Body Of Lies (2008)

Τίτλος: Η Πλεκτάνη (Body of Lies)
Κατηγορία: περιπέτεια
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Russell Crowe, Mark Strong, Golshifteh Farahani
Διάρκεια: 128'
Εταιρία παραγωγής: De Line Pictures, Scott Free Productions
Έτος παραγωγής: 2008
Βαθμολογία S.G. (IMDb): 6,5 (7,4)

Με λίγα λόγια

Ένας πράκτορας της CIA είναι στα ίχνη ενός πυρήνα τρομοκρατίας. Έχοντας ένα πολύ τολμηρό σχέδιο προς εφαρμογή, σύντομα θα συνειδητοποίησει πως το δόλωμα μπορεί να αλλάξει χωρίς ειδοποίηση αλλά και το πως ελάχιστα απέχει από τους αληθινούς "τρομοκράτες".

Άχρηστες πληροφορίες

Με κόστος που δεν ξεπέρασε τα 70 εκ. δολάρια, και δίχως να έχει βγάλει κάποιο κέρδος ακόμα από τις εισπράξεις σε Αμερική και Ευρώπη, Η Πλεκτάνη βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Ντέιβιντ Ιγκνάτιους, γνωστού δημοσιογράφου της Washington Post. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζονται κινηματογραφικά οι Leonardo DiCaprio και Russell Crowe, 13 χρόνια μετά το «Γρήγορη και θανάσιμη» (The Quick and the Dead, 1995). Αυτή είναι η 4η ταινία στην οποία ο Ridley Scott συνεργάζεται με τον Russell Crowe. Προηγήθηκαν τα: «Μονομάχος, Ο» (Gladiator, 2000), «Μία καλή χρονιά» (A good year, 2006) και «American gangster» (2007). Η αυθεντικότητα ήταν πολύ σημαντική σε ό,τι αφορούσε τη δημιουργία των σκηνικών των περίπου 100 τοποθεσιών σε 12 χώρες που διαδραματίζεται η αποστολή του Φέρις για να πιάσει τον τρομοκράτη Αλ Σαλίμ. Δεδομένου ότι δεν ήταν εφικτό να γίνουν γυρίσματα σε όλες τις χώρες, επελέγη το Μαρόκο ως βασικός τόπος γυρισμάτων. Στο soundtrack της ταινίας ανήκει το τραγούδι "If The World" γραμμένο από τους W. Axl Rose και Chris Pitman το οποίο περιλαμβάνεται στο νέο άλμπουμ των Guns N Roses (του Axl Rose στην ουσία) ονόματι “Chinese Democracy”.

Σκηνοθεσία

Ο Ridley Scott, παραγωγός και σκηνοθέτης, μας παρουσιάζει μία ακόμα ταινία που θα εκμεταλλευτεί τον βαπτιζόμενο ως "πόλεμο" απέναντι στην τρομοκρατία που τόσο πολύ λατρεύουν οι CNN-πλήκτοι Αμερικάνοι. Θα μας γεμίσει με καλοσχεδιασμένες εκρήξεις και αρκετές σκηνές με περιπέτεια, τρέξιμο, κρυφτό, κατασκοπεία και πολλούς πυροβολισμούς. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή μία καλή ταινία δράσης. Και αυτό άλλωστε είναι. Σε αυτό θα βασιστεί η ταινία που θα βοηθηθεί αρκετά από τους πρωταγωνιστές της. Οι διάλογοι θα αποδειχθούν αρκετά καλοί ενώ τα τμήματα κουστουμιών και μακιγιάζ μπορούν να μείνουν περήφανα καθώς η δουλειά των είναι εξαιρετική. Η φωτογραφία ακολουθεί την δίψα του Scott ακόμα και στις δύσκολες δορυφορικές "λήψεις" (με αποκορύφωμα την σκηνή της ερήμου και την σκόνη που θα σηκώσουν τα θηριώδη Toyota).

Ερμηνείες

Ο εραστής του Χόλυγουντ, Leonardo DiCaprio, είναι ο πράκτορας Roger Ferris. Μυστικός και καθημερινός με άπλυτα ρούχα και γεμάτο μούσι, διεισδύει στα "εσώρουχα" της τρομοκρατίας και αναζητά βοήθεια από την μυστική υπηρεσία της Ιορδανίας, καθώς θεωρεί τους δικούς του άχρηστους. Δεν θα χρησιμοποιήσει καθόλου το πρόσωπο η την ερμηνεία του ώστε να γίνει αρεστός όπως στο παρελθόν - αντιθέτως δεν θα φοβηθεί να τσαλακωθεί, να ματώσει και να μελανιάσει. Μία ισορροπημένη ερμηνεία που δεν θα μας προσφέρει το ξέσπασμα που "φώναζε" ο ρόλος του, δίχως όμως να αφαιρεί από το γενικά καλό σύνολο. Συμπαθητικός αν μη τι άλλο.

Ο Russell Crowe, ως το αφεντικό του Ferris, Ed Hoffman σε ένα σίγουρο ρόλο μέσα στην καλοπέραση και τον "πολιτισμό". Χαρτογιακάς με τσαμπουκά και αλαζονεία αλλά ταυτόχρονα και αφέλεια θα αντιπροσωπεύσει επακριβώς τον μέσο Αμερικάνο και θα τρομάξει λόγω πόστου. Ως ερμηνεία, θα αποδειχθεί επαρκής και συμμαζεμένη.

Η πιτσιρίκα από το Ιράν, Golshifteh Farahani, είναι γλυκιά και παραπάνω από φιλική (τουλάχιστον για τα κλειστά ήθη του εκεί πολιτισμού) ως Aisha. Αίσθημα του Ferris και γιατρός, εθελόντρια και ερωτευμένη, αδελφή και θεία. Χαριτωμένη αν και αρκετά αμήχανη στην ερμηνεία της.

Ξεχώρισε κατά την ταπεινή μου άποψη ο κύριος Mark Strong ως Hani, αρχηγός της Ιορδανής κατασκοπείας. Αν και Βρετανός, ο Strong έχει μία καταπληκτική προφορά. Το πρώτο θα του δωρίσει ένα εκπληκτικό στήσιμο κυρίως εντός των εκάστοτε κάδρων, το δεύτερο θα του χαρίσει μία πειστική ερμηνεία. Ψυχρός αλλά φιλικός, φιλικός αλλά αυστηρός, πιστός αλλά ακολουθεί το δόγμα "my way". Καταπληκτική παρουσία που προσθέτει πολύ στο σύνολο.

Εν κατακλείδι

Σίγουρα το γεγονός ότι η παρούσα παρουσιάζει τους "εισβολείς" ως εταίρους τρομοκράτες, τουλάχιστον ως προς τα μαρτύρια (θα το δούμε καθαρά προς το τέλος της ταινίας όπου ο δημιουργός "περνά" το μήνυμά του προς τους θεατές αλλά και στην περίφημη φράση "..εδώ είναι το δικό μας Γκουαντάναμο") είναι κάτι το θετικό. Θετικό? Όχι ακριβώς. Βλέπετε, το να τα χώνεις στην πολιτική ενός απερχόμενου προέδρου (που στην ουσία ψήφισαν δις φορές) πουλάει αρκετά στην αντίπερα όχθη. Μπορεί να μην ακουμπά στο καθημερινό δράμα της "δικής μας" Όχθης, όμως τουλάχιστον δεν θα προκαλέσει την νοημοσύνη μας αλλά ούτε και τα καθυστερημένα (retarded εάν προτιμάτε) και ρομαντικά αντί-αμερικανικά αισθήματα. Όπως πολύ εύστοχα καυτηρίασε ο Lou Lumenick από την New York Post, "We're shocked - shocked! - to learn that the CIA is not to be trusted..."

Για τις φίλες του Τιτανικού που αρέσκονται σε ματωμένα διαμάντια, για πολεμοχαρείς και διπλωμάτες, για όσους προτιμούν τα ωραία παραμύθια, τίποτα παραπάνω από 6,5/10 ως ένα πολύ καλό σύνολο που θα εμβαθύνει όμως στα αισθήματα στοχεύοντας σε ένα ανούσιο happy end και όχι στην απλή καθημερινότητα που μένει δίχως end - σε αντίθεση με το 7,4/10 του IMDb και των χρηστών του.

Δείγμα διαλόγων

Roger Ferris: Hani Pasha
Hani: Pasha: That is an Ottoman term.
Roger Ferris: I hear you like it sir.

Στα πλαίσια συνεργασίας του συγγραφέα με το Cinemascope.

Posted in: reviews: Cinema