21 (2008)

Ο Ben Campbell ειναι ενας φοιτητης του MIT (πανεπιστημιο της Βοστωνης) και αναζητα απεγνωσμενα χρηματα ωστε να μπορεσει να συνεχισει τις σπουδες του στο Χαρβαρντ. Στο ΜΙΤ ερχεται σε επαφη με ενα "μυστικο κλαμπ" το οποιο ειναι οργανωμενο απο εναν καθηγητη του. Στοχος τους? το μετρημα των φυλλων και κατ' επεκταση οι κερδοφορες τους επισκεψεις στα καζινο του Λας Βεγκας. Ολα περνουν περιεργη τροπη οταν ενας υπευθυνος ασφαλειας (της παλαιας σχολης) τους περνει χαμπαρι..

Βασισμενο σε ενα βιβλιο, το οποιο με την σειρα του ειναι βασισμενο σε αληθινα γεγονοτα (sic), το σεναριο της ταινιας ειναι τοσο πρωτοτυπο οσο η κινηση στους δρομους της Αθηνας. Ο Robert Luketic οχι μονο δεν καταφερνει να σωσει την ταινια με την σκηνοθεσια του, αλλα την βυθιζει ακομα περισσοτερο στο βουρκο θυμιζοντας επικινδυνα την "Εκδικηση της Ξανθιας" με την οποια εγινε γνωστος. Οι αλλαγες σκηνων ειναι μονοτονες (με εξαιρεση 1-2 καταπληκτικες σκηνες) ενω το μονο που θα την σωσει ειναι καποια καλα πλανα του Λας Βεγκας (φυσικα, το βραδυ). Οι διαλλογοι ειναι εφηβικοι ενω οι χαρακτηρες ειναι αρκετα επιφανειακοι. Η ηχητικη επενδυση της ταινιας, με εξαιρεση 1-2 μερη, ειναι βαρια και φλυαρη.

Η επιστροφη του μεγιστου Kevin Spacey, στον ρολο του καθηγητη Micky Rosa, δυστυχως δεν ηταν η αναμενομενη. Ο χαρακτηρας του ειναι απλοικος και γεματος αντιθεσεις. Στο πρωτο μισο, ο Spacey καταφερνει να ανταπεξελθει στην πονηρια και στην εξυπναδα του χαρακτηρα του αλλα και στο σκληρο μερος της "επιχειρησης". Στο δευτερο μερος, και ιδιως στο τελος, θα πεσει θυμα του κακογραμμενου σεναριου και θα βουτηξει στο βουρκο του προβλεψιμου και της βαρεμαρας.

Ο Laurence Fishburne στον ρολο του "ξοφλημενου" και κοντα στην συνταξη υπευθυνου ασφαλειας του καζινο Cole Williams ηταν καλος σε εναν οχι και τοσο απαιτητικο ρολο. Το μονο που χρειαστηκε, και επραξε επιτυχως, ηταν να δειξει το κακο του προσωπο. Δεν θα καταφερει να σωσει ουτε και αυτος την ταινια, στον σχετικα μικρο ρολο του.

Η Kate Bosworth (την ειδαμε στο προσφατο Σουπερμαν) στον ρολο της ομορφης Jill Taylor, αμορε του πρωταγωνιστη και μελος της χαρτοπαικτικης ομαδας. Το καδρο γινεται ομορφο και δυστυχως τιποτα παραπανω.

Ο Jim Sturgess στον πρωταγωνιστικο ρολο του απελπισμενου Ben Campell, θα ξεχωρισει σε μια ερμηνεια βγαλμενη απο την δεκαετια του 80. Ατιμελητο λουκ και προδιαθεσεις "φυτου", θα πουλησει τους κολλητους του και θα καταληξει τζογαδορος (Winner, winner, chicken dinner!). Οι αλλαγες στο χαρακτηρα θα γινουν πιστευτες ενω θα ξεχωρισει η εκφραστικοτητα του (τουλαχιστον σε λιγες καλες σκηνες). Δυστυχως θα πεσει και αυτος θυμα του σεναριου, με αδικαιολογητες σεναριακα σκηνες και ανιαρους διαλλογους.

Προσωπικα με κουρασε η συνεχης προσπαθεια σοβαροφανειας του Spacey και η σεναριακη απελπισια να τον τοποθετησουν απεναντι απο τον πρωταγωνιστη ως ισοτιμο και ισο-πονηρο. Θα προτιμουσα περισσοτερη απλοϊκοτητα στο σεναριο και πιο δυνατες ερμηνειες αλλα και λιγοτερη διαρκεια καθως η ταινια μπαινει στην κυριως πλοκη υστερα απο ενα μονοτονο 25λεπτο ενω και η συνεχεια ειναι γεματη με καποιες αχρειαστες σκηνες αλλα και με πολλα κενα της ιστοριας.

Πιστευω οτι δεν αξιζει τα λεφτα ενος εισιτηριου σινεμα, αλλα θα αποτελεσει μια καλη λυση για ενα ηρεμο βραδυ με ανοικτα παραθυρα και παγωμενη μπυρα. Για τους τζογαδορους, τα χαρτομουτρα, τους λατρεις του κατα τ'αλλα ελκυστικου μπλακ τζακ, τους θεοσεβουμενους και τους αριθμολατρεις, πιστευω οτι 5,5/10 ειναι αρκετα εν αντιθεσει με το ολοστρογγυλο 7/10 του IMDb.

edit: Δειγμα διαλογων

Micky Rosa: You are only ever as good to me as the money you make!

Posted in: reviews: Cinema