Dog Day Afternoon (1975)

Ολα μπορουν να συμβουν τις "σκυλισιες ημερες" του καλοκαιριου. Η ληστεια επρεπε να εχει τελειωσει μεσα σε 10 λεπτα. 4 ωρες αργοτερα, η τραπεζα ειχε μετατραπει σε τσιρκο. 8 ωρες αργοτερα, ηταν το πιο καυτο θεμα στα καναλια της τηλεορασης. 12 ωρες αργοτερα, ολα τελειωσαν. Η πιο περιεργη πολιορκια τραπεζας στην ιστορια. Και ειναι ολα αληθεια.

Βασισμενη σε ενα αρθρο περιοδικου, η ιστορια της "Σκυλισιας Ημερας" σκηνοθετειται εν ετει 1975 απο τον εμπειρο Sidney Lumet μεσω του σεναριου του βραβευμενου με Οσκαρ (για αυτη την ταινια) Frank Pierson. Εχει παρει, εκτος του Οσκαρ, αλλα 10 βραβεια ενω εχει προταθει για αλλα 17.

Η σκηνοθεσια ειναι οπως και τα μεσα εγγραφης εκεινης της εποχης. Απλη και σχεδον αψεγαδιαστη. Χωρις κουραστικα "μεγαλειωδη" πλανα, χωρις υπερβολες και ατυχεις αποπειρες. Γρηγορη και επικεντρωμενη κυριως στους πρωταγωνιστες αλλα δινοντας μια ιδιαιτερη σημασια στο περιβαλλον της πλοκης, περνοντας τα μηνυματα που στοχευει. Η φωτογραφια ειναι της εποχης με οτι αυτο συνεπαγεται. Αυτο που ξεχωριζει, εκτος του συνολου του σεναριου που ειναι αριστουργηματικο, ειναι οι εκπληκτικοι διαλλογοι οπου οχι μονο προσθετουν στην πλοκη αλλα αναδεικνυουν και τις ερμηνειες των ηθοποιων.

Μην περιμενετε μεγαλα τρανταχτα Χολυγουντιανα εφε. Μιλαμε για την δεκαετια του 1970. Δεν θα απολαυσετε εκατομμυρια χρωματων στην HD τηλεοραση σας, ουτε τον DTS 6καναλο ηχο στο home cinema σας. Αν προσδοκειτε κατι τετοιο, διαλλεξτε κατι αλλο.

Ο Αλ Πατσινο ειναι ο κεντρικος ηρωας (Sonny), το μυαλο της ληστειας. Τοσο νεαρος σε ηλικια, ομως τοσο ταλαντουχος. Ο χαρακτηρας του δεν ειναι τοσο απλοϊκος οσο καποιος θα φανταστει. Καταφερνει και "ζει" την απειρια του ληστη, την απελπισια του εραστη, τις υποχρεωσεις του συζυγου, την προστασια του φιλου, την ανθρωπια των ομηρων, την αγανακτηση για τις αδικες δολοφονιες στις φυλακες Ατικα, την "μοναδικοτητα" της ομοφυλοφιλιας. Οχι μονο πειθει, αλλα κατα ενα παραξενο τροπο, υποκινει τον θεατη και του περναει χωρις ιδιαιτερη προσπαθεια, αρκετα σημαντικα μηνυματα της εποχης. Παρατηρησετε τις εκφρασεις του προσωπου του και την κινησιολογια του (ειναι απλα μοναδικες) ενω αξιζουν ιδιαιτερης προσοχης τα ματια του Πατσινο καθ'ολη την διαρκεια της ταινιας. Εξαιρετικη στιγμη, οι "εκρηξεις" του χαρακτηρα του στα τηλεφωνηματα αλλα και στους διαλλογους με τους αστυνομους.

Στο πλευρο του ο μαφιοζος γητευτης ελαφιων ("Νονος Ι" & "ΙΙ", "Ο Ελαφοκυνηγος") John Cazale. Σιωπηρος στο μεγαλυτερο μερος της ταινιας, με μοναδικες στιγμες ερμηνειας, θα πεισει σαν ληστης με φοβιες, αποφασιστικοτητα και δειλια, ανθρωπια, μοναξια και πιστη φιλια. Η τελικη σκηνη ειναι το λιγοτερο συγκινητικη.

Ο Charles Durning ξεχωριζει στον ρολο του ντετεκτιβ (Det. Sgt. Eugene Moretti)που ειναι υπευθυνος διαχειρισης της ομηριας. Η κινησιολογια του ειναι αληθινη και πιστη στα λογια που βγαινουν απο το στομα του. Ο χαρακτηρας του εκφραζεται αψογα τοσο στα "διοικητικα" του καθηκοντα οσο και στα "διαπραγματευτικα" του. Μοναδικοι οι διαλλογοι με τον Πατσινο, εξω απο την τραπεζα - αναμεσα σε εκατονταδες αστυνομικους σε ενα αρκετα σουρεαλιστικο σκηνικο.

Ξεχωριζει αρκετα και ο Chris Sarandon στον ρολο του Leon Shermer. Εκφραζει την φοβια της κοινωνιας εκεινης της εποχης στο προσωπο των ομοφυλοφιλων. Φοβισμενη και λιτη μα προσεκτικη κινηση με εξαιρετικη αρθρωση και πειστικες εκφρασεις. Το "Αμερικανικο ονειρο" συνθλιβεται σε καθε λεξη που βγαινει απο τον Leon και ταυτοχρονα κτιζεται ενα συγχρονο δραμα.

Θα μπορουσα να γραψω 2-3 προτασεις για καθε ηθοποιο της ταινιας. Το συνολο ειναι πραγματικα εξαιρετικο και δεμμενο.

Η ταινια περιγραφει μεν μια ληστεια τραπεζης, αλλα γυρω απο αυτην - σιγα σιγα - εμφανιζονται σημαντικα ζητηματα του παρελθοντος (που ειναι ομως δυστυχως, επικαιρα ακομα και σημερα). Το λευκο πανι αποτελει ιδιαιτερο συμβολο επικοινωνιας ενω η ιδια η σχεση που αποκτουν οι ομηροι με τους ληστες, αποτελει ενα τελειο παραδειγμα ερμηνειας του Συνδρομου της Στοκχολμης.

Το γρηγορο χρημα, η εξαπατηση, η εμπιστοσυνη, η αδυναμια, η επιβολη, η διαπραγματευση, ο δολος, η απλοτητα, η βια, οι δολοφονιες, ο ερωτας, τα δογματα, οι φοβοι, το δραμα. Μια ταινια με πολλα μηνυματα. Μια ιδιαιτερη ταινια. Μια ταινια εξαιρεση.

Αξιζει να δειτε το εν λογω εργο για τις εκπληκτικες ερμηνειες, την ομαλη ροη της πλοκης, για τα μηνυματα εποχης που ομως ειναι "επικινδυνα" για πολλους ακομα και σημερα, και για τον Αλ Πατσινο, 8 χρονια πριν την μεγαλειωδη, ισαξια, ερμηνεια του ως Τονυ Μοντανα στον "Σημαδεμενο" (Scarface).

Παρεα ή χωρις, χαμπουργκερς ή πιτσα, μπυρα (για το γαμωτο), 2 ωρες και 9/10 για ενα διαμαντι του παρελθοντος, υπερ του 8,1/10 του IMDb.

edit: Ενα μικρο δειγμα του χιουμορ και της απλοϊκης τελειοτητας των διαλλογων:

Sonny: Kiss me.
Det. Sgt. Eugene Moretti: What?
Sonny: Kiss me. When I'm being fucked, I like to get kissed a lot.

Posted in: reviews: Cinema