The Stone Roses: Made of Stone [2013]

Υπήρξαν ένα από τα συγκροτήματα με τη μεγαλύτερη επίδραση που ξεπήδησαν ποτέ από το σπουδαίο μουσικό κίνημα του Μάντσεστερ και τεράστιοι ροκ σταρ στην εποχή τους. 
Το δισκογραφικό τους ντεμπούτο έχει ψηφιστεί ως ένα από τα σημαντικότερα βρετανικά άλμπουμ στην Ιστορία. Κι όμως, το συγκρότημα έλαμψε για λίγο και μετά διαλύθηκε. Η φωτιά όμως δεν έσβησε όλα αυτά τα χρόνια και έτσι το 2011 ανακοίνωσαν την επανένωσή τους και ξεκίνησαν περιοδεία για να τονώσουν το ενδιαφέρον των φαν τους. Αυτή την περιοδεία αναλαμβάνει να καταγράψει ο Shane Meadows («This is England» 2006), ο οποίος είναι μάλιστα μεγάλος τους φαν και αυτό είναι το πρώτο του μουσικό ντοκιμαντέρ.

Από αυτή την πλευρά φαίνεται πως είδε και την ιστορία που θα έλεγε για τους Stone Roses, του φαν. Χρησιμοποιεί πολύ ενδιαφέρον υλικό από την εποχή που όλοι μιλούσαν για αυτούς, την άνοδο και τη διάλυσή τους και τους παρακολουθεί στις προετοιμασίες και τις πρόβες τους για τη νέα περιοδεία τους.

Ίσως η καλύτερη στιγμή του ντοκιμαντέρ, είναι η μίνι συναυλία που έδωσαν δωρεάν τον Μάϊο του 2012 στο Parr Hall στο Warrington, που ήταν και η πρώτη τους συναυλία ως  Stone Roses από τη διάλυσή τους τη δεκαετία του ’90 και ήταν αποκλειστικά για τους φαν. Και το λέω αυτό γιατί εισιτήριο έπαιρναν μονάχα οι χίλιοι πρώτοι που θα έφταναν στο χώρο της συναυλίας έχοντας μαζί τους ένα CD, ένα μπλουζάκι, ένα ενθύμιο από τους Stone Roses, ή εισιτήριο για την επερχόμενη μεγάλη συναυλία στο Heaton Park. Τα εισιτήρια, εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Καθένας από αυτούς που κατέφθασαν τρέχοντας, είχε τη δική τους ιστορία να πει για το συγκρότημα και όλες μαζί σε έκαναν να νιώσεις λίγη από τη χαρά και την ανυπομονησία τους για αυτή τη μεγάλη μουσική στιγμή ή και την απογοήτευσή τους που άργησαν και δε θα κατάφερναν να τη ζήσουν.

Δυστυχώς όμως, ταινία προσπαθεί να αποφύγει να δει από πολύ κοντά τα προβλήματα αυτής της μπάντας, σα να θέλει να κρατήσει μόνο την καλή τους πλευρά. Έτσι χάνεται ένα αρκετά ενδιαφέρον υλικό, από την αποχώρηση του ντράμερ Reni  σε μία από τις συναυλίες τους. Το ότι άφησε το πρόγραμμα μισοτελειωμένο προκάλεσε αντιδράσεις τόσο από το κοινό, όσο και το θυμό του τραγουδιστή του συγκροτήματος Ian Brown  που δε δίστασε να τον βρίσει δημοσίως. Οι διαφωνίες τους ήταν και ένας από τους λόγους της διάλυσης του γκρουπ την πρώτη φορά.  Τελικά οι διαφορές τους δεν ήταν ικανές να στερήσουν από τους φαν τη μεγάλη συναυλία του Heaton Park, η οποία μαζεύει 75.000 κόσμο και βλέπουμε μέρος της με δέος και την ακούμε σα να ήμασταν κι εμείς φαν . Εάν λοιπόν αυτός ήταν ο σκοπός του Shane Meadows, τον πέτυχε.

Η ταινία προβλήθηκε στο μουσικό διαγωνιστικό τμήμα του 19^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Illusion [2013]

Ο Σωτήρης (Ιωσήφ Πολυζωίδης) είναι οικονομικός συντάκτης σε μια εφημερίδα και ζει αδιάφορα προκαλώντας τον χλευασμό του φίλου του Μάνου (Γιάννης Στάνκογλου). Ένα βράδυ, σε μια χριστουγεννιάτικη γιορτή Ρώσων ομογενών, ο Σωτήρης θα νιώσει για λίγο πως παίρνει το πάνω χέρι, αφού «κλέβει» την όμορφη Ρωσίδα (Ζένια Καπλάν) με την οποία φλέρταρε προηγουμένως ο Μάνος. Αυτή η αίσθηση προσωρινής κυριαρχίας και η ομορφιά της Όλγας θα τον οδηγήσουν να κάνει τα πάντα για αυτή και εν τέλει για τον ίδιο του τον εαυτό, σα να είναι αυτή η μοναδική ευκαιρία του για την μεγάλη αλλαγή και την προσέγγιση της ευτυχίας. Δε θα διστάσει ακόμα και να μπλεχτεί στον κόσμο της νύχτας, κάνοντας επικίνδυνες δουλειές με το αφεντικό της Όλγας (Δημήτρης Ήμελλος). Μαφιόζος που διατηρεί το στριπτιζάδικο «Illusion» όπου χορεύει η επίσημη αγαπημένη του, Όλγα.

Ο Σάββας Καρύδας πλάθει έναν σκοτεινό κόσμο όπως εκείνον στα φιλμ νουαρ, από τον οποίο ο αντιήρωάς του Σωτήρης προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά όσο πιο πολύ κινείται σε αυτόν, όσο πιο πολύ συναναστρέφεται τους ανθρώπους του και όσο πιο πολύ παίζει το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους, τόσο πιο αδύνατο μοιάζει. Σα να τον βυθίζει στον πάτο της μια κινούμενη άμμος. Η Όλγα είναι μία γυναίκα «έξω από τα νερά» του. Μια μοιραία γυναίκα που θα ερωτευτεί παράφορα γιατί είναι η διέξοδός του από τη δίχως νόημα ζωή του. Η ίδια όμως που μπορεί να γίνει και καταστροφή του, αν δεν παίξει σωστά «αυτή τη ζαριά».

Μπορεί η πλοκή να μοιάζει μακρινή σε πολλούς, αλλά η ταινία αναφέρεται στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Στην οικονομική κρίση, στο ξέφτισμα των ηθών, στην εκμετάλλευση των ανθρώπων, στην έλλειψη εμπιστοσύνης στις ανθρώπινες σχέσεις, σε μία προσπάθεια για επιβίωση που αλλοιώνει την ανθρώπινη ουσία. Τελικά, όταν χαθούν οι ψευδαισθήσεις και δούμε τα πράγματα καθαρά, τι θα έχει μείνει;

Ο ρυθμός της ταινίας ίσως σας κουράσει σε κάποια σημεία αλλά υπάρχουν και εκείνα θα εκτιμήσεις, όπως ο ταχυδακτυλουργός, ως κατεξοχήν μορφή ψευδαισθήσεων - εξαπάτησης και δυσνόητου προφήτη. Και ακόμη, ο Δημήτρης Ήμελλος, ο οποίος ενσαρκώνει ίσως την πιο ισχυρή φιγούρα που θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ ως νονό της νύχτας στον ελληνικό κινηματογράφο. Καθόλου καρικατούρα και με μία άκρως ανησυχητική και τρομαχτική στωικότητα, τέτοια που να μην μπορείς να υπολογίσεις την επόμενη κίνησή του.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 19ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας "Νύχτες Πρεμιέρας" παρουσία του σκηνοθέτη της Σάββα Καρύδα και των συντελεστών.

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Kill your Darlings (Σκότωσε τους Αγαπημένους σου) [2013]

Ο Daniel Radcliffe στη μετά – Harry Potter  εποχή του υποδύεται τον Allen Ginsberg, έναν από τους εκπροσώπους της περίφημης μπιτ γενιάς (Beat Generation).

Βρισκόμαστε στις αρχές του ’40, αμέσως μετά τον πόλεμο και ο Allen έχει μόλις γίνει δεκτός στο πανεπιστήμιο Columbia. Ήθελε πάντα να γίνει συγγραφέας και είναι ενθουσιασμένος με αυτό και έτοιμος να «ρουφήξει» γνώση αλλά πάνω από όλα εμπειρίες. Πίσω του αφήνει τον πατέρα του (David Cross) και την ψυχικά άρρωστη μητέρα του (Jennifer Jason Leigh), όμως μπροστά του ανοίγεται ο δρόμος της δημιουργίας και της προσωπικής εξερεύνησης. Έτσι, θα ακολουθήσει τον συμφοιτητή του Lucien Carr (Dane DeHaan) στα πάρτυ στους ρυθμούς της τζαζ, στο άφθονο αλκοόλ και τις ουσίες, αλλά πάνω από όλα στις αντικονφορμιστικές ιδέες. Θα βρεθεί στην ίδια παρέα μαζί με άλλους όπως ο William Burroughs (Ben Foster) και ο Jack Kerouac (Jack Huston) και τα ελεύθερα πνεύματά τους θα απορρίψουν τα δεδομένα της εποχής και θα προσπαθήσουν να εκφράσουν νέες ιδέες μέσα από τα γραπτά τους, ωθώντας στα όρια τους εαυτούς τους και εξερευνώντας τη σεξουαλικότητά τους.

Ο John Krokidas μας δίνει μια γεύση από τη Μπιτ Γενιά, χρησιμοποιώντας τους εμπνευστές της – τα πρόσωπα που αναφέρονται στην υπόθεση της ταινίας είναι των εκπροσώπων της – αλλά και στοιχεία από τις πραγματικές τους σχέσεις και καταστάσεις στις οποίες βρέθηκαν την εποχή της τρέλας και της καλλιτεχνικής τους ζύμωσης. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να διαβάσεις αυτή την ιστορία, αλλά για μένα ένας μόνο δίνει συνοχή στα αποσπασματικά γεγονότα. Η ταινία μοιάζει συχνά να αλλάζει δρόμο στην πλοκή της. Ξεκινά με την ιστορία του Allen Ginsberg, όμως κατά την εξέλιξή της το κεντρικό της πρόσωπο γίνεται ο Lucien Carr και η ανεξήγητη γοητεία που ασκούσε σε όσους τον συναναστρέφονταν. Ήταν απρόσμενος, ήταν ερωτικός, ήταν έμπνευση, ήταν καταστροφικός, ήταν εν τέλει απρόσιτος και ήταν, γιατί ήταν και όλοι οι άλλοι γύρω του να τον πιστεύουν. Στο πρόσωπό του βλέπουμε εν πολλοίς συμπυκνωμένα τα χαρακτηριστικά της Μπιτ γενιάς. Των εκπροσώπων της, που εκτός από τη λογοτεχνία, επηρέασαν ιδιαιτέρως τη ροκ σκηνή. Τους Beattles, τον Bob Dylan, τον Jim Morisson, τον Tom Waits. Και αυτή η ταινία μας μεταφέρει εκεί όπου μπήκαν τα θεμέλια, εκεί όπου δημιουργήθηκαν οι εικόνες, εκεί που έγιναν οι συζητήσεις και τέθηκαν τα ερωτήματα για το μέλλον πριν ακόμα βρει ο καθένας το δικό του δρόμο στη γραφή.

Ο Daniel Radcliffe, θα χρειαστεί μερικές ταινίες ακόμα για να αποβάλλει, κυρίως από τη δική μας μνήμη και όχι τόσο από την υποκριτική του, τον μικρό μάγο. Κανείς δε θα ήθελε να τον φέρει στο μυαλό του ως Harry Poter, κάπου ανάμεσα στα αμέτρητα χάπια, τον συγγραφικό οίστρο και την ερωτική του διάθεση για τον Lucien Carr, κι όμως καμιά φορά συμβαίνει. Ο Dane DeHaan ερμηνεύει εκπληκτικά τον μποεμ χαρακτήρα του Lucien με τη ριζοσπαστική συμπεριφορά και την ακαταμάχητη γοητεία που μοιάζει ώρες ώρες να κινεί τα νήματα σε αυτή την παρέα. Έτσι, που η αληθινή ιστορία της δολοφονίας του David Kammerer (Michael C. Hall), δασκάλου του και άρρωστα ερωτευμένου μαζί του να εγείρει ακόμα ερωτήματα.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 19^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» και βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 7 Νοεμβρίου από την AudioVisual.

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

http://www.youtube.com/watch?v=AxGgkEHmHHg

Read More

Twenty Feet From Stardom (Λίγα Μέτρα από τη Διασημότητα) [2013]

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Morgan Neville, τα τελευταία 18 χρόνια ειδικεύεται στα μουσικά ντοκιμαντέρ και έχει σκηνοθετήσει φιλμ για καλλιτέχνες που έχουν διαμορφώσει τη μουσική του 20ου αιώνα. Ήταν υποψήφιος για τρία βραβεία Γκράμι με τις ταινίες «Respect Yourself: The Stax Records Story», «Muddy Waters Can’t Be Satisfied» και «Johnny Cash’s America».

Εδώ, καταπιάνεται με την ιστορία, των γυναικών κυρίως, που βρίσκονταν λίγα μόλις μέτρα από τους διάσημους. Μιλάμε φυσικά για τις «δεύτερες φωνές» που έντυναν με τον καλύτερο τρόπο τραγούδια που έγιναν διάσημα και υποστήριζαν στα live ιερά τέρατα της ποπ, ροκ και σόουλ μουσικής. Οι ερμηνείες τους δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από εκείνες των σταρ κι όμως οι ίδιες είτε από συστολή είτε λόγω του συστήματος δεν κατάφεραν να κάνουν σόλο καριέρα και να εδραιωθούν στη δισκογραφία.

Αλήθεια, θα μπορούσατε να φανταστείτε αυτό το τραγούδι χωρίς τις μελωδικές φωνές των Raelettes; Η Μέρι Κλέιτον ήταν κάποτε μία από αυτές…

Αντλώντας έμπνευση από τις ατομικές ιστορίες μερικών από τις σημαντικότερες «βοηθητικές» τραγουδίστριες που γνώρισε το πεντάγραμμο ντοκιμαντέρ του Μόργκαν Νέβιλ μας συστήνει τα θαυμαστά ταλέντα γυναικών όπως η Νταρλίν Λαβ, Κλώντια Λεναρ, η Μέρι Κλέιτον, η Λίσα Φίσερ, Τζούντιθ Χιλ και μέσα από τις ξεχωριστές περιπτώσεις τους απευθύνει έναν φόρο τιμής σε μερικούς από τους αφανείς ήρωες της μουσικής βιομηχανίας.

Τη σημαντικότητα τους στα τραγούδια τονίζουν οι διάσημοι συνεργάτες τους όπως ο Στίβι Γουοντερ, η Μπέτυ Μίντλερ, ο Μιγκ Τζάγκερ και ο Στιγνκ.

Πως ξεκίνησαν ως backup τραγουδίστριες; Πως και γιατί άρχισαν να γίνονται περιζήτητες ιδιαιτέρως στην Αγγλική σκηνή και τη ροκ εν ρολ; Γιατί απέτυχαν οι προσωπικές τους δουλειές; Τι δυσκολίες αντιμετώπισαν από τη μουσική βιομηχανία και που βρίσκονται σήμερα; Απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα κινηματογραφεί, ο Morgan Neville, στην πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά του με το πλούσιο υλικό και το σφιχτοδεμένο μοντάζ.

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Mistaken for Strangers [2013]

Ένα μουσικό ντοκιμαντέρ που μπορεί να σταθεί εξίσου και σαν ταινία μυθοπλασίας. Εντάξει, σχεδόν εξίσου, γιατί το «Mistaken for Strangers» περιλαμβάνει και ολόκληρα μουσικά κομμάτια από την περιοδεία του συγκροτήματος «The National», κάτι άβολο για μια σπουδαία ιστορία, αλλά επιτακτική ανάγκη για ένα μουσικό ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, αυτό δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ για τους «The National». Δεν είναι μόνο αυτό…
Ο μικρός αδερφός του Ματ Μπέρνινγκερ, (τραγουδιστής των «The National») Τομ, αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για το συγκρότημα, με αφορμή τη μεγάλη περιοδεία τους στην οποία και του πρόσφεραν δουλειά. Είναι ενθουσιασμένος που θα είναι μαζί τους, είναι αποφασισμένος για αυτή την κινηματογράφηση και χαίρεται ακόμα, που θα μπορέσει να περάσει λίγο χρόνο με τον αδελφό του.
Τον γοητευτικό, πετυχημένο, σοβαρό τραγουδιστή του συγκροτήματος. Τον προσωπικό του ήρωα δηλαδή. Όμως το πρόγραμμα είναι λίγο πιο αυστηρό από όσο μπορεί να ακολουθήσει και ο ενθουσιασμός του θα τον θέσει σύντομα εκτός των καθηκόντων του, εκτός της περιοδείας και θα τον αφήσει με ένα μισοτελειωμένο ντοκιμαντέρ.

Πρακτικά γνωρίζετε ήδη πως το ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε παρά τα προβλήματα που είχε να υπερπηδήσει ο Τομ Μπέρνινγκερ αλλά το πώς, καλύτερα να το δείτε στην μεγάλη οθόνη, αφού η ταινία προβάλλεται απόψε (Παρασκευή 27 Σεπτ.) στις 23:00 στον κινηματογράφο Odeon Opera (Αίθουσα 1) και αύριο Σάββατο στις 18.30 στον κινηματογράφος Δαναός (2), παρουσία του σκηνοθέτη της Tom Berninger και του παραγωγού Craig Charland που θα βρίσκονται στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του Φεστιβάλ.

Το φιλμ είναι γεμάτο από τις μελωδίες και τον παλμό της νεοϋορκέζικης πεντάδας που ξεκίνησε απ’ το Σινσινάτι για να κατακτήσει τον κόσμο, αληθινές – προσωπικές τους στιγμές (κυρίως του Ματ) που μπορεί να μην κολακεύουν πάντα, τις αδέξιες και αστείες πολλές φορές στιγμές του Τομ, την αγωνία του, τη δουλειά του και την πίστη του για αυτή την ταινία. Στα highlights η τελευταία σκηνή στη συναυλία που συμπυκνώνει την ουσία της σχέσης του με τον αδελφό του κλείνοντας την αφήγηση με τρόπο που
θα ζήλευαν και στις καλύτερες ταινίες μυθοπλασίας.

Το «Mistaken for Strangers» διαγωνίζεται στο Μουσικό Διαγωνιστικό τμήμα του 19^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Short Term 12 [2013]

Σάρωσε κατά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του SXSW, όπου κέρδισε τα βραβεία καλύτερης ταινίας και κοινού, απέσπασε το βραβείο κοινού και στο Φεστιβάλ του Λος Άντζελες ενώ ήταν η μόνη ταινία που εκπροσώπησε την Αμερική στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ του Λοκάρνο σε ένα σύνολο 20 φιλμ.

Η Γκρέις και ο Μέισον δουλεύουν σε ένα ίδρυμα όπου φιλοξενούνται παιδιά με ανάρμοστη κοινωνική συμπεριφορά, τα οποία οι γονείς τους αδυνατούν να φροντίσουν. Άλλα από αυτά πηγαίνουν για λίγο καιρό και άλλα «ξεχνιούνται» εκεί μέχρι να ενηλικιωθούν. Η ιστορία ξεκινά με την προσθήκη ενός νέου συνεργάτη του Νέιτ, ο οποίος παρά την καλή του πρόθεση αντιμετωπίζει μάλλον αδέξια τα πρόσωπα και τις καταστάσεις. Ανάμεσα στα παιδιά που χρειάζονται τη βοήθειά τους, είναι ο Μάρκους που σύντομα θα ενηλικιωθεί και δεν αντιμετωπίζει καλά την αποχώρησή του από το ίδρυμα και η καινούρια στην «παρέα», η Τζέιντεν, η οποία αρνείται να συναναστραφεί με τους συνομήλικους της πιστεύοντας πως σύντομα θα φύγει από εκεί. Παράλληλα με αυτά, θ’ αρχίσουν να ξεπηδούν «φαντάσματα» του παρελθόντος από τη ζωή της Γκρέις που θα θέσουν σε κίνδυνο την ερωτική της σχέση με τον Μέισον.

Στην ταινία παρατηρείται με τρυφερότητα, η εύθραυστη ψυχολογία των εφήβων, με ρεαλιστικό τρόπο ειλικρίνεια και χωρίς υπερβολές.  Σε αυτό ίσως να βοηθά και ότι ο Destin Daniel Cretton, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, είχε δουλέψει παλαιότερα σε ένα παρόμοιο ίδρυμα.  Το αποτέλεσμά του λοιπόν είναι μία ιστορία που μπορεί να είναι στην ουσία της σκληρή, όμως το «δράμα» δεν καταπίνει τους πρωταγωνιστές της. Αντιθέτως αντιμετωπίζουν τα όσα τους συμβαίνουν με σοβαρότητα μεν αλλά με και με αισιοδοξία και άμυνα το χιούμορ. Η Brie Larson είναι εξαιρετική ως Γκρέις, δίνοντας σάρκα και οστά σε έναν χαρακτήρα σκληρό και συμπονετικό ταυτόχρονα. Η Γκρέις δίνει σημασία στις λεπτομέρειες της σχέσης της με τα παιδιά και προσπαθεί να ακούει  χωρίς να πιέζει, απλώς δείχνοντάς τους μία σταθερή συμπεριφορά και μία εικόνα κάποιου που μπορείς να εμπιστευτείς. Αν εξαιρέσεις το δικό της παρελθόν και τα δικά της προβλήματα, είναι το καταλληλότερο πρόσωπο για αυτή τη δουλειά. Ή μπορεί και να είναι το παρελθόν που την κάνει να είναι η κατάλληλη.

Η ταινία είναι υποψήφια στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 19^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Gloria [2013]

Η Γκλόρια είναι μία 58χρονη και γεμάτη ζωή γυναίκα. Έχει χωρίσει με τον άντρα της, και τα δυο της παιδιά έχουν τραβήξει το καθένα το δικό του δρόμο κάνοντας τη δική του οικογένεια. Κάποια άλλη στη θέση της θα πίστευε πως αυτό είναι το τέλος της ευτυχίας. 
Όχι όμως η Γκλόρια την οποία ερμηνεύει εκπληκτικά η Paulina Garcia. Είναι ελεύθερο πνεύμα, είναι ώριμη, ξέρει τι της αρέσει και δε θα στερηθεί τα αγαπημένα της μόνο και μόνο επειδή δεν έχει κάποιον να τα μοιραστεί. Για παράδειγμα τίποτα δε την εμποδίζει να πηγαίνει χωρίς παρέα σε κέντρα διασκέδασης και να χορεύει μόνη της στην πίστα φλερτάροντας. Δοκιμάζει καινούρια πράγματα για τον εαυτό της και τον ανακαλύπτει και πάλι μετά από χρόνια μέσα από αυτά. 
 Το λαμπερό της χαμόγελο θα προσέξει και ο Ροντόλφο (Sergio Hernadez) και οι δυο τους θα μπουν σε μία ερωτική ιστορία γεμάτη ένταση. Όμως η απογοήτευση δε θα αργήσει να έρθει.

Ο Sebastian Lelio φτιάχνει μία γλυκόπικρη ιστορία που θα μπορούσε να ανήκει σε οποιαδήποτε γυναίκα στην ίδια ή και σε μικρότερη ηλικία από εκείνη της Γκλόρια. 
Την ντύνει με αρκετές μελαγχολικές στιγμές και μοναξιά, αλλά και με χιούμορ και θετική ενέργεια, όλα μέσα από την πρωταγωνίστριά του που προσπαθεί να βρει το δικό της χώρο στις ζωές των αγαπημένων της, αλλά και την πορεία που θα ακολουθήσει η δική της. 

Ο σκηνοθέτης δε θα διστάσει να προβάλει και εικόνες «ταμπού» όπως το γυμνό ή το σεξ από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας και αυτό ίσως για μια στιγμή σε «ξεβολεύει». Εξάλλου τα μάτια όλων έχουν συνηθίσει μέσα από την τηλεόραση και τα περιοδικά στα τέλεια νεανικά σώματα κι αυτό είναι ένα ισχυρό «χτύπημα» που σε ρίχνει σε σκέψεις.

Η “Gloria” έκανε πρεμιέρα το περασμένο Σάββατο στις “Νύχτες Πρεμιέρας” και βγαίνει στους κινηματογράφους στις 3 Οκτωβρίου από τη StraDa Films.

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Ορέστης Ανδρεαδάκης ή αλλιώς, o Ιππότης των Γραμμάτων και των Τεχνών.

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες, Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου, η εκδήλωση του 19^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας γιορτάζοντας την Ημέρα Γαλλοφωνίας-TV5 Monde για άλλη μια χρονιά, με την φιλοξενία του Νομισματικού Μουσείου της Αθήνας.

Μετά την προβολή-πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας του Ασγκάρ Φαραντί με τον τίτλο «Το Παρελθόν» (Le Passé), το στολίδι μιας ήδη πλούσιας συλλογής γαλλικών και γαλλόφωνων ταινιών που περιλαμβάνονται στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, ακολούθησε κοκτέιλ πάρτι στον φιλόξενο κήπο του καφέ του Νομισματικού Μουσείου.

Η βραδιά, όμως, ήταν ξεχωριστή για ακόμη έναν λόγο: η Πρεσβεία της Γαλλίας και το Γαλλικό Ινστιτούτο τίμησαν τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ, κύριο Ορέστη Ανδρεαδάκη, με τα διάσημα του Ιππότη του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών.

Η παρασημοφόρηση έγινε από τον Ολιβιέ Ντεκότ, διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος,  σύμβουλο συνεργασίας και μορφωτικής δράσης στην Πρεσβεία της Γαλλίας στην Ελλάδα, ο οποίος μίλησε για την επαγγελματική και καλλιτεχνική πορεία του κύριου Ανδρεαδάκη, καθώς και την στενή σχέση του με τη Γαλλία. «Είστε σινεφίλ, οραματιστής και διαθέτετε επιχειρηματικό πνεύμα, αρετές που σπάνια συνδυάζονται. Έτσι χτίσατε μια πρωτότυπη καριέρα και κατακτήσατε μια απαράμιλλη θέση στον ελληνικό κινηματογράφο.»

«Αγαπάτε χωρίς να κολακεύετε, είστε σκληρός κριτικός μερικές φορές, αλλά πάντοτε καλοπροαίρετος για το γαλλικό σινεμά. Έχετε επιλέξει τη Γαλλία ως δεύτερη χώρα σας και τα γαλλικά ως γλώσσα ψυχής. Αυτή η επιλογή δεν είναι ούτε ένας οικογενειακός αταβισμός ούτε κάτι τυχαίο. Έγινε πολύ συνειδητά από την αγάπη σας για την τέχνη, για την κουλτούρα και για τον κινηματογράφο της Γαλλίας», ανέφερε χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων.

Από τη μεριά του ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, κύριος Ορέστης Ανδρεαδάκης, είπε ότι αισθάνεται πολύ τυχερός: «Το να σε βαβεύει μια χώρα στην οποία έχεις περάσει μερικά από τα σημαντικότερα πράγματα της ζωής σου, σε κάνει να νιώθεις κάτι παραπάνω από τυχερός. Η Γαλλία ήταν για μένα πάντοτε η χώρα των ιδανικών επαναστάσεων, της ανοχής, της σοβαρής λογοτεχνίας, του καλού σινεμά.»

Και ολοκλήρωσε την ομιλία του ευχαριστώντας θερμά την ομάδα των συνεργατών του Φεστιβάλ και του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τονίζοντας πόσο τυχερός αισθάνεται που δουλεύει μαζί τους.

Μετά τη σύντομη τελετή, οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι του διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου και του κύριου Ανδρεαδάκη απόλαυσαν τη μουσική των Clarinet Gang (Ανθή Δαμβουνέλη, Λευτέρης Τρύφωνας, Στάθης Μανάτος).

Το Φεστιβάλ ευχαριστεί θερμά το τηλεοπτικό δίκτυο TV5 Monde για τη σταθερή και γενναιόδωρη υποστήριξή του στην πραγματοποίηση αυτής της εκδήλωσης.

Διαβάστε το λόγο του κ.Ολιβιέ Ντεκότ και του κ.Ορέστη Ανδρεαδάκη

Read More

Οι Νύχτες Πρεμιέρας επαναλαμβάνουν τις προβολές τριών sold out ταινιών!

Λόγω της μεγάλης ζήτησης των εισιτηρίων, και θέλοντας να ανταποκριθεί στο πλήθος των αιτημάτων για επαναληπτικές προβολές, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ανακοίνωσε τον προγραμματισμό τριών ταινιών του προγράμματος:

"Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος"

Από την πρώτη μέρα προπώλησης, ήταν μία από τις πιο δημοφιλείς ταινίες. Έγινε sold out μέρες πριν από τη προβολή της. Αν δεν καταφέρατε να εξασφαλίσετε το δικό σας εισιτήριο για την κατάμεστη προβολή των «Χρονικών του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος» την Κυριακή 22/9, τότε μπορείτε να προσπαθήσετε και πάλι, την Πέμπτη 26/9 στις 22:15 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Στον σκοτεινό κόσμο του Ελεμπρος, η πανίσχυρη Αυτοκρατορία του Δρακοφοίνικα κυβερνά με σιδερένια γροθιά και όλοι οι λαοί βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της. Ενας σκλαβωμένος βάρβαρος πολεμιστής από τις περιοχές του Βορρά, ο Ντράγκαρ, παίρνει μέρος σε μονομαχίες, διασκεδάζοντας τους ευγενείς της Αυτοκρατορίας. Το σώμα του βρίσκεται εκεί, αλλά το μυαλό του ταξιδεύει στον τόπο του και στη γυναίκα που άφησε πίσω. Καθώς καταφέρνει να αποδράσει παίρνοντας όμηρο τη Βαλέρια, την κόρη ενός Στρατηγού της Αυτοκρατορίας, ο τελευταίος στήνει άγριο ανθρωποκυνηγητό για να τους εντοπίσει. Ο δρόμος του γυρισμού αποδεικνύεται γεμάτος περιπέτειες και εκπλήξεις τόσο για τον Ντράγκαρ όσο και για την κακομαθημένη Βαλέρια. H πρώτη ελληνική ταινία επικής φαντασίας βασίζεται στο κόμικ «Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα» του Γιάννη Ρουμπούλια, ο οποίος πρωταγωνιστεί και στον ρόλο του «αδάμαστου» ήρωα. Παρά την απαιτητική παραγωγή, πρόκειται για μία ανεξάρτητη ταινία, που χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά μέσω crowdfunding.

Δείτε το teaser της ταινίας: 

"India Blues"

Το ίδιο συνέβη και στην προβολή του «India Blues», το οποίο θα προβληθεί για δεύτερη φορά την Πέμπτη 26/9 στις 20:00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Η σχέση δύο διαφορετικών μεταξύ τους ανδρών περνά μέσα από την εξερεύνηση οκτώ δομικών συναισθηματικών καταστάσεων που βιώνουν: πόνος, πόθος, ευτυχία, ζήλια, έλξη, γαλήνη, αγάπη και θυμός. Σημαντικές και ασήμαντες στιγμές της κοινής τους πορείας δίνουν το έναυσμα για την εξερεύνηση του χαοτικού σύμπαντος της αγάπης και των κατακλυσμιαίων συναισθημάτων που την ακολουθούν. Στο «India Blues», ο Γιώργος Μαρκάκης αφηγείται μία ερωτική ιστορία που ξεφεύγει από τα στενά όρια της queer θεματολογίας, μέσα από ελάχιστους διαλόγους, άφθονο αυτοσχεδιασμό και ξέχειλη ένταση. Καθώς «προφυλάσσει» τον θεατή από την αποκάλυψη της χρονικής σειράς των κεφαλαίων της σχέσης, τον οδηγεί κατευθείαν στην πηγή των συναισθημάτων κι από εκεί στην αντανάκλασή τους στη δική του προσωπική εμπειρία. Το πρώτο φιλί, το πρώτο σεξ, οι αμήχανες σιωπές, μία τελευταία αγκαλιά, όλα έρχονται να αναμειχθούν σύμφωνα με αυτό που είχε πει κάποτε ο Γκοντάρ: «Κάθε ταινία οφείλει να έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά».

Δείτε το τρέιλερ:

"Κόντρα Στο Ρεύμα" (“Upstream Color”)

Τέλος, έχοντας λάβει πολλά αιτήματα για επανάληψη του «Κόντρα Στο Ρεύμα» (“Upstream Color”) το Φεστιβάλ αποφάσισε να επαναλάβει την προβολή την Παρασκευή 27/9 στις 18:00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Οταν γυρίζεις την πρώτη σου ταινία με 7.000 δολάρια και σαρώνει στο Σάντανς, αποκτώντας αυτόματα τεράστια cult φήμη, τι μπορείς να κάνεις μετά; Kαθώς ο Σέιν Καράθ μπήκε με το «Primer» στο πάνθεον της επιστημονικής φαντασίας, κερδίζοντας με ευκολία τους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές του είδους, ήξερε ότι το επόμενο βήμα θα μπορούσε εύκολα να τον διαλύσει. Το «Κόντρα στο Ρεύμα» είναι, ωστόσο, ένας ακόμη θρίαμβος του αδύνατου, μια αταξινόμητη κινηματογραφική πανδαισία που αρνείται να δώσει εύκολες απαντήσεις και φιλοδοξεί να είναι αυτό που τόσες άλλες ταινίες φοβούνται πια: καθαρό σινεμά. Στο σύμπαν του Καράθ -όπου ο ίδιος γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί με την ίδια αποτελεσματικότητα- ο Τζεφ με την Κρις έρχονται κοντά υπακούοντας σε μια ακατανίκητη έλξη, η οποία τους αποκαλύπτει ένα ξεχασμένο παρελθόν που δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Ακροβατώντας ανάμεσα στην ιστορία αγάπης και το θρίλερ με σταθερό φόντο την επιστημονική φαντασία, ο Καράθ υπογράφει μια γεμάτη συναρπαστικές εικόνες φιλμική εμπειρία που πρέπει οπωσδήποτε να γευτείτε.

Δείτε το τρέιλερ:

Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ήδη ξεκινήσει στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.

Read More

La fille du 14 Juillet (Το Κορίτσι της Επανάστασης) [2013]

Βρισκόμαστε σε ένα Παρίσι που φλέγεται από τη ζέστη αλλά και από την οικονομική κρίση. Η Τρικέτ ψάχνει για δουλειά, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Λίγο πριν τους εορτασμούς της 14^ης Ιουλίου για την επέτειο της Γαλλικής Επανάστασης, μέσα από ένα καλοστημένο κόλπο ο Έκτορας που εργάζεται στο μουσείο σα φύλακας, θα γνωρίσει την Τρικέτ και από εκείνη τη στιγμή προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να ξανάρθουν κοντά.  Μια εκδρομή στη θάλασσα ακούγεται ιδανική, θα συμφωνήσει και ο φίλος του ο Πατόρ αρκεί να έρθει μαζί και η φίλη της η Σαρλότ.

Ξεκινούν λοιπόν ένα θεότρελο ταξίδι στο οποίο ο τελικός προορισμός συνεχώς αναβάλλεται από ευφάνταστα εμπόδια. Στην παρέα φορτώνεται και ο Μπερτιέ, ο αδελφός της Σάρλοτ ο οποίος έχει βάλει σκοπό να κλέψει την καρδιά της Τρικέτ και τελικά κλέβει την ίδια και το αυτοκίνητο της παρέας. Στο αποκορύφωμα του παραλογισμού η Γαλλική κυβέρνηση αποφασίζει να κόψει ένα μήνα διακοπών και να καλέσει τους λουόμενους πίσω στις εργασίες τους, γιατί οι τράπεζες δεν έχουν λεφτά. Το τέλος του καλοκαιριού είναι πολύ κοντά πλέον, και ο Έκτορας πρέπει να βρει τον έρωτά του πριν από αυτό.

Λίγη από την ειρωνική σύγχρονη πραγματικότητα, λίγες από τις ρομαντικές ιδέες των γαλλικών ταινιών και αρκετή δόση χιούμορ μέσα από σλάπστικ καταστάσεις που παρέα με τα έντονα χρώματα σου φέρνουν στο μυαλό τον Ζακ Τατί. Αυτά τα συστατικά συνθέτουν την πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά του Antonin Peretjatko και σε αποσυντονίζουν σε τέτοιο βαθμό που λίγο τελικά σε ενδιαφέρει αν οι ήρωες θα φτάσουν στον προορισμό τους.

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Όλα χάθηκαν (All is Lost) [2013]

Ένα σχεδόν δίωρο one man show με τον  Robert Redford στο τιμόνι ενός σκάφους που θα γίνει ο εφιάλτης του.

Ένας ηλικιωμένος ιστιοπλόος του οποίου το όνομα δε μαθαίνουμε ποτέ, πλέει με το σκάφος του, το Virginia Jean, εντελώς μόνος στον Ινδικό Ωκεανό. Οι ικανότητες του στην θάλασσα και οι σωματικές του αντοχές θα αρχίσουν να δοκιμάζονται όταν ένα πρωί ξυπνά αντιλαμβανόμενος πως το σκάφος του μπάζει νερά μετά τη σύγκρουση που είχε με ένα τεράστιο κοντέινερ. Θα καταφέρει να επιδιορθώσει προσωρινά τη ζημιά του σκάφους, ώστε να μη διατρέχει κίνδυνο να βυθιστεί, όμως τα συστήματα πλοήγησης του Virginia Jean είναι πλέον «νεκρά» και εκείνος πλέει ολοταχώς σε μία άγρια καταιγίδα.

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του  J.C. Chandor κουβαλά στους ώμους της μεγάλες προσδοκίες μετά το «Margin Call» (Ο Δρόμος του Χρήματος) η οποία ήταν το σκηνοθετικό του ντεμπούτο και υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου το 2012 (Το Όσκαρ είχε λάβει το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι»  του Woody Allen). Αυτή τη φορά τις ατελείωτες συζητήσεις του « Margin Call», αντικαθιστά η παρατεταμένη σιωπή του Robert Redford ο οποίος ανοίγει το στόμα του μονάχα φάει, να πιει νερό και να ψελλίσει «S.O.S» και «help». Και δεν έχει καν τη βοήθεια της μουσικής στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.

Με ένα σενάριο εμπνευσμένο από το βιβλίο του Εrnest Ηemingway «Ο Γέρος και η Θάλασσα», ο J.C. Chandor καταφέρνει να μεταδώσει στους θεατές την αγωνία ενός ανθρώπου παγιδευμένου στη μέση του απέραντου ωκεανού που βάλλεται από απρόβλεπτα φυσικά φαινόμενα και μία σειρά από ατυχίες που κάνουν την προσπάθειά του ακόμα πιο δύσκολη. Ο 77χρονος Redford βάζει τα γυαλιά σε άλλους πολύ νεότερούς του, μέσα από έναν ρόλο που απαιτεί άριστη φυσική κατάσταση και ψυχικό σθένος και καταφέρνει να χαρίσει στο κοινό έναν στωικό χαρακτήρα, χωρίς υποκριτικές υπερβολές και με καμία διάθεση αυτοπροβολής. Και με αυτό τον τρόπο κερδίζει. Γιατί τον παρακολουθείς με την ίδια αγωνία να βρίσκει τεχνάσματα  άπειρου MacGyver και με την ίδια αγωνία να θαλασσοδέρνεται στην καταιγίδα. Μισός αιώνας, και παραπάνω, υποκριτικής δεν είναι παίξε γέλασε. Στα highlights της ταινίας ο ίλιγγος που σου δημιουργούν τα πλάνα με τον Redford σκαρφαλωμένο στα κατάρτι του Virginia Jean.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας "Νύχτες Πρεμιέρας" και βγαίνει στους κινηματογράφους στις 21 Νοεμβρίου από την Audiovisual.

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Η Λιμουζίνα: κωμωδία παρεξηγήσεων (The Limousine) [2013]

40 χρόνια πορείας, 16 ταινίες από έναν “αταξινόμητο”. Έτσι  χαρακτήρισε την περασμένη Παρασκευή ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης το σκηνοθέτη Νίκο Παναγιωτόπουλο και τον κάλεσε στη σκηνή να του απονείμει εκ μέρους του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας “Νύχτες Πρεμιέρας” και του περιοδικού Σινεμά το Χρυσό Βραβείο της Πόλης των Αθηνών για το σύνολο της προσφοράς του στον κινηματογράφο.

“Δεν είμαι φανατικός των βραβείων, αλλά τούτο το βραβείο της Πόλης των Αθηνών με συγκινεί ειλικρινά και έχει για μένα μία ιδιαίτερη σημασία γιατί έχω κινηματογραφήσει αυτή την πόλη επί 50 χρόνια οριζοντίως και καθέτως. Δεν υπάρχει δρόμος που να μην έχω μία ανάμνηση από γύρισμα. Εδώ γύρισα τα “Χρώματα της Ίριδας”, εδώ  γύρισα τους “Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας”. Επιπλέον, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συμπολιτών μου που απαξιώνουν αυτή την πόλη και φαντασιώνονται Ρότερνταμ και Άμστερνταμ, εγώ δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένος με την Αθήνα.” είπε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος παραλαμβάνοντας το βραβείο.

“Έκανα μία ιδιωτική προβολή για τη “Λιμουζίνα” και είπα ότι πιο πολύ από μία ταινία που βλέπεις είναι μία ταινία που την ακούς  και αυτό επέσυρε σχόλια και θέλω να εξηγήσω. Ίσως έχουμε μάθει να βλέπουμε τις ταινίες, αλλά δεν έχουμε μάθει ακόμα να τις ακούμε. Παρόλο που έχουν περάσει 85 ολόκληρα χρόνια από την έλευση του ομιλούντος κινηματογράφου.  Όλοι λένε βλακωδώς “ο κινηματογράφος είναι εικόνα” και αναφέρονται φυσικά στον βωβό κινηματογράφο, γιατί από το 1929 και μετά ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο εικόνα, είναι εικόνα και ήχος σε ισότιμη βάση.  Εγώ λοιπόν επειδή παίζω 50 χρόνια με τις εικόνες, έχω αρχίσει να τις υποπτεύομαι. Προσπάθησα αυτή την ταινία, η οποία έχει τον υπότιτλο “κωμωδία παρεξηγήσεων”, δηλαδή είναι ένα σύγχρονο παραμύθι, να τη φτιάξω με τα υλικά του παραμυθιού. Στα παραμύθια μας αρέσει να μας τα διηγούνται κι όχι να μας τα δείχνουν” συνέχισε ο σκηνοθέτης, αναφορικά με την ταινία του και έκλεισε προτρέποντάς μας να εκφραστούμε ελεύθερα κατά τη διάρκεια της ταινίας  και αστειευόμενος σχετικά με τα όσα είπε στην εισαγωγή: “Όσο προχωράει ο καιρός, ενώ μπήκα στο σινεμά ως εικονολάτρης, ίσως να τελειώσω ως εικονομάχος.”

Ο Μάρκος (Νίκος Κουρής), η Κολέτ (Δούκισσα Νομικού στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο) και ο Μαξ (Adrian Frieling) ξεκινούν από το Παρίσι της δεκαετίας του '60 προκειμένου να επιχειρήσουν ένα ταξίδι με αυτοκίνητο στην Ελλάδα του σήμερα. Αυτές οι δυο γραμμές είναι αρκετές για να συνοψίσουν τη σουρεαλιστική ιστορία της “Λιμουζίνας”.  “Απελευθερωμένος, λόγω ηλικίας ίσως, από ανόητες αναστολές, μπόρεσα να τιμήσω ένα σινεμά, μιας εποχής που οι ταινίες δεν είχαν ακόμα υπογράψει με το κοινό, το συμφωνητικό της αληθοφάνειας και δεν ήθελαν να προσποιηθούν το πραγματικό”  λέει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος για την ταινία του η οποία είναι βασισμένη στο βιβλίο «Περιπέτειες στην Ευρώπη» του φίλου του Ζάχου Ε. Παπαζαχαρίου. Μονάχα μία βιαστείτε να τη θεωρήσετε μια προσωπική ταινία ή δύσκολη και κουραστική. Αντιθέτως! Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος χρησιμοποιεί λίγες αλλαγές στο χώρο: το παριζιάνικο καφέ, το παλιατζίδικο, τη θάλασσα, λίγα πλάνα από Θησείο, Μοναστηράκι, Ψυρρή και Εθνική Οδό και τοπία της Μάνης και τουλάχιστον τα πρώτα που κυριαρχούν σου δίνουν εντύπωση πως είσαι σε ένα οικείο τοπίο με διαφορετική αισθητική, σαν ένα ταξίδι μέσα σε διαφορετικά είδη ταινιών του παρελθόντος.  Αυτές οι λίγες αλλαγές σε συνδυασμό με τα ξεκούραστα στο μάτι πανοραμίκ που ακολουθούν την κίνηση ή τις ματιές των πρωταγωνιστών βοηθούν στο να επικεντρώσει ο θεατής  στους διαλόγους και τις καταστάσεις και έκαναν το κοινό του κινηματογράφου “Δαναός” να λύνεται ασταμάτητα και αβίαστα στα γέλια. Είναι ένα ταξίδι στον χρόνο με παράδοξες πολλές φορές συναντήσεις πραγματικών ή φανταστικών προσώπων, του παρελθόντος και του παρόντος και παράλληλα ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση.

Η ταινία στην οποία εμφανίζονται ακόμα ο Δημήτρης Καταλειφός, ο Δημήτρης Πιατάς, ο Παύλος  Χαϊκάλης, ο Τάκης Σπυριδάκης, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Στάθης Λιβαθινός, ο Ακύλας Καραζήσης και ο Λευτέρης Βογιατζής στην τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση, θα βγει στις αίθουσες στις 9 Ιανουαρίου από την Feelgood Entertainment.

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ:

Read More

Happy Slapping [2013]

«Happy Slapping» είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για περιστατικά βίας πολλές φορές σε άγνωστα πρόσωπα με μοναδική αιτία και σκοπό να καταγραφούν σε βίντεο και έπειτα να «ανεβούν» στο διαδίκτυο.  Ακριβώς αυτό το φαινόμενο, το οποίο καταγράφεται στον τύπο για πρώτη φορά στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας –όταν δηλαδή η καταγραφή των περιστατικών ήταν εύκολη και άμεση λόγω της τεχνολογικής προόδου των κινητών - πραγματεύεται και η καναδικής παραγωγής ταινία του Χρήστου Σουρλίγκα.

Πέντε έφηβοι προσπαθούν να γεμίσουν το  χρόνο τους, να ξεφύγουν από μία ακόμα βαρετή βραδιά, αλλά και να κερδίσουν το «σεβασμό» άλλων χειρότερων ομάδων – συμμοριών, προσπαθώντας να δημιουργήσουν το πιο ακραίο βίντεο πραγματικού περιστατικού. Ένας απλός τσακωμός είναι πλέον ξεπερασμένος και σίγουρα δε θα κερδίσει σε προβολές (views) στην πιο cool ιστοσελίδα με την ηλεκτρονική διεύθυνση rampnites.com. Ιδιαίτερα τώρα που ο αδελφός του Γουίγκι, ο οποίος έχει ήδη πάρει αρκετά κλικ σπάζοντάς τον Γουίγκι στο ξύλο, ετοιμάζεται να λανσάρει τη νέα «μόδα», το να χαστουκίζεις ανυποψίαστους περαστικούς. Χρειάζονται λοιπόν υλικό, πολύ προκλητικό και σοκαριστικό υλικό προκειμένου να περάσουν μπροστά. Και θα το έχουν. Αλλά με τι κόστος;

Η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Χρήστου Σουρλίγκα είναι και η πρώτη ταινία μυθοπλασίας που γυρίζεται αποκλειστικά με iPhone και μάλιστα εξολοκλήρου από τους νεαρούς πρωταγωνιστές της, μετά και τις οδηγίες του διευθυντή φωτογραφίας Luc Montpellier. Δε θα βρείτε ούτε ένα σταθερό πλάνο στην ταινία κι αν αντέξετε το πρώτο τέταρτο τη ζαλάδα, πιστέψτε με, στη συνέχεια, αυτό θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα ανακατέψει τα στομάχια σας. Η ταινία καταγράφει το θυμό, την επιπολαιότητα, την ορμή των εφήβων αλλά κυρίως ένα φαινόμενο, ας το πούμε… ειδικής βίας γιατί δεν είναι ακριβώς «bullying», που τα κρούσματά του αυξάνονται ολοένα. Πόσο έχει εισχωρήσει η ευκολία της τεχνολογίας και το ίντερνετ στην ζωή ιδιαιτέρως των νέων και σε τι βαθμό τους επηρεάζει; Μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος στο βωμό των κλικ ή των λάικ; 

 Την φιλοσοφία του «happy slapping» θα τη βρείτε σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως το «Jackass», την ωμότητα τον περιστατικών στους τίτλους των ειδήσεων, τις ντοκιμαντερίστικες σκηνές με την τρεμάμενη κάμερα στο «Blair Witch Project» μονάχα που εδώ είναι όντως the real thing. Υπάρχει όμως κάτι που εκτιμάς ιδιαιτέρως στη δουλειά του Χρήστου Σουρλίγκα. Είναι η καλοδουλεμένη αυταπάτη που σου αφήνει η ταινία πως δεν υπάρχει σκηνοθέτης. Και δε θέλω να πω τίποτα κακό με αυτό, ίσα ίσα. Η ψευδαίσθηση πως οι 5 πρωταγωνιστές είναι όντως μία υπαρκτή παρέα της οποίας παρακολουθούμε την ιστορία είναι φυσικά αποτέλεσμα και  της ιδιαίτερης κινηματογράφησης τους, αλλά και του τρόπου που μιλάνε (δεν είναι στημένες ατάκες) και του φυσικού τρόπου με τον οποίο κινούνται και ως μονάδες, αλλά και μέσα στο χώρο κι αυτό μπορεί να είναι μόνο αποτέλεσμα εύπλαστων ηθοποιών, πολλής δουλειάς και καλών σκηνοθετικών οδηγιών και μοντάζ.

Η ταινία προβλήθηκε στο τμήμα Πανόραμα του 19^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ του Happy Slapping:

Read More

Το Δέντρο και η Κούνια (The Tree and the Swing) [2013]

Η Ελένη Καραπάνου (Μυρτώ Αλικάκη) είναι καθηγήτρια καρδιολογίας στο Λονδίνο όπου ζει με τον άντρα της Χάρι (John Bicknell) και τη δεκάχρονη κόρη της Άννα (Ίρις Μήττα). Η ξαφνική χρεοκοπία της χρηματοπιστωτικής εταιρίας που δουλεύει ο Χάρι, βάζει την Ελένη σε ένα δίλημμα που όποιον δρόμο κι αν διαλέξει θα της αλλάξει τη ζωή. Είτε να τον ακολουθήσει στην Κίνα όπου του πρόσφεραν μία καινούρια θέση, είτε να παραμείνει στην Αγγλία διαλύοντας την οικογένειά της. Δίνοντας στον εαυτό της και λίγο χρόνο να σκεφτεί παίρνει την κόρη της και πάει διακοπές στο πατρικό της στην Ελλάδα.

 Εκεί βρίσκεται ο πατέρας της Κυριάκος (Ηλίας Λογοθέτης) με τον οποίο δεν έχουν καλή σχέση όλα αυτά τα χρόνια, αφού δεν ενέκρινε ποτέ την απόφασή της να ζήσει στην Αγγλία. Ο ίδιος βλέπετε είχε υπάρξει πρόσφυγας στην Γιουγκοσλαβία. Όταν η Ελένη φτάνει σπίτι θα διαπιστώσει πολλές αλλαγές, μιας και ο Κυριάκος δε μένει πια μόνος του αλλά με μία γυναίκα από τη Σερβία, τη Νίνα (Mirjana Karanovic) και την κόρη της Μίρα (Ελένη Κουλέτση).

Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Μαρίας Ντούζα την περασμένη Πέμπτη (19 Σεπτ.) στον κινηματογράφο Odeon Opera γνωρίζουν πως η σκηνοθέτιδα της καταχειροκροτήθηκε από καρδιάς. Το ομολογούσαν οι συγχρονισμένες σιωπές σε μία αίθουσα που δεν έπεφτε καρφίτσα.

Η Μαρία Ντούζα καταφέρνει να χωρέσει σε μία ολοκληρωμένη και συγκινητική ιστορία που έχει στον πυρήνα της μία οικογένεια, διαφορετικές ιστορίες και Ιστορίες μετακίνησης. Άλλες έγιναν από επιλογή, άλλες από ανάγκη. Τις εξετάζει μάλιστα ταυτόχρονα από διαφορετικές σκοπιές, μέσα από τη δράση των ηρώων της. Φέρνει ακόμα στην επιφάνεια πολιτικά διλήμματα και ερωτήσεις γύρω από το θέμα, καθώς και ηθικά και προτείνει την αποδοχή και τη συμφιλίωση ως δρόμο για τη γαλήνη.

«Το Δέντρο και η Κούνια» έκανε Ευρωπαϊκή Πρεμιέρα και εγκαινίασε τις προβολές του ελληνικού προγράμματος (15 μεγάλου μήκους και 98 μικρού μήκους) του 19^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Νύχτες Πρεμιέρας» και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης δήλωσε υπερήφανος που το φεστιβάλ φιλοξενεί μια μοναδική παραγωγή όπως αυτή και υποδέχτηκε την σκηνοθέτιδα του. Η Μαρία Ντούζα καλώντας την Μυρτώ Αλικάκη και την Ίριδα Μήττα στη σκηνή, προλόγισε την ταινία της επισημαίνοντας πως προβάλλεται μία περίεργη ημέρα καθώς όλοι είμαστε συγκλονισμένοι από τα γεγονότα της επικαιρότητας, ευχαριστώντας τους ηθοποιούς που συμμετείχαν σε αυτή και έδωσαν την ψυχή τους. Γιατί όπως είπε «οι ταινίες δε γίνονται με χρήματα, γίνονται με ψυχή».

Της Λίας Παππά

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:

Read More