Μέχρι να γίνεις ο βασιλιάς των ηλιθίων [2013]

Το μουσικό ντοκιμαντέρ του νεαρού Σέργιου Βαφειάδη με τίτλο «Μέχρι να γίνεις ο βασιλιάς των ηλιθίων» προσπαθεί να περιγράψει την πανκ σκηνή από την εμφάνισή της στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, την έξαρσή της στα ΄80s και φτάνει μέσα από τις συνεντεύξεις πλήθους εκπροσώπων της μέχρι και σήμερα.

Το ντοκιμαντέρ καταπιάνεται με την εμφάνιση της πανκ ιδεολογίας ως αντίδραση και στη μουσική που κυριαρχούσε τότε στην Ελλάδα, αλλά και ως ανάγκη έκφρασης της νεολαίας, μέσα από τους ελληνικούς στίχους και την έντονη μουσική. Μια αυτοοργανωμένη μουσική σκηνή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, την προώθηση και τον έλεγχο των δισκογραφικών εταιρειών που βασίστηκε κυρίως στις ζωντανές εμφανίσεις των συγκροτημάτων σε φοιτητικούς χώρους, καταλήψεις και μικρές αυτοσχέδιες συναυλίες, όπου εκεί διακινούσαν χέρι χέρι τα ντέμο τους. Κι αν υποθέσει κανείς πως στη ροκ ελληνική σκηνή αντιστοιχεί ένα πολύ μικρό μουσικό κοινό σε σχέση με την κυρίαρχη μουσική κουλτούρα, τότε στο παρακλάδι της, την πανκ, θα βρούμε ακόμα λιγότερους χωρίς αυτό να μειώνει καθόλου το ενδιαφέρον που έχει μια μελέτη επάνω στην πορεία της.

Teaser 1: 

Δυστυχώς όμως, το ντοκιμαντέρ του Σέργιου Βαφειάδη, μοιάζει πολλές φορές παρωχημένο, χωρίς δυναμική στην δομή του και χωρίς ουσία στα λόγια του, χωρίς εν τέλει να διηγείται μια καλή ιστορία. Ενώ έχει πρόσβαση σε πλήθος σημαντικών συγκροτημάτων της ελληνικής πανκ – Παρθενογένεσις, Αντί, Panx Romana, Αντίδραση, Deus Ex Machina, Stress, Ομίχλη, Αδιέξοδο και πολλούς άλλους - το υλικό που επιλέγει να μας δείξει έχει λιγοστό ενδιαφέρον δίνοντάς σου την αίσθηση πως προσπαθεί να τους προβάλει όλους ισομερώς. Σε κάνει να αναζητάς όλες εκείνες τις μοναδικές μικρές ιστορίες που κρύβονται πίσω από την συγκρότηση των συγκροτημάτων, ή τα περιστατικά που μπορεί να οδήγησαν στο να γραφτεί ένα τραγούδι, ή στην εξέλιξη που μπορεί να είχε μια συναυλία. Όλα εκείνα δηλαδή που θα σου δώσουν μία εικόνα της δυναμικής της πανκ, αντί για απόψεις πάνω σε αυτή.

Teaser 2:

Τα λίγα live αποσπάσματα ήταν μονάχα από την περασμένη δεκαετία και κανα δυο από τα 90s. Σκέφτομαι πως το αρχειακό υλικό που θα είχαν στη διάθεσή τους, θα ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ περιορισμένο. Στα 80s δεν είχαμε ανά χείρας βιντεοκάμερες. Ούτε και η λογική της πανκ ήταν να την καταγράψεις σε βίντεο, αλλά μάλλον να "χτυπηθείς" και να εκτονωθείς. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι να αντισταθμίσεις αυτό το κενό. Λίγα ήταν και τα τραγούδια που ακούστηκαν αν σκεφτεί κανείς πως μιλάμε για μουσική και ο ήχος ακόμα και στις συνεντεύξεις είχε αρκετά προβλήματα. Ομοίως και η εικόνα ήταν συχνά διαφορετικής ποιότητας και αισθητικής, κάνοντας τις συχνές εναλλαγές μεταξύ των δημιουργών κουραστικές.

Η ταινία προβλήθηκε την Τετάρτη 9 Οκτ. και Πέμπτη 10 Οκτ. στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ - Docfest στη Χαλκίδα και συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα.

Teaser 3:

Λία Παππά

Posted in: Docfest,reviews: Cinema,Scary Greeks