The Pink Panther 2 (2009)

Τίτλος: The Pink Panther 2 (Ο Ροζ Πάνθηρας 2)

Κατηγορία: κωμωδία

Σκηνοθέτης: Harald Zwart

Πρωταγωνιστές: Steve Martin, Jean Reno, Johnny Hallyday, John Cleese, Andy Garcia, Yuki Matsuzaki, Jeremy Irons, Lily Tomlin, Emily Mortimer, Alfred Molina, Aishwarya Rai

Διάρκεια: 92'

Εταιρία παραγωγής: Metro-Goldwyn-Mayer (MGM), Columbia Pictures, Robert Simonds Productions

Έτος παραγωγής: 2009

Βαθμολογία S.G. (IMDb): 6(5)

Με λίγα λόγια

Έργα ανεκτίμητης άξιας που βρίσκονται σε διαφορές χώρες του κόσμου, χάνονται ξαφνικά. Όταν το καμάρι της Γαλλίας, το περίφημο διαμάντι "Ροζ Πάνθηρας", είναι το επόμενο ο Επιθεωρητής Κλουζώ αναλαμβάνει να βρει για άλλη μία φόρα τον κλεφτή έχοντας υπό τις οδηγίες του μία dream team αστυνομικών.

Άχρηστες πληροφορίες

Το "Pink Panther" του τίτλου είναι στην ουσία το όνομα του διαμαντιού το οποίο κλέβουν στις ταινίες The Pink Panther (1963), The Return of the Pink Panther (1975), Trail of the Pink Panther (1982) & The Pink Panther (2006). Το διαμάντι αποτελεί συνώνυμο αυτών των ταινιών ακόμα και αν στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τις υπόλοιπες ταινίες που χρησιμοποίησαν το "Pink Panther" στο τίτλο τους. Ο Shawn Levy, σκηνοθέτης της προηγούμενης ταινίας, προτίμησε να υποστηρίξει την παρούσα από το πόστο του παράγωγου. Τον Ιανουάριο του 2007 οι Lowell Ganz και Babaloo Mandel προσελήφθησαν να ξεσκονίσουν το σενάριο - ο Steve Martin μαζί με τους Scott Neustadter και Michael H. Weber είναι υπεύθυνοι για την τελική του μορφή.

Σκηνοθεσία

Ο 45αρης Harald Zwart σκηνοθετεί την μόλις 10η ταινία του η οποία είναι η πρώτη τόσο "μεγάλου βεληνεκούς". Το παράδοξο είναι πως ο δεύτερος Ροζ Πάνθηρας δεν πάσχει τόσο στην σκηνοθεσία, η οποία είναι καλή για το είδος με έμφαση φυσικά στις ερμηνείες και τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, όσο υποφέρει στα εφέ. Το γεγονός αυτό είναι ακόμα πιο παράδοξο καθώς η κατηγορία της ταινίας δεν απαιτεί κάτι το ιδιαίτερο κι ακριβό. Ακόμα και με τα low standards που απαιτούνταν, θα γίνουμε μάρτυρες γρήγορων και πρόχειρων εφέ που αδικούν τους χαρακτήρες και κυρίως τον πρωταγωνιστή. Σεναριακά, έχει πολλές ομοιότητες με την πρώτη ακόμα και σε επίπεδο σκηνών (καταραμένε στρογγυλέ χάρτη). Τα κουστουμιά είναι άψογα και υπερβολικά, όπως απαιτείται ενώ οι διάλογοι είναι αδικαιολογήτως στα αγγλικά και αυτό προκαλεί σε πολλά σημεία (σε συνδυασμό με τις επιλογές του καστ).

Ερμηνείες

Ο Steve Martin είναι ο Επιθεωρητής Jacques Clouseau. Πολλούς και ιδίως τους Αμερικανούς, ξένισε και ξενίζει η "γαλλική" προφορά που έχει κατασκευάσει για τον ρόλο αυτό. Προσωπικά την θεωρώ ξεκαρδιστική και άκρως πετυχημένη. Τεράστια σημασία αποκτούν για άλλη μία φόρα στον ρόλο αυτό, οι κινήσεις και εκφράσεις του ηθοποιού αν και σε κάποιες σκηνές θα θυμίσει βλακωδώς τον Ben Stiller και τα εξίσου βλακώδη χείλη του στο Zoolander (2001). Αρκεί ένας Martin για να σώσει την ταινία από την επανάληψη, την προβλεπτικότητα και την βαρεμάρα? Non!

Στο πλευρό του Clouseau βρίσκεται σταθερά ο Gilbert Ponton τον οποίο υποδύεται ο μέγιστος Jean Reno. Με οικογενειακή εμφάνιση και το δίλημμα εργασίας - οικογένειας, ο Reno θα ξεχωρίσει μέσα από την παθητικότητα του ρόλου του. Η εμφάνισή του και μόνο θα προσδώσει χαρά και κύρος.

Ο Clouseau ηγείται μίας dream team αστυνόμων από όλο τον κόσμο. Ποιός καλύτερος για να αναλάβει την ιταλική εκπροσώπηση από τον κύριο Andy Garcia στον ρόλο του Vicenzo. Ένας ηθοποιός που έμαθε την "δουλειά" πλάι σε γίγαντες (Robert DeNiro, Sean Connery κτλ), πλέον έχει αποκτήσει το δικό του βάρος (και όχι λόγω των Ocean ταινιών) κάτι το οποίο είναι ευδιάκριτο ακόμα και εάν η μούρη του είναι χωμένη μέσα σε μία τούρτα (legen-dary). Οι κόντρες με τον Martin και το φλερτ με την κοπελιά του Clouseau θα μας χαρίσουν αρκετές "υστερικές" σκηνές.

Μεγάλη έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή, και μάλιστα ως κύριου χαρακτήρα (Randall Pepperidge), του 55αρη Alfred Molina ο οποίος το έχει ρίξει τώρα τελευταία στις περιπέτειες και τις κωμωδίες. Εξαιρετικός από κάθε άποψη σε έναν διαφορετικό ρόλο από ότι μας έχει συνηθίσει. Θα δέσει με την dream team και τον Γάλλο, ενώ θα κλέψει την παράσταση στο τέλος ως "μπαλαρίνος".

Ο Yuki Matsuzaki είναι καλός στον ρόλο του gadget-ακια Ιάπωνα αστυνόμου, Kenji Mazuto ενώ η Aishwarya Rai ως Sonia Solandres έχει ως μοναδική αποστολή να υπνωτίσει το κοινό της ταινίας με τα υπέροχα ματιά της.

Nicole Nuveau-Clouseau (Clouseau? χμμ) είναι για άλλη μία φόρα η αθώα και αγνή Emily Mortimer που αιωρείται ανάμεσα στην μακαρονάδα και τα εσκαργκό.

Ως θηλυκή συμμετοχή, ξεχωρίζει η Lily Tomlin (The West Wing), καθηγήτρια καλών τρόπων και political correct κινήσεων, Mrs. Berenger. Εξαιρετικές οι σκηνές με τον Martin - απλά εξαιρετικές.

Το dream cast συμπληρώνει ο Jeremy Irons (πως τους πλήρωσαν όλους αυτούς?) ως συλλέκτης "κλοπιμαίων" και έργων τέχνης, Avellaneda. Δεν θα τον χορτάσουμε πολύ, όμως οι 2-3 σκηνές που εμπλέκεται είναι αρκετά αξιόλογες (ιδιαιτέρως αυτή της "ανάκρισης" στο σπίτι του).

Για το τέλος, κράτησα τους 2 ζωντανούς θρύλους που συμμετάσχουν στην παρούσα. Ξεκινώντας από δυτικά και την Μεγάλη Βρετανία, ο θεός John Cleese (πραγματικά ποιός δεν έχει δει έστω μία ταινία στην οποία να πρωταγωνιστεί?) ως.. Αρχηγός της Γαλλικής Αστυνομίας, Dreyfus. Η παρουσία του και μόνο συγχωρεί αυτό το τεράστιο ατόπημά του να από-γαλλοποιήσουν πλήρως έναν παραδοσιακό τίτλο (δεν αποτελεί απορία γιατί ο Πάνθηρας έπιασε πάτο στα γαλλικά ταμεία). Μικρή η συμμετοχή του αλλά ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο.

Τέλος, ο ζωντανός θρύλος του rock n roll έρχεται λιγο πιο ανατολικά και αφου περάσουμε τα στενά της Μάγχης, ο κύριος Johnny Hallyday εμφανίζεται σε 2 σκηνές, στην μία εκ των οποίων είναι απλά ξαπλωμένος. Υπερβολικά μικρό το πέρασμά του, δεν κατάφερε να σώσει το ταμείο. Αρκεί όμως να μας θυμίσει την επόμενη ταινία ονόματι Vengeance (2009), και ίσως την τελευταια στην οποία θα συμμετάσχει καθώς φέτος πραγματοποιεί την τελευταία του περιοδεία στην Γαλλία πριν σταματήσει το τραγούδι. Merci Johnny!

Εν κατακλείδι

Μία ταινία με ένα πραγματικά σπουδαίο καστ, μία καλή σκηνοθεσία, ένα μέτριο σενάριο με αρκετές αχρείαστες επαναλήψεις, προβλέψιμες στιγμές που δεν θα βοηθηθούν από τα εντελώς ερασιτεχνικά εφέ. Αρκεί λοιπόν ένας Martin να φέρει την άνοιξη? Η απάντηση βρίσκεται κάπου γύρω από το στομάχι σας. Εάν το κρατήσετε έστω και μία φόρα, τότε η ταινία πετυχαίνει τον λόγο ύπαρξης της. Εάν γουργουρίζει και περιμένετε πως και πως να τελειώσει γιατί έχετε καλύτερα πράγματα να κάνετε, τότε μάλλον ανήκετε στην πλειοψηφία των Γάλλων και Αμερικανών που κυριολεκτικά έθαψαν τον κακόμοιρο Πάνθηρα.

Για όμορφες και ερωτικές Γαλλίδες, για γατούλες και γάτους, για μία βραδιά φίλων με μπύρες και πίτσες, τίποτα παραπάνω από 6/10 για ένα δυστυχώς αρκετά μέτριο σύνολο το οποίο παλεύει να σωθεί σε ατομικό επίπεδο των πρωταγωνιστών που συμμετάσχουν - λίγο πιο ψηλά από το 5.0/10 των φίλων του IMDb.

Δείγμα διαλόγων

Kenji: Have we decided on lunch?

Insp. Jacques Clouseau: I'm sure you'll be wanting sushi, my little yellow friend!

edit: Στα πλαισια συνεργασιας του συγγραφεα με το Cine.gr

Posted in: reviews: Cinema