Η mement-ική αυτή ταινία θα μπορούσε να παρομοιαστεί με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Μέχρι το 52', υπάρχει η αίσθηση του μυστηρίου και του άγνωστου που καθηλώνουν τον θεατή, υπάρχει γρήγορη δράση και καλές εναλλαγές σκηνών και τοπίων με ικανοποιητική φωτογραφία και ειδικά εφε (δεδομένου του μικρού budget της ταινίας).
Μετά από εκείνο το σημείο, σου δίνει την εντύπωση πως είτε ανέλαβε άλλος σεναριογράφος να τελειώσει την ταινία είτε πως παραιτήθηκε ο σκηνοθέτης και ανέλαβε ο κακός βοηθός του. Όλη η ομάδα είναι πίσω και στην άμυνα αλλά και στο σκορ. Επικρατεί μια λανθασμένη για μένα, φιλοσοφική προσέγγιση της ζωής και της δύναμης της αγάπης που σίγουρα δεν ταιριάζει με την όλη ταινία. Οι διάλογοι είναι κακοί ενώ η δράση ανύπαρκτη με αποτέλεσμα το σύνολο να είναι αρκετά κουραστικό.
Με λίγα λόγια η ταινία καταντά κοινότυπη ενώ έχει την δυναμική που ενδεχομένως θα την έκανε να ξεχωρίσει αλλά και να τιμήσει, και στα 82' της διαρκείας της, την αγωνιώδη προσπάθεια του συμπαθητικού Mike Vogel (Ian Stone), της γλυκανάλατης Jaime Murray (Medea) και της όμορφης Christina Cole (Jenny).
Ένα μπισκότο μισοψημένο, με ελάχιστη γέμιση αλλά και ά-γευστο.
Σύμφωνα με την διαδικτυακή βάση IMDb η ταινία λαμβάνει ένα 6,0/10. Διαφωνώ καθώς οτιδήποτε παραπάνω από 5/10 είναι άδικο για τις παρόμοιες ταινίες που έχουν ξεχωρίσει στο παρελθόν.
0 scary σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου