε όλα αυτά, «γεννιέται» ο τρίτος προσωπικός του δίσκος. Το «Χάλια» γίνεται αντικείμενο λατρείας, από το οποίο τα κομμάτια «Εκείνη», «Θέλω να σε ξεπεράσω» και το ομότιτλο, ξεχωρίζουν. Η εικόνα του Φοίβου που κρατάει ένα χρωματιστό μύλο στο εξώφυλλο του δίσκου, φιγουράρει σε όλα τα μουσικά περιοδικά της εποχής.

2003. Ο «Καθρέφτης» συστήνεται στον κόσμο και αυτομάτως αντικρίζει την απόλυτη επιτυχία. «Αυτή που περνάει» αποκτά τη δική της θέση στις playlists. Τα χρόνια που έρχονται τον βρίσκουν πιο έμπειρο και πιο σίγουρο για τον εαυτό του. Δημοσιογράφοι σπεύδουν να του αποσπάσουν δυο κουβέντες και εκείνος βρίσκει και πάλι τα κατάλληλα λόγια να πει: «Ο Φοίβος του τότε με το σήμερα έχει κάποιες διαφορές και ομοιότητες. (..) Ζούσαμε σε μια πολύ διαφορετική κοινωνία, πολύ λιγότερο διεφθαρμένη και απελπισμένη απ’ ότι είναι σήμερα (..). Πολύ λιγότερο χυδαία, στην οποία οι συνομήλικοι μου και εγώ, είχαμε μεγαλώσει σπουδάζοντας κάποια πράγματα, έχοντας μια αντίληψη για το πώς θα είναι η ζωή, και όλο αυτό τινάχτηκε στον αέρα. Που να φανταζόμασταν ότι θα ζούσαμε σε μια χώρα στην οποία γκάνγκστερς, εκδότες και χυδαίοι δημοσιογραφίσκοι θα έδιναν τον τόνο;».

Παράλληλα με τους δίσκους ο Φοίβος Δεληβοριάς έβρισκε και άλλους τρόπους για να επικοινωνεί με το τους απανταχού θαυμαστές του. Οι μουσικές παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε «ΚαΨιΜί», «Ενόργανη γυμναστική» και «Φανζίν» (ένα μουσικό σοόυ εμπνευσμένο από τα κόμικς) βρίσκουν την απήχηση που τους άξιζε.

2007-09. Κυκλοφορεί το cd «Εξω» και βρίσκει και αυτό τη θέση του στην μουσική αγορά. Το εξαιρετικό με αυτή τη δουλειά εκτός από τους καλοδουλεμένους στίχους, ήταν πως στο booklet είχαν εικονογραφηθεί και τα 12 κομμάτια του άλμπουμ από 12 νέους ζωγράφους.  

Τον φθινόπωρο του ίδιου έτους, ξεκινά στον «Ζυγό», η παράσταση «Κ-13», η οποία ηχογραφήθηκε σε ένα διπλό cd-dvd που έχει τον τίτλο «Οι απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά» το οποίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2008.

Το άλμπουμ αυτό, αποτελεί την χαρτογράφηση της πορείας του καλλιτέχνη από την ενηλικίωση του έως το σήμερα κάνοντας σημαντικές αναφορές στα βιώματα / τραγούδια που τον σημάδευσαν. «Προσπαθώ να διερευνήσω με αυτόν τον δίσκο. Είναι γεμάτος από ζεστές υποσχέσεις – όσα υποσχέθηκα κατά καιρούς στον εαυτό μου ή σε πρόσωπα που ερωτεύτηκα. Τώρα, όταν ξανακούσω αυτά τα τραγούδια σκέφτομαι ότι είμαι έτοιμος για κάτι άλλο».

Posted in: Tributes