Superbad (2007)

Ο Seth (Jonan Hill), o Evan (Michael Cera) και ο Fogell (Christopher Mintz-Plasse) είναι τρεις Αμερικανοί έφηβοι την εποχή του myspace και της ατέλειωτης πορνογραφίας. Λατρεύουν να πίνουν και ανέλπιδα αναζητούν την πρώτη τους ερωτική εμπειρία. Όταν ένα κορίτσι που αρέσει στον Σεθ, του ζήτα να βρει αλκοόλ για το παρτυ που διοργανώνει, η παρέα καταλήγει σε μία σύγχρονη οδύσσεια με ψεύτικες ταυτότητες, γυναίκες, ναρκωτικά και αστυνομικούς!

Πρόκειται για μία ακόμα εφηβική "κλασσική αμερικανική" κωμωδία. Η πλοκή περιορίζεται στο αλκοόλ, στο σεξ και στα κορίτσια.. Υπάρχουν όμως μερικά στοιχεία που κάνουν την ταινία αυτή να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες.

Αν προσπεράσουμε στα γρήγορα την αρχή (κόντεψα να τερματίσω το Φιδάκι στο κινητό..) και φτάσουμε στο σημείο οπού αρχίζει η περιπέτεια των έφηβων, τότε θα ανακαλύψουμε κάποιες αρκετά καλογυρισμένες σκηνές με γρήγορους διαλλογους και έξυπνα αστεία.

Από την αναζήτηση του αλκοόλ στην αναζήτηση του κερασιού (το περίφημο χάσιμο της παρθενιάς), όλα συνομωτούν και καταλήγουν στο ηθικό δίδαγμα της σπουδαιότητας της φιλίας.

Οι ερμηνείες δεν μπορώ να πω ότι ξεχωρίζουν. Πρόκειται για μία καθαρά εφηβική ταινία άλλωστε. Όμως υπάρχουν τρεις χαρακτήρες που κλέβουν την παράσταση.

Ο Κριστοφερ Μιντζ Πλας είναι απλά κα-τα-πληκτικός στον ρόλο του ως σπασίκλα Φογκελ που μεταμορφώνεται στον γόη McLovin (θυμίζει κάτι από "αμερικανική πίτα"). Όχι μόνο πείθει αλλά η ερμηνεία του προσθέτει αρκετά στην κωμική πλευρά της ταινίας.

Οι άλλοι δύο χαρακτήρες που κατά την προσωπική μου γνώμη, μεταμορφώνουν ολόκληρη την ταινία, είναι οι δύο αστυνομικοί της ιστορίας. Οι ηθοποιοί Bill Hader (Officer Slater) και Seth Rogen (Officer Michaels) ταίριαξαν απόλυτα και οι ερμηνείες τους αλληλοσυμπληρώνονται. Απίστευτες ατάκες, φοβερή κίνηση και ακόμα καλύτερες εκφράσεις κρατάνε ολόκληρη την ταινία ενώ κωμικοτραγικά γεγονότα συμβαίνουν εξαιτίας τους (αποκορύφωμα η βόμβα μολότοφ που πετούν στο ίδιο τους το περιπολικό!).

Κατά τα αλλά έχουμε να κάνουμε με μία μεγάλης διάρκειας ταινία που είναι γεμάτη με μπιπ και φυσικά σεξουαλικά στοιχεία, καθώς αυτός είναι και ο αυτοσκοπός των έφηβων (τουλάχιστον στην "κοντινή" Αμερική) και εκεί στόχευαν οι δημιουργοί της. Δεν θα προσφέρει τίποτα παραπάνω από 114 λεπτά κωμωδίας που θα σας θυμίσουν τα μαθητικά σας χρόνια (εάν είστε μίας ηλικίας) ή που θα σας δείξουν πως σκοτώνουν την ώρα οι συνομήλικοί σας (εάν είστε της ίδιας ηλικίας) λίγο πριν πάρουν τον δρόμο για το κολλέγιο.

Ξεφεύγοντας από την μετριότητα (not another teen movie!), πιστεύω ότι η ταινία αξίζει 6/10, μακράν του 7,9/10 των χρηστών του IMDb.

Για τους αστυνομικούς και τους αναρχικούς, για τους μαθητικούς και τους εργασιομανείς.

edit: Η παρουσιαση γινεται στα πλαισια της συνεργασιας του συγγραφεα με το MovieWorld.

Read More

We Own the Night (2007)

Δυο αδελφοι εχουν επιλεξει δυο διαφορετικα μονοπατια στην ζωη τους. Ο ενας αστυνομικος ακολουθωντας τα χναρια του πατερα του (Joe) ενω ο αλλος (Bobby) μπλεγμενος στα υπογεια της νυχτας, μανατζερ σε ενα κλαμπ. Οι δυο αδελφοι στην πορεια θα βρουν πολλα περισσοτερα κοινα απο οτι φανταζοντουσαν καθως θα βρεθουν αντιμετωποι με την Ρωσσικη μαφια που απειλει την οικογενεια τους..

Ο σκηνοθετης και σεναριογραφος James Gray βαδιζει, ολιγον σαν μεθυσμενος, πανω στα αποτυπωματα που εχουν αφησει επικες ταινιες του ειδους (αστυνομικη, οικογενειακο δραμα) οπως "Ο Νονος", "The Departed", "Carlito's Way" κτλ. Προσπαθει να δωσει μια φρεσκια πνοη με αυτη την ταινια, ομως παγιδευεται αναμεσα στις σκηνοθετικες δεξιοτεχνιες του και στην εξισορροπηση των ερμηνειων απο τους πολυ καλους ηθοποιους που εχει προσλαβει.

Η σκηνοθεσια ειναι κοινη στο μεγαλυτερο κομματι του εργου, αλλα σε ορισμενες σκηνες ειναι αρκετα ευρηματικη και ιδιαιτερως ενδιαφερουσα με γρηγορα γυρισματα και αριστουργηματικη φωτογραφια μεταφεροντας, χωρις απωλειες, το περιβαλλον που δρα ο ηρωας (πχ σκηνη με καταδιωξη αυτοκινητων, σκηνη τελους). Οι διαλλογοι δεν ξεχωριζουν ιδιαιτερα, ουτε και η σκηνογραφια (εκτος απο καποιες σκηνες οπως προανεφερα).

Τα εφε (εικονας και ηχου) ειναι καλα, και ξεχωριζουν καποιες (λιγες δυστυχως) σκηνες οι οποιες θαρρεις πως ειχαν την βοηθεια καποιου σκηνοθετικου τερατος του Χολυγουντ, καθως μοιαζουν σαν απο αλλη ταινια. Ισως εαν ο σκηνοθετης επελεγε να γυρισει ολοκληρη την ταινια με αυτη την μεθοδο και ελευθερια, να ειχαμε εντελως διαφορετικο αποτελεσμα.

Ο Joaquin Phoenix (Robert 'Bobby' Green) εναρμονιζεται στο συνολο και δυστυχως δεν καταφερνει να ξεχωρισει ιδιαιτερα, εκτος 1-2 σκηνων οπου μας θυμιζει τις ταινιες οπου ελαμψε το αστρο του. Ειναι κριμα καθως ολοκληρη η ταινια περιστρεφεται γυρω απο τον χαρακτηρα του. Θα περιμενε κανεις, ο χαρακτηρας του να ηταν τουλαχιστον πιο καλογραμμενος ωστε να του δωθει η ευκαιρια να αναδειξει το ταλεντο του. Πειθει ομως αρκετα ως το μαυρο προβατο της οικογενειας και ως εν δυναμει μαφιοζος - αστυνομικος (το μεγα διλημμα του ηρωα).

Ο Robert Duvall (Deputy Chief Albert 'Bert' Grusinsky), ο πατερας των 2 αδελφων, φαινεται κουρασμενος και μακρια απο τις καλες ερμηνειες του παρελθοντος. Ο χαρακτηρας του δεν εχει ιδιαιτερες απαιτησεις και ισως αυτος ειναι και ο λογος που κρινεται ικανοποιητικος.

Ο Mark Wahlberg (Capt. Joseph 'Joe' Grusinsky) ως ο γιος - υποδειγμα που θα ηθελε ο καθε γονεας, πειθει εκ φυσιογνωμιας και μονο. Ο χαρακτηρας του δεν εχει ιδιαιτερη ουσιαστικη συμμετοχη στην ταινια (αυτο ηταν εκπληξη!) και φυσικα δεν προλαβαινει να ξεχωρισει. Μια συμπαθητικη συμμετοχη.

Το αστερι της ταινιας ειναι γενους θηλυκου και δεν ειναι καν "ηθοποιος". Η Eva Mendes (Amada Juarez), ομορφαινει το καδρο σε καθε σκηνη που συμμετεχει και βοηθα στην ομαλοτερη ροη της ταινιας, αποτρεποντας την απο το να γινει κουραστικη. Ξεχωριζει (φυσικα, φυσικα!) η εναρκτηρια σκηνη με τον αγαπημενο της Bobby και τον τυχερο καναπε!

Η ταινια εχει ιδιαιτερως μεγαλη διαρκεια (κοντα στις 2 ωρες) και δινει την εντυπωση οτι διαρκει ακομα περισσοτερο. Αυτο συμβαινει γιατι ο σκηνοθετης εχει επιλεξει να χτισει τους χαρακτηρες του εντος της ταινιας αντι ισως να εισαγει καποια στοιχεια με μια αναδρομικη μεθοδο (πχ flashback). Ο καθε ενας χαρακτηρας αναλυεται ιδιαιτερως και ο θεατης εχει την δυνατοτητα να τους γνωρισει αρκετα καλα αφαιρωντας την πιθανοτητα αναπαντητων ερωτηματων. Καποιος θα το εκτιμησει ενω καποιος αλλος θα μπορουσε να το βρει αρκετα κουραστικο.

Η Eva Mendes, οι 2-3 αριστες σκηνες και η επιλογη του σκηνοθετη να αναπτυξει τους χαρακτηρες εντος των οριων της ταινιας, σωζουν την ταινια απο την μετριοτητα και προσθετουν τον μισο βαθμο στο συνολικο 6,5/10 που πιστευω οτι της αρμοζει - εν αντιθεσει με το IMDb που γενναιοδωρα της αποδιδει 7,2/10.

Read More

Jumper (2008)

Μια γενετικη ανωμαλια επιτρεπει σε ενα νεαρο αγορι να τηλεμεταφερεται οπουδηποτε. Ανακαλυπτει πως αυτο το "δωρο" προυπηρχε για αιωνες και εμπλεκεται σε εναν πολεμο που διαρκει εκατονταδες χρονια αναμεσα στους "Jumpers" και σε αυτους που ορκιστηκαν να τους εξολοθρεψουν..

Εν ολιγοις, μια ακομα αμερικανικη εκδοση του εφηβικου ρομαντσου με στοιχεια Sci-Fi, λιγες σκηνες δρασης και ολιγον χιουμορ..

Ο Anakin Skywalker, ο κυριος Hayden Christensen στον πρωταγωνιστικο ρολο του jumper David Rice. Φυσικα και δεν προκειται για καποια ξεχωριστη ερμηνεια. Ο Christensen διατηρει το απαθες προφιλ που τον εκανε δημοφιλη στην τριλογια των προσφατων Star Wars και συντηρει ικανοποιητικα την ακρως εγωιστικη συμπεριφορα του ηρωα της ταινιας.

Ο Samuel L. Jackson αναλωνεται στον ρολο του Roland, αρχηγου των "κακων" της υποθεσης. Με trendy βαμμενη ασπρη κομη και ελαχιστα στοιχεια ηθοποιιας, κρινεται αρκετος για τον, χωρις πολλες απαιτησεις, ρολο του.

Ο Jamie Bell στον ρολο του δευτερου jumper της παρεας, Griffin, ηταν συμπαθητικος. Η ερμηνεια του δεν διεφυγε της εφηβικοτητας του συνολου παρ' ολα αυτα ειχε καποια κωμικα στοιχεια που κεντρισαν το ενδιαφερον του θεατη.

Και σε μια εφηβικη ταινια δεν υπηρχε καλυτερη ηθοποιος για τον ρολο της Millie Harris, αεναου ερωτα του ηρωα που δεν καταφερνει να ξεπερασει στο περασμα των χρονων (ακομα και επειτα απο μια καυτη νυχτα με ενα ξανθο μοντελο).. Η τηλεοπτικη Rachel Bilson που αρνειται να μεγαλωσει, γλυκια στον ρολο της και χαριτωμενη σε καποιες σκηνες. Τιποτα παραπανω.

Αυτος που ξεχωριζει απο το συνολο, αν και ο ρολος του ειναι ο μικροτερος απο ολους, ειναι ο Max Thieriot που παιζει τον μικρο David. Η ερμηνεια του επεισε πιο πολυ απο ολες.

Οσον αφορα την συνολικη εικονα της ταινιας, τα στοιχεια που της προσθετουν παρα της αφαιρουν ειναι τα εφε, τα οποια δεν προκαλουν και ειναι καλοσχεδιασμενα. Τοσο τα οπτικα οσο και τα ηχου.

Δυστυχως η σκηνοθεσια δεν ειναι δεμμενη, με καποιες σκηνες να ειναι "ξεμπαρκες" και αλλες κακογυρισμενες. Η φωτογραφια ειναι μετρια ενω η σκηνογραφια αρκετα καλη. Μου αρεσαν επισης οι τοποθεσιες πηδηματος.. χμμμ jumper ηθελα να πω. Απο την Ρωμη στην Αιγυπτο και απο τους Πολους πισω στις αμερικανικες μεγαλουπολεις.

Συνισταται για σπιτικη προβολη, με πιτσες και αφθονη μπυρα.

Ισως ο λογος που της αποδιδω γενναιοδωρα το 6/10, συμφωνωντας με το 5,9/10 του IMDb ειναι οτι αυτη η ταινια θα μπορουσε να ειναι πολυ χειροτερη.. (ή και καλυτερη) στα 90 λεπτα της διαρκειας της.

Read More

10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2008)

Έι! Υπαρχει ενας κοσμος εκει εξω!

Μολις τελειωσε το δευτερο ντοκιμαντερ (φιλμ, ταινια, οπως στα κομματια και να λεγεται) που ειδα. Γυρω μου νεα παιδια ειτε σε παρεες, ειτε ζευγαρια ειτε ακομα και μονα τους. Παιδια που προερχονται απο διαφορετικα κοινωνικα στρωματα, με διαφορετικες δουλειες, διαφορετικη μορφωση, διαφορετικες συνηθειες, διαφορετικες αξιες, διαφορετικη ζωη.

Υπο διαφορετικες συνθηκες θα ελεγες πως ειναι αδυνατον να βρεθουν ολοι αυτοι οι ροκαδες, οι ραστα-μαν, οι τρεντυ και οι εμο σε μια κοινη εκδηλωση, την ιδια μερα, την ιδια ωρα.

Τελικα η τεχνη ενωνει τους ανθρωπους. Ειτε προκειται για το συγκλονιστικο αποτυπωμα μιας παρεας Ιρακινων ειτε προκειται για τα εγκληματα των Αυστριακων φιλοΝαζι, ειτε για τους ημι-θεους Metallica, ολα καταληγουν σε ενα κοινο σημειο. Στο κεντρο της πολης.

Μοιρασμενο το Φεστιβαλ, στο Ολυμπιον (κλασσικες αξιες..) και στις Αποθηκες του λιμανιου, φετος φιλοξενει πολλα και ενδιαφεροντα εργα. Δυστυχως δεν προλαβα να δω καποια που μου τραβηξαν την προσοχη. Θα αναγκαστω να τα βρω μεσω της πλαγιας οδου. Βλεπετε, τα video-club μας στην πλειοψηφια τους, ειναι απλα ανυπαρκτα. Του χρονου ομως θα ειμαι ετοιμος!

Ο δρομος με φερνει μπροστα στο κακομοιρο και πραγματικα τοσο ΜΙΚΡΟ Citroen C1 που μου εδωσαν εις προσωρινη αντικατασταση της τραυματισμενης μου κουκλας (C4 γαρ). Κοκκινο ακομα και χωρις καμμια κληση πανω στο παρμπριζ. Καλο σημαδι αυτο.

Βαζω μπρος και αποφασιζω να παρω τον μεγαλο δρομο για τον σπιτι (the long-way home). Παραλια, θαλασσα, μυρωδιες, φωτα και το μυαλο να γυριζει σε υψηλες στροφες (οσο ειναι δυνατον..). Το τελευταιο φιλμ μου εχει κατσει στο στομαχι. Με ενοχλει η αληθεια. Θελω να νοιωσω βρωμικος και φθηνος. Θελω να ενωσω την φωνη μου μαζι με τους 2,4 εκατομμυρια Ιρακινων προσφυγων. Θελω να διαλυσω τις τρισκαταρατες πολυεθνικες των ΗΠΑ που οδηγησαν σε αυτο το χαλι την μητερα του πολιτισμου. Θελω..

Τιποτα δεν αλλαζει και τιποτα δεν ειναι πια το ιδιο.

Η πολη εχει το δικο της χρωμα και αρωμα. Την δικη της γοητεια. Η πολη ειναι τεχνη και η τεχνη γινεται μια μεγαλη πολιτεια οπου ολοι βρισκουν την θεση τους.

Έι! Υπαρχει ενας κοσμος εκει εξω!

Καλυτερος..

Πρεπει.

edit: Να εισαστε καλα αγαπητοι Σακη και Λια. Μου προσφερατε πολλα περισσοτερα απο μια προσκληση.

Read More

Joe Berlinger - Gray Matter (2004)

Tην άνοιξη του 2002, ο Joe Berlinger ταξίδεψε στην Βιέννη για να παραστεί στην κηδεία 700 περίπου παιδιών τα οποία σκοτώθηκαν σε μια ναζιστική κλινική για παιδιά με νοητικά συμπτώματα.. Εκτός του γεγονότος ότι η συγκεκριμένη κηδεία θύμιζε αποτέλεσμα γενοκτονίας, υπήρχε ένα ακόμα παράδοξο. Δεν επρόκειτο να ταφούν τα σώματα των παιδιών αλλά οι εγκέφαλοι τους, ότι είχε απομείνει δηλαδή από αυτά... Το Gray Matter χρονογραφεί την προσωπική αναζήτηση του δημιουργού για τον δόκτορα Heinrich Gross, ή αλλιώς τον ‘Αυστριακό δόκτωρ Μένγκελε’, που συμμετείχε σε αυτές τις δολοφονίες. Ο Berlinger συναντά επιζήσαντες της κλινικής, καθώς και άλλους αξιόλογους συνομιλητές, που έρχονται αντιμέτωποι με ένα έθνος το οποίο προσφάτως σταμάτησε να απαρνιέται την τρομακτική του κληρονομιά.

Είναι η πρώτη φορά που καλούμαι να παρουσιάσω ένα ντοκιμαντέρ. Η αλήθεια είναι πως ακόμα παλεύω με τους ορούς «ντοκιμαντέρ» και «φιλμ», «φιλμ» και «ταινία». Υπάρχουν περιορισμοί, ελευθερίες, κανόνες που ορίζουν το καθένα όμως κατά ένα παράξενο τρόπο όλα καταλήγουν συνδεδεμένα. Θα παρουσιάσω λοιπόν αυτό το film (όπως ονομάστηκε από τον δημιουργό του) ως σύνολο με τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται για μια ταινία, με την ελπίδα στο μέλλον να βρω την απάντηση μου.

Οφείλω να σημειώσω πως ο Μπέρλιντζερ μαζί με το δημιουργικά έτερο ήμισυ, Bruce Sinofsky, μας έχουν χαρίσει πολλά αξιόλογα έργα τις τελευταίες 2 δεκαετίες όπως το πολυβραβευμένο Paradise Lost (1996) και το Metallica: Some Kind Of Monster (2004). Υπέρμαχοι του non-fiction εστιάζονται στην αλήθεια του θέματος τους την οποία αποκαλύπτουν μέσω εκτεταμένης και αντικειμενικής έρευνας. Τα φιλμ τους έχουν επίσημες συμμετοχές σε αναρίθμητα φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ενώ τα περισσότερα έχουν κερδίσει το βραβείο του κοινού.

Το Γκρέι Μάτερ είναι ένα δυνατό και συνάμα α-ληθινό φιλμ. Ο Μπέρλιντζερ τυπώνει στην μνήμη μας όσα του φανερώθηκαν μέσω συνεντεύξεων, ομιλιών και επίμονης έρευνας. Από την συνομιλία με τον υπεύθυνο για τις κηδείες των εγκεφάλων μέχρι την καταγραφή στον φακό, του υπογείου όπου ακόμα και σήμερα φυλάσσονται άλλοι τόσοι εγκέφαλοι και δείγματα κρανίων, το Γκρέι Μάτερ κρατά τον θεατή σε εγρήγορση ενώ δημιουργεί την απορία για το πως είναι δυνατόν ένας τέτοιος άνθρωπος - τέρας (ο δρ. Γκρος) όχι μόνο να μην έχει εκδιωχθεί και καταδικαστεί από το επίσημο κράτος της Αυστρίας αλλά να απολαμβάνει επίσημης κρατικής σύνταξης (τουλάχιστον μέχρι τον πρόσφατο θάνατο του). Προκαλεί απορία και εκνευρισμό το γεγονός ότι συνεχίστηκαν μελέτες πάνω στο έργο του Γκρος μέχρι και το 1998..

Ο Μπέρλιντζερ χρησιμοποιεί ομαλές εναλλαγές σκηνών ενώ χρησιμοποιεί την δύναμη της εικόνας με ικανοποιητικό τρόπο. Η μουσική συνοδεία του φιλμ είναι επίσης αρκετά καλή αν και σε ορισμένες σκηνές καταντά κουραστική.

Πρόκειται για ένα φιλμ το οποίο θα ανακατεύσει πολλά στομάχια. Δεν πρόκειται όμως για τίποτα παραπάνω από την καταγραφή της αλήθειας εκείνης της εποχής, η οποία μάλιστα δεν τελείωσε την χρονική στιγμή που έχουμε διδαχθεί αλλά κατάλοιπα της παρέμειναν μέχρι τα πρόσφατα χρόνια.

Το Γκρέι Μάτερ προβλήθηκε στο Ολύμπιον κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με ικανοποιητική προσέλευση θεατών. Πριν την έναρξη της προβολής, οι διοργανωτές βράβευσαν το δίδυμο Μπέρλιντζερ και Σινόφσκι ενώ τους τίτλους τέλους συνόδευσαν δυνατά χειροκροτήματα.

Για τους οπαδούς των ρεαλιστικών σεναρίων, για τους λάτρεις της αλήθειας, τους ιστορικούς και τους μελετητές των διεθνών σχέσεων, το παρόν αποτελεί μια πολύτιμη προσέγγιση των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που έπραξαν οι Ναζί και οι οπαδοί των και δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από 7/10 με αρκετά αυστηρά κριτήρια.

edit: Το παρόν παρουσιάζεται από τον συγγραφέα λόγω του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για λογαριασμό του MovieWorld.

Read More

Astérix aux jeux olympiques (2008)

Η υποθεση της τριτης ταινιας του Αστεριξ τυλιγεται γυρω απο τον ερωτα ενος Γαλατη (Franck Dubosc) με μια (σεξυ) Ελληνιδα (Vanessa Hessler). Αντιπαλος στο ερωτα ειναι ο Βρουτος (Benoît Poelvoorde). Αποτελεσμα ειναι να συμμετασχουν Ρωμαιοι, Γαλατες, Ελληνες, Γερμανοι κτλ στους Ολυμπιακους Αγωνες της Ελλαδας.

Δυστυχως η ταινια αυτη επαληθευει τον κανονα πως "sequels SUCK!". Μακραν η χειροτερη ταινια των κατα τ'αλλα φανταστικων Γαλατων.

Φυσικα δεν φταιει το γεγονος οτι ο εκπληκτικος Clavier αντικατασταθηκε απο τον ανιαρο, ανεκφραστο, αγελαστο και χωρις καθολου παθος Clovis Cornillac στον ρολο του Αστεριξ. Δεν φταιει ακομα το γεγονος οτι ο Alain Delon σαν Καισαρας, οχι μονο δεν εμπνει κυρος και σεβασμο αλλα και, δεν εχει καθολου χιουμορ και καταντα κουραστικος επειτα απο λιγο. Δεν φταιει ουτε το γεγονος πως τα εφε της ταινιας ειναι πιο χολυγουντιανα (ψευτικα δηλαδη) απο ποτε.

Φταιει η ελλειψη παθους απο πλευρας δημιουργων αλλα και ηθοποιων και σιγουρα φταιει η ελλειψη σεβασμου πανω στα θρυλικα κομικ του Αστεριξ & Οβελιξ.

Θα σταθω μονο σε 2-3 πραγματα για τα οποια αξιζει καποιος ενηλικας να ξοδεψει 116 λεπτα πανω σε αυτη την ταινια.

Ειναι γεγονος πως η ταινια διαχωριζεται στο κυριος μερος της και στο τελος της. Θα καταλαβετε το γιατι.

Λοιπον, το κυριος μερος της ταινιας κρατιεται απο 2 ατομα (στην πλειαδα των συμμετοχων). Ειναι φυσικα ο αγεραστος και παντα ευχαριστος Gérard Depardieu στον ρολο του Οβελιξ (φυσικα!) ο οποιος αν και δεν ειναι τοσο καλος οσο στις προηγουμενες ταινιες, εχει αρκετες καλες σκηνες.

Ο δευτερος ο οποιος ειναι και το ατου της ταινιας ειναι ο κυριος Benoît Poelvoorde στον ρολο του Βρουτου. Ο απιστευτος αυτος τυπος ειναι εκπληκτικα αστειος και ευδιαθετος ενω τοσο η φωνη, οσο και η κινησιολογια του ξεχωριζουν εκ του συνολου. Ισως ο μοναδικος καλογραμμενος χαρακτηρας της ταινιας.

Μου αρεσε το χιουμορ (απο τις σπανιες στιγμες) οσον αφορα τους Ελληνες της υποθεσης. Απο τους κριτες εως τον gay-ιζοντα βασιλεα βγαζουν μια συμπαθεια και αν μη τι αλλο, μια εκτιμηση της προσπαθειας να φανουν αστειοι. Καλυτερη στιγμη: οι δωροδοκιες (Ελληνες ειπαμε!) και "ο τροπος" με τον οποιο η Ελληνικη ομαδα ελαβε την πρωτη θεση σε ενα αγωνισμα.

Ειναι δικαιο επισης να αναφερθω στην πολυ καλη παρουσιαση και δημιουργια των κουστουμιων της ταινιας που ενω παραμενουν πιστα στην εποχη, χαρακτηριζονται απο μια πινελια χιουμορ.

Ενω λοιπον το κυριο μερος της ταινιας (δηλαδη τα χμμ 95 λεπτα σχεδον) ειναι ανιαρο και σχεδον καθολου αστειο, το τελος ειναι απλα φανταστικο. Αυτο οφειλεται στο γεγονος οτι επανερχεται στην ιστορια ο Νουμερομπις!!!! Ο εκπληκτικος αυτος Αιγυπτιος χαρακτηρας (ο μονοχειρας αρχιτεκτων της Κλεοπατρας για οσους εχουν δει την 2η ταινια) κλεβει την παρασταση. Ο Jamel Debbouze ειναι απλα κατα-πλη-κτικος στον ρολο αυτο. Βγαζει αστειρευτο γελιο ενω η κωμικοτητα χαρακτηριζει το συνολο της ερμηνειας του, ιδιως στον τομεα της κινησιολογιας! Αν συμμετειχε απο την αρχη, θα μιλαγαμε για μια τελειως διαφορετικη ταινια.

Στο τελος της ταινιας, επισης, εμφανιζονται ολοι σχεδον οι guest stars. Απο τον Ζινεντιν Ζινταν (του οποιου η ερμηνεια με ξαφνιασε θετικα..), τον κυριο Τονυ Παρκερ (εκ του ΝΒΑ παρακαλω) και η απιστευτη, μοναδικη, κυρια του 1,15μ. Αντριανα Καρεμπε(μπε..).

Αξιζει επισης να αναφερω εναν ακομα guest star της ταινιας. Τον κυριο Μικαελ Σουμαχερ αλλα και ολοκληρη την ομαδα της Φερραρι (ακομα και ο Ζαν Τοντ!!) που συμμετεχουν στις... αμαξοδρομιες. Εγω προσωπικα, ερωτευτηκα με το αμαξι (διορθωση: αμαξα!) της ομαδας.

Ανακεφαλαιωνοντας, εχουμε να κανουμε με μια κουραστικη και λιγοτερο αστεια ταινια σε σχεση με τις προηγουμενες 2. Σιγουρα δεν ειναι η καλυτερη οπως διαφημιζαν οι συντελεστες της. Ισως γιατι εξαφανιστηκε η "γαλλικη ματια" που διεκρινε τις παλαιοτερες και εγινε μια προσπαθεια αμερικανοποιησης της καινουριας.

Δεν την συνιστω για ενηλικες εκτος και εαν εχετε την διαθεση να δειτε τις 2-3 παρα πολυ καλες σκηνες που ανεφερα προηγουμενως. Ειμαι βεβαιως ομως, πως οι μικροι θα καταχαρουν με τον ηρωα του Αστεριξ και της παρεας του.

Το IMDb και οι χρηστες του, αποδιδουν στην ταινια 4,9/10. Θα συμφωνησω και πιστευω οτι ενα 5,5/10 για το κυριος μερος της ταινιας ειναι δικαιο, οπως δικαιο ειναι και το 10/10 για τα τελευταια λεπτα της.

Read More

Sleuth (2007)

Δυο εξαιρετικα εμφυεις Βρετανοι ανδρες σε ενα παιχνιδι εξαπατησης και δολου. Ο Andrew Wyke (Michael Cain) ειναι ενας γερασμενος διασημος συγγραφεας που ζει μονος του στην εξοχη σε μια συγχρονη επαυλη , αφου τον παρατησε η γυναικα του για εναν νεαρο ανδρα. Ο Μilo Tindle (Jude Law), ενας ανερχομενος ηθοποιος, εφοδιασμενος με χαρη και εξυπναδα. Οταν ο πρωτος τον καλει στην επαυλη του, ο Tindle προσπαθει να τον πεισει να δωσει διαζυγιο στην συζυγο του (καθως αυτος ειναι ο νεαρος ανδρας..). Ολα λαμβανουν μια περιεργη τροπη ομως οταν ο Wyke αρχιζει τα παιχνιδια μυαλου με τον εραστη της συζυγου του και τον παρασυρει σε μια σειρα εκδικητικων πραξεων τις οποιες ειχε σχεδιασει προ πολλου...

Το Sleuth εχει μια γοητευτικη ιστορια που λιγοι γνωριζουν. Το 1970 υφισταται ως θεατρικη παρασταση απο τον Anthony Shaffer. Το 1972 μεταφερθηκε στην μεγαλη οθονη απο τον Joseph L. Mankiewicz με πρωταγωνιστη τον Michael Cain και τον Laurence Olivier. Το 2007 εχουμε το remake της ταινιας απο τον θεατρικο Keneth Branagh και τον Harold Pinter με πρωταγωνιστες τον Michael Cain (ναι! σωστα διαβασατε) και τον Jude Law, του οποιου γινεται η παρουσιαση στις παρακατω γραμμες.

Ας ξεκαθαρισω κατι πριν βουτηξω στα αδυτα αυτης της ταινιας. Δεν εχω δει την ταινια του 1972 και ως εκ τουτου δεν μπορω να τις συγκρινω. Αυτη την στιγμη δεν με απασχολει αλλωστε. Θα παρουσιασω αυτο το remake σαν να ειναι η πρωτοτυπη και οταν ερθει ο καιρος θα υπαρξει η απαιτουμενη συνεχεια.

Ο Kenneth Branagh ειναι ενας κατεξοχην θεατρικος καλλιτεχνης. Ετσι και εδω, εχουμε μια ταινια η οποια θυμιζει παρα πολυ θεατρο. Και ξεχαστε τις θεατρικες ταινιες τυπου "Μια Μελισσα Τον Αυγουστο" ή "Μολις Χωρισα" κτλ που εχουμε συνηθισει στα μερη μας. Εδω μιλαμε για πραγματικο θεατρο και πραγματικες ερμηνειες.

Ολη η ταινια ειναι γυρισμενη σε μια επαυλη χωρις καθολου σχεδον εξωτερικα γυρισματα. Αυτο το γεγονος οχι μονο δεν την κανει ανιαρη, οπως καποιοι θα φοβηθουν, αλλα την μετατρεπει σε ενα συγχρονο κινηματογραφικο αριστουργημα.

Ο Branagh γνωριζει πολυ καλα την σημασια των κινησεων, της εκφρασης, της φωνης, της ενδυμασιας, του φωτισμου και κυριως της ερμηνειας που χρειαζεται μια θεατρικη παρασταση για να πεισει το κοινο, μακρια απο εκρηξεις, α-πιστευτα εφε, περιττη βια και βαρετους διαλλογους. Καταφερνει και σπρωχνει τους 2 πρωταγωνιστες στα ακρα, μετατρεποντας τις ερμηνειες των σε οσκαρικες και γιατι οχι, διδακτικες.

Η σκηνοθεσια ακολουθει το συγχρονα αυτο διασκευασμενο σεναριο πιστα αλλα και με πολυ πρωτοτυπο (για το σινεμα) τροπο. Ο σκηνοθετης παιζει με αξιολογες γωνιες ληψεως που σπανια συνανταμε στον κινηματογραφο, ενω η συνεχης εστιαση στην ερμηνεια των πρωταγωνιστων σε συνδιασμο με το ενδιαφερον παιχνιδι αντιθεσεων (ειτε σκηνικα ειτε ερμηνευτικα) αξιοποιωντας καθε πλευρα του μοντερνου σκηνικου, προσθετουν αρκετα στην αξια του εργου τουτου.

Απο τον κλειστοφοβικο και συναμα ερμηνευτικως παντοδυναμο ανελκυστηρα μεχρι τα σκοτεινα μα πολυχρωμα δωματια, υπαρχουν στοιχεια που καθηλωνουν τον θεατη. Ο Branagh τονιζει μια σκοτεινη πλευρα των 2 χαρακτηρων, την οποια υποστηριζει επισης αψογα ο δικος μας Haris Zambarloukos με την εκπληκτικη φωτογραφια του.

Προσπαθησα αλλα εξαιρουμενων 1-2 μικρων στιγμων, δεν καταφερα να βρω ουτε ενα ψεγαδι οσον αφορα την σκηνοθεσια με την εκπληκτικη εναλλαγη σκηνων, και την φωτογραφια της ταινιας.

Μπορω να συνεχισω να γραφω για ωρες. Να μιλησω για τους πανεξυπνους, λιτους, πονηρους, δεμενους, α-περιττους, σεξουαλικα φορτισμενους στα ορια του σαδισμου, ιδιοφυεις διαλλογους. Πραγματικα δεν υπαρχει λεπτο που να μην "αναγκαζεσαι" να παρακολουθησεις ακομα και την τελευταια λεξη μιας προτασεως.. Δυστυχως ειναι παρα πολυ δυσκολο να γραψεις περισσοτερα για αυτη την ταινια χωρις να προδωσεις την πλοκη του Sleuth.

Ετσι, χωρις να προβω σε αποκαλυψη λεπτομερειων, πρεπει να σταθω στην ερμηνεια του Michael Cain. Ειναι ενδιαφερον το γεγονος οτι πρωταγωνιστει στην ιδια ταινια για 2η φορα αλλα σε διαφορετικο! χαρακτηρα. Αυτη την φορα ειναι ο συγγραφεας και οχι ο γοης. Ο Cain εκπλησσει και ισως λιγο με την βοηθεια του Kenneth Branagh, φανερωνει το πραγματικο ταλεντο που κρυβει μεσα του. Μια εκπληκτικη θεατρικη ερμηνεια εχοντας να ξεχωριζει την αρμονεια της κινησιολογιας & των εκφρασεων του προσωπου με την φωνη του ηθοποιου. Απο σαγηνευτικη και πονηρη μετατρεπεται σε θυμωμενη και απολυτα δυνατη αλλα και φοβισμενη και εξαπατημενη. Μια πραγματικα δεμενη ερμηνεια χωρις καθολου περιττα στοιχεια εντυπωσιασμου.

Στον αντιποδα ο Jude Law ειναι ολιγον περιττος αλλα καταφερνει να σταθει ανταξιος του συνολου. Ειναι σαδιστικα ελκυστικος, πονηρος, πανεξυπνος, φοβισμενος, θυμωμενος, αφεντικο και δουλος, εφηβος και ανδρας. Η ερμηνεια του εχει και αυτη ως βαση την θεατρικοτητα και σιγουρα δεν απογοητευει ακομα και τον πιο απαιτητικο θεατη.

Προσωπικα, ποτε μου δεν τον συμπαθησα αυτον τον "συγχρονο playboy".. Mεχρι σημερα που απεδειξε οτι ειναι ενας πραγματικος ηθοποιος.

Η ταινια δεν εχει αλλους πρωταγωνιστες. Ειπαμε, ενα σπιτι και 2 χαρακτηρες. Ομως, δεν θα κουραστειτε ουτε δευτερολεπτο (εκτος βεβαιως 1-2 στιγμων οπως προανεφερα). Ισως αυτη η ταινια γινει η αφορμη να γινετε φιλοι του θεατρου. Ισως αυτη η ταινια σας κανει να μισησετε το θεατρο. Ποιος ξερει..

Εγω εμεινα απολυτα ικανοποιημενος και στα 82 λεπτα της διαρκειας της. Απο τις λιγες φορες που βρηκα μια ταινια τοσο ελκυστικη ωστε να εχει την αφοσιωση μου καθ'ολη την διαρκεια της.

Τo IMDb προφανως επηρεασμενο απο την πρωτοτυπη ή την ψευτοκουλτουρα των μοντερνων "δυσκολων κριτικων" αποδιδει στο Sleuth του Kenneth Branagh μολις 6,6/10. Συγχωρεστε με, αλλα τετοιες ταινιες ειναι αμαρτια να λαμβανουν οτιδηποτε κατω του 9/10. Το δεκαρι ισως το παρει η πρωτοτυπη. Ισως...

Δειτε την ξεκουραστοι & αφοσιωμενοι και θα σας ανταμειψει.

Read More

The Air I Breathe (2007)

Ενα συγχρονο δραμα βασισμενο σε ενα Κινεζικο γνωμικο που διαχωριζει την ζωη σε τεσσερα θεμελιωδη συναισθηματα: την ευτυχια, την ικανοποιηση, την θλιψη και την αγαπη. Ενας επιχειρηματιας (Forrest Whitaker) στοιχηματιζει την "ζωη του" στον ιπποδρομο, ενας μπραβος (Bredan Fraser) βλεπει το μελλον, μια ποπ-σταρ (Sarah Michelle Gellar) γινεται θυμα ενος μαφιοζου αφεντικου (Andy Garcia), ενας γιατρος (Κevin Bacon) πρεπει να σωσει την αγαπη της ζωης του..

Αυτη η ταινια με τσαντισε αρκετα. Απο τις λιγες φορες που μου αρεσει τοσο πολυ μια ταινια ενω ταυτοχρονα θελω να την πεταξω απο το παραθυρο..

Ο Jieho Lee (σκηνοθετης & σεναριογραφος) αφησε ενα αριστουργημα στην μεση. Η σκηνοθεσια στο μεγαλυτερο μερος της ταινιας ειναι αριστουργηματικη. Δεν εχει καθολου περιττες σκηνες, εχει εκπληκτικες εναλλαγες και λιττα αλλα ομορφα εφε. Η γωνιες της καμερας ειναι ευρηματικες και καλυπτουν επαρκως την πλοκη. Η σκηνογραφια ειναι ιδιαιτερως σκοτεινη και ελκυστικη βγαζοντας ενα "αρωμα" που ορισμενες φορες θα ορκιζοσουν οτι μπορεις να το μυρισεις (εξηγειται καθως πολλες σκηνες εχουν γυριστει στο Μεξικο). Η φωτογραφια δεν εχει ουτε ενα ψεγαδι ενω η ενδυματολογια της ταινιας ειναι ομορφη και προσεγμενη. Η μουσικη επενδυση της ταινιας ειναι επισης αξιοσημειωτη στο μεγαλυτερο μερος της ταινιας και δενει απολυτα με τις εκαστοτε σκηνες.

Στην ιδια ακριβως ταινια, η σκηνοθεσια γινεται βαρετη σε αρκετες σκηνες ενω τα εφε φλερταρουν το "κλισε". Η φωτογραφια παει για τσιγαρο ενω το σεναριο σου δινει την εντυπωση πως το εχει γραψει ενας 15χρονος που του αρεσουν οι τηλεοπτικες σαπουνοπερες και ιστοριες αγαπης. Η δε μουσικη επενδυση πεφτει στα επιπεδα της ευκολης μελωδιας και των ανυπαρκτων φωνων..

Τωρα καταλαβαινετε τι εννοω.. Ας εστιασω καλυτερα στα θετικα στοιχεια γιατι βλεπω να φευγει κανα πληκτρολογιο..

Ο οσκαρικος "δικτατορας της Αφρικης" κυριος Forrest Whitaker ξεκινα την ολη ιστορια. Ειναι η "Ευτυχια". Ειναι εκπληκτικος οπως μας εχει συνηθισει. Εκφρασεις προσωπου, κινησιολογια, φωνη, τα παντα. Δυστυχως ομως η σκηνοθεσια δεν τον αναδεικνυει οσο θα επρεπε ισως, εστιαζοντας περισσοτερο στην ιστορια παρα στους χαρακτηρες και τους ηθοποιους.

Ο Brendan Fraser μας δειχνει οτι μπορει να παιξει κατι παραπανω απο κυνηγο ξεχασμενων θησαυρων που το μεγαλυτερο προβλημα της ζωης του ειναι μια μουμια. Η ερμηνεια του ειναι γεματη και στιβαρη. Ειναι σοβαρος μα ταυτοχρονα ελκυστικος. Ο χαρακτηρας του ως "Ευχαριστηση" αλλωστε το απαιτει (ενας μαφιοζος μπραβος). Πειθει αρκετα. Εως οτου φυσικα ο σκηνοθετης παει για το περιφημο τσιγαρο και η ταινια καταντα ενα ανοητο ρομαντσο παρασυροντας δυστυχως και τον ιδιο, τοσο ως χαρακτηρα οσο και ως ερμηνεια.

Η πιτσιρικα Sarah Michelle Gellar στον ρολο της ανερχομενης αοιδους με την "υπεροχη φωνη" και την ατυχια να μπλεξει με τον υποκοσμο. Η ερμηνεια της ειναι.. νεαρης ηλικιας. Η "Λυπη" της ταινιας θα προσπαθησει αρκετα αλλα στο τελος δεν θα πεισει. Καλυτερη στιγμη της: το μελο και ανοητο μερος της ταινιας.

Ο Kevin Bacon, η "Αγαπη", ειναι ο γιατρος της ιστοριας. Δεν εμφανιζεται αρκετα δυστυχως καθως η ιστορια του εχει μικροτερη διαρκεια απο τις υπολοιπες. Ομως, ειναι σοβαρος και ανταποκρινεται στον ευκολο (για τα δικα του δεδομενα) ρολο της ταινιας αυτης. Απλος και καθημερινος.

Την παρασταση κλεβει ομως ο Andy Garcia που απολαμβανουμε καθ'ολη την διαρκεια της ταινιας, καθως ο χαρακτηρας του ενωνει ολους τους υπολοιπους. Με χαροποιησε το γεγονος οτι ο ηθοποιος αυτος αποφασισε να ξεκολλησει επιτελους απο τους ωμους των γιγαντων συμπρωταγωνιστων στο παρελθον. Εχει ιδιαιτερα χαρισματα, αν εξαιρεσεις ισως τις Ocean ταινιες, τα οποια καταφερνει και μεταδιδει στον θεατη των ταινιων του. Ετσι και εδω, ειναι γοητευτικος και σκληρος. Η κινησιολογια αλλα και η μεταχειριση της φωνης του θυμιζει Robert DeNiro απο τις ενδοξες μερες της γκανστερικης του καριερας χωρις ομως να φτανει τα επιπεδα της αντιγραφης. Ισως ο μονος σταθερος χαρακτηρας της ταινιας.

Αυτη η ταινια μοιαζει σαν ενα τεραστιο χωνευτηρι οπου πεταχτηκαν μεσα του 4 διαφορετικες ιστοριες και βγηκαν σαν ενα ομοιογενες μειγμα με ημιτελη ακρη και μερικα κενα ενδιαμεσα.

Θα μου αρεσε να εχει περισσοτερη διαρκεια η ιστορια της "Ευτυχιας" και ο σκηνοθετης να εστιασει πανω στον Whitaker περισσοτερο. Θα μου αρεσε επισης να εχει λιγοτερη διαρκεια το ανοητο ρομαντσο της "Ευχαριστησης" και της "Λυπης". Θα προτιμουσα η ταινια να εχει περισσοτερο δεμενο συνολο ωστε να μην αποσπα την προσοχη του θεατη και να περασει καθαρως τα μηνυματα για τα οποια γυριστηκε.

Η ταινια θα σας κανει να αισθανθειτε πως καποιος σας πηρε το γλυκο απο μπροστα σας ενω ειχατε ακομα μια κουταλια.. Ομως ας μην γελιομαστε.

Προκειται για μια πολυ καλη ταινια στο συνολο της. Τα στοιχεια της, στο μεγαλυτερο μερος, ειναι πολυ ενδιαφεροντα ενω το θεμα της ζωης και του θανατου που διαπραγματευεται ειναι εξυπνο καθως ξεφευγει απο τα συνηθισμενα προτυπα αλλα και απεχει και απο τις ελκυστικες υπερβολες.

Το IMDb του δινει το υπερβολικο 8,1/10. Εαν η ταινια δεν ειχε αυτα τα σημαντικα μελανα σημεια, τοτε σιγουρα θα το αξιζε. Ομως επειδη ακριβως τα εχει, πιστευω οτι ενα 6,5/10 ειναι περα για περα δικαιο. Ισως και λιγο υπερβολικο.

Μαγειρεψτε μια μακαροναδα, αγοραστε ενα κρασι και καλεσετε το ταιρι σας για να την δειτε παρεα. Δεν θα το μετανοιωσετε μετα απο 97 λεπτα.

Read More

No Country for Old Men (2007)

Στην επαρχια του Τεξας, ο κυνηγος Llewelyn Moss ανακαλυπτει τα πτωματα πολλων εμπορων ναρκωτικων που αλληλοσκοτωθηκαν οταν μια ανταλλαγη πηγε στραβα. Αντι να το καταγγειλει στην τοπικη αστυνομια, ο Moss αποφασιζει να κρατησει τα 2 εκατομμυρια δολλαρια που βρηκε στον τοπο της σφαγης, για τον εαυτο του. Ετσι καταντα κυνηγημενος απο τον ψυχοπαθη δολοφονο επι πληρωμη Anton Chigurh, ο οποιος στο περασμα του σπερνει τον φοβο και αμετρητους βιαιους φονους. Στην ιστορια εμπλεκεται και ο λακωνικος σεριφης Ed Tom Bell ο οποιος αποφασιζει, λιγο πριν την συνταξη, να αντιμετωπισει τον υπευθυνο των φονων που εχει αναστατωσει την πολη του..

Ο Θοδωρης Αγγελοπουλος σκηνοθετει τον Νοτο της Αμερικανικης ηπειρου..

Δεν μπορω να σκεφτω κατι καλυτερο για να περιγραψω αυτη την ταινια των αδελφων Κοεν.

Ειναι μια ταινια με δεμενες σκηνες αλλα οχι και δεμενο συνολο. Ειναι αργη, πολυ αργη. Δεν ειναι βαρετη. Εχει καλους διαλογους. Ακροβατει αναμεσα στην φιλοσοφηση της ζωης και στην δραση, η καλυτερα.. αναμεσα στο δραμα και το θριλερ. Δεν ειναι ομως ουτε δραμα, ουτε θριλερ. Ουτε και ταινια δρασης..

Εχω μπερδεμενα συναισθηματα για αυτη την ταινια. Εκ πρωτης σκεψεως, δεν θα την εβλεπα στο σινεμα. Απο την αλλη, δεν ξερω αν ειχα διαφορετικη διαθεση πως θα την αντιμετωπιζα.

Το σιγουρο ειναι οτι ο Tommy Lee Jones μπηκε απολυτα στο πετσι του απαθους - κοντα στην συνταξη - αλλα ταυτοχρονα εξυπνου σεριφη Ed Tom Bell.

Ο Josh Brolin ηταν ιδανικος για τον ρολο του Llewelyn Moss και απολυτως ικανοποιητικος.

Την παρασταση ομως, για μενα, εκλεψε αυτος ο οσκαρικος τυπος ονοματι Javier Bardem που οχι μονο με επεισε για το ψυχολογικο ασταθες του χαρακτηρα του Anton Chigurh, αλλα κερδισε και την συμπαθεια μου. Σιγουρα θα εχω το βλεμμα μου στραμμενο σε μελλοντικες δουλειες του.

Σιγουρα το 8.6 του IMDB το βρισκω υπερβολικο. Ομως εχοντας υποψη οτι και ο Αγγελοπουλος εχει σκηνοθετησει αριστουργηματα, πιστευω οτι ενας βαθμος οχι χαμηλοτερος του 7/10 ταιριαζει στην ταινια.

edit: Η παρουσιαση της ταινιας αυτης ειναι απο τις πρωτες του υπογραφοντος και εγινε αρκετο καιρο πριν την 80η απονομη των βραβειων Οσκαρ (9/2/2008). Βγηκε στην επικαιροτητα καθως η ταινια μολις εκανε την εμφανιση της στους ελληνικους κινηματογραφους.

Read More

In the Valley of Elah (2007)

Ενας πρωην στρατιωτικος (Tommy Lee Jones) και η γυναικα του (Susan Sarandon) συνεργαζονται μαζι με μια νεα ντετεκτιβ της αστυνομιας (Charlize Theron) ωστε να αποκαλυψουν την αληθεια πισω απο την εξαφανιση του γιου τους επειτα απο την επιστροφη του απο το Ιρακ.

Μια ταινια που σιγουρα εχει ενοχλησει τους "πατριωτες" Αμερικανους. Και αυτο το αντιλαμβανομαστε πριν καν δουμε την ταινια. Απο το ποστερ της και την διαφοροποιηση του για το Ευρωπαικο και το Αμερικανικο κοινο (κοιταξτε πως ειναι τοποθετημενη η Αμερικανικη σημαια και αναζητηστε την σημασια της αναποδης σημαιας).

Το σεναριο της ταινιας ειναι πραγματικα αποκαλυπτικο και περα για περα αληθινο. Πολλα απο τα στοιχεια της ταινιας, τα εχουμε δει στις βραδινες ειδησεις με την προειδοποιηση της "σκληρης εικονας". Εδω ομως εχουμε να κανουμε με την ωμη αληθεια.

Η αντιπαλοτητα του εχθρου μεταφερεται εντος των πατριων εδαφων. Η συγκαλυψη, το ψεμμα και οι αγωνιωδεις προσπαθειες ενος τελειωμενου στρατιωτικου που ειχε την ατυχια να ειναι ο πατερας της συγχρονης αυτης τραγωδιας.

Τι γινεται οταν ο πολεμος αλλαζει τοσο πολυ το ιδιο σου το παιδι που δεν το αναγνωριζεις πλεον? Τι γινεται οταν οι "αδελφοι στα οπλα" (brothers in arms) στρεφονται εναντιον ο ενας του αλλου και οταν δεν βλεπουν το λαθος αλλα το αποδεχονται με φυσικοτητα? Ποσο μπορει ενας πολεμος, μια πλυση εγκεφαλου στα στρατιωτικα στρατοπεδα, ενας εχθρος που δεν ειναι εχθρος αλλα πρεπει να πεθανει, ενα λαθος να αλλαξει εναν ανθρωπο?

Μια πραγματικα συγκλονιστικη ταινια. Μια οσκαρικη ταινια αν και προταθηκε μονο για ενα βραβειο (για Α' ανδρικο ρολο του Tommy Lee Jones). Μια ωμη αληθεια θα μπορουσε να πει κανεις. Μια προσπαθεια αφυπνισης οσων εχουν επαναπαυθει στον καναπε τους ενω γυρω τους ο κοσμος βραζει.

Η ταινια αυτη ειναι μια δυσκολη ταινια. O σκηνοθετης και σεναριογραφος Paul Haggis σπρωχνει τον θεατη στο να συνδιασει ολα τα στοιχεια και να συνθεσει την πληρη εικονα χωρις ευκολα υποβοηθηματα και επαναληψεις στοιχειων (διαλλογου & σκηνογραφιας). Δεν ειναι καθολου κουραστικη και σιγουρα καταφερνει να προσελκυσει το ενδιαφερον. Οι εναλλαγες καλες, εκτος καποιων ελαχιστων περιπτωσεων περιττων εφε & σκηνων, ενω η φωτογραφια ειναι παρα πολυ καλη.

Ο Tommy Lee Jones δινει πραγματικα στοιχεια οσκαρικης ερμηνειας. Ειναι εκπληκτικος στον ρολο του πατερα, Hank Deerfield, τοσο στις απολυτα ρεαλιστικες εκφρασεις του προσωπου του οσο και στην κινησιολογια και στο στησιμο σε καθε σκηνη. Ξεχωριζει επισης και ο τονος της φωνης του, οχι τοσο για την προφορα που εχει υιοθετησει για τον χαρακτηρα του, αλλα για την χροια και το χρωμα που υποστηριζει την καθε λεξη που αρθρωνει. Μια συνολικα αριστη ερμηνεια που πειθει και τον πιο δυσκολο θεατη.

Η Charlize Theron στον ρολο της αστυνομικου Emily Sanders, στεκεται περηφανα στο πλαι του Jones υποστηριζοντας αρκετα αξιοπρεπως τον χαρακτηρα της. Σιγουρα δεν ειναι κατι το σπουδαιο, οπως μας ειχε δειξει οτι μπορει να φτασει στο παρελθον, αλλα ειναι πολυ ευχαριστη στο να την παρακολουθεις, κυριως ερμηνευτικα.

Παιζουν επισης η αρκετα καλη σε 2 μολις σκηνες Susan Sarandon αλλα και ο Josh Brolin σε μια μικρας διαρκειας σκηνη χωρις φυσικα να "προλαβουν" να ξεχωρισουν, κυριως ο δευτερος.

Μου αρεσε πολυ και με επεισε η απαθεια και η νορμαλ-οτητα των Wes Chatham και Victor Wolf στο τελος της ταινιας. Πιστευω οτι οι ερμηνειες τους ηταν "κλειδι" για το συνολο.

Η ταινια τελειωνει με ενα μοναδικο τροπο, και το τελος της ισως κρατα περισσοτερο απο οτι θα περιμενε κανεις. Ομως, ηταν απαραιτητο για να περασει καποια συμβολα και καποια μηνυματα προς τα εξω. Πιστευω οτι το πετυχε.

Ενα επικαιρο δραμα που θα σας κατσει στο στομαχι και θα σας βαλει σε τροχια σκεψης μακρια απο εκρηξεις, σφαιρες, λιωμενο ατσαλι, ατσαλακωτους ηρωες, ομορφα θηλυκα και αλλες γνωστες "αμερικανιες".

Συμφωνω με το IMDb και του αποδιδω 7,5/10 αλλα και το οσκαρ για τον κυρ Tommy.

Read More

The Bucket List (2007)

Ο εκατομμυριούχος Edward Cole (Jack Nicholson) και ο μεσοαστος μηχανικος Carter Chambers (Morgan Freeman) δεν εχουν τιποτα κοινο... εκτος απο λιγους μηνες ζωης. Καθως μοιραζονται το ιδιο δωματιο σε ενα νοσοκομειο, αποφασιζουν να φυγουν και να πραγματοποιησουν οσα "απωθημενα" εχουν απο την ζωη τους. Κατα την κοινη αυτη πορεια τους, "θεραπευουν" ο ενας τον αλλο, γινονται φιλοι και τελικως.. βρισκουν το νοημα της ζωης.

Οταν 2 ζωντανοι θρυλοι του Χολυγουντ ενωνουν τις ερμηνειες τους σε μια ταινια, τοτε το αποτελεσμα δεν μπορει παρα να ειναι καλο. Πολυ καλο.

Δεν προκειται για τις καλυτερες ερμηνειες της καριερας τους. Δεν προκειται ουτε για την καλυτερη σκηνοθεσια ή φωτογραφια. Ολα αυτα αλλωστε μοιαζουν τοσο ασημαντα μπροστα στο θεμα που διαπραγματευεται η ιδια η ταινια.

Η χαρα στην ζωη. Η αδελφικη φιλια. Να πραξεις οσα δεν ετολμησες ποτε. Να ζησεις..

Ο Jack Nicholson με μια συμμαζεμενη ερμηνεια (μακραν της υστεριας και αληθινης τρελας που βγαζει γενικοτερα) και ο Morgan Freeman σε μια ρεαλιστικη προσεγγιση μιας ασθενειας που οδηγει στον θανατο, πειθουν και συγκινουν.

Η αληθεια ειναι πως η ταινια δεν ανηκει στην κατηγορια της κωμωδιας. Προκειται για ενα δραμα (οι ευαισθητοι θα χρειαστουν χαρτομαντηλα) με καποια κωμικα στοιχεια τα οποια ομως διαφαινονται καθαρα στο τελευταιο μερος της ταινιας.

Ο σκηνοθετης επραξε σωστα να επιμεινει στον χωρο του νοσοκομειου δινοντας εμφαση στα δραματικα στοιχεια του σεναριου και εστιαζοντας στην ερμηνεια των 2 πρωταγωνιστων απο το σταδιο της θεραπειας μεχρι την τελικη ανακοινωση πως εχουν ελαχιστους μηνες ζωης ακομα. Αν και ισως κουρασει καποιους, πιστευω οτι με αυτον τον τροπο δημιουργει μια σταθερη βαση ολοκληρης της πλοκης καθως γινομαστε θεατες της φιλιας αυτης απο την γεννηση της ενω εχουμε την δυνατοτητα να κατανοησουμε καλυτερα αυτο το "κυνηγι του νοηματος της ζωης".

Τα μηνυματα της ταινιας ειναι δυνατα και καθαρα. Αγαπη, φιλια και τολμη. Στο τελος δεν μετρουν τα χρηματα, αλλα το ποιος θα εχει πραγματοποιησει αυτα που ειναι γραμμενα στην δικη του "bucket list"...

Οι χρηστες του IMDb προσδιδουν στην ταινια 7,8/10. Πιστευω οτι το 7/10 ειναι δικαιο αλλα και οτι η ταινια αυτη ισως θα επρεπε να ειναι προτεινομενη για περισσοτερα εκ του ενος βραβεια.

Read More

Μανος Ξυδους & Πανος Κατσιμιχας @ Μετρο (2008)

Το Σαββατο βραδυ το περασα μαζι με την αδελφη μου και τον κολλητο μου στην σκηνη του Μετρο (Γκυζη, Αθηνα). Εκει καθησαν μαζι μας, οπως και με ολους τους υπολοιπους τυχερους, ο Μαρκος και η Αννα, ο Φανης, το Ριτακι και αλλα υπεροχα μουσικα προσωπα που μας φανερωθηκαν μεσω της παραστασης του Πανου Κατσιμιχα και του Μανου Ξυδους. Παρεα τους ηταν οι πολυ καλοι ΒΩΞ, ο ανθρωπος με την κορυφαια κινηση επι σκηνης Τολης Φασοης, και ο πραγματικα ταλαντουχος εραστης του τσιπ Αποστολης the beatman.

Η παρασταση μεγαλη σε διαρκεια (ανω των 2,5 ωρων με 2 encore) ηταν χωρισμενη σε 2 μερη. Στο πρωτο, μας υποδεχθηκε ο Πανος με ενα βιντεο επι της μεγαλης οθονης του προτζεκτορα δηλωνοντας πως "Δεν Μας Ανηκει Τιποτα".

Τα τραγουδια ξεκινησαν και ο Πανος με τον Μανο εναλλασονταν χωρις να κουραζουν καθολου τους θεατες. Και ηταν ολα.. ενα και ενα.

Ειναι απο τα τραγουδια που νοιωθεις πως γεννηθηκες μαζι τους. Πως θα σε ακολουθουν οτι και να κανεις στην ζωη σου, οπου και να σε βγαλει το ποταμι.. Τραγουδια που εχουν νοημα. Τραγουδια με μελωδια. Ηταν πραγματικα συγκινητικη και η στιγμη στην αρχη του 2ου μερους το οποιο ξεκινησε με ενα ακομα βιντεο αφιερωμενο στους αδελφους Κατσιμιχα, και ηρθε η εικονα του Χαρη μπροστα στα ματια μας. Το χειροκροτημα ασταματητο και μια χαρμολυπη να κυριευει ολους κατω απο την σκηνη.

Υπηρξαν στιγμες που ο Πανος εβγαζε μια κουραση (του ιδιου). Υπηρξαν στιγμες που ηταν ο παλιος καλος Πανος και με το γνωστο του χιουμορ και την αψεγαδιαστη φωνη του, μας διδαξε και μας ταξιδεψε σε αλλους κοσμους. Συνολικα, η παρασταση του ανηκε και αυτο το εβλεπες απο τον τελευταιο τεχνικο ηχου μεχρι τους μουσικους αλλα και τα υπολοιπα "αστερια επι σκηνης". Ελπιζω να μην ηταν μια παρασταση "αντιο", αλλα μια παρασταση "Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω"..

Ο κυρ Μανος Ξυδους ηταν απλα μια σταθερα. Οπως παντα, απλα καταπληκτικος. Ενας τραγουδοποιος - φιλοσοφος που τραγουδα οχι με την καρδια και την ψυχη.. αλλα με ολοκληρο το κορμι του. Ενας ανθρωπος που νοιωθει το τραγουδι και αυτο οχι μονο το βλεπεις, αλλα το νοιωθεις σαν θεατης. Ενας ανθρωπος που δεν καταφερα να βγαλω μια σωστη φωτογραφια του (λογω της συνεχους κινησεως του..)!

Τα ψαρια της βραδιας, οι ΒΩΞ, ηταν ενθουσιωδεις και αρκετα καλοι. Θα περιμενα να ακουσω τις 2 επιτυχιες τους (αυτη με τον Κοτσιρα και αυτη με τον Ξυδους αντιστοιχα - εχουν βγαλει και βιντεο). Αντι αυτου, τους ακουσα σε 2 δικα τους τραγουδια αλλα και σε γνωστες διασκευες τραγουδιων, ειτε ξενων ειτε ελληνικων. Νεες σταθερες και γεματο παθος φωνες.

Ο Τολης Φασοης με εξεπληξε ευχαριστα. Δεν ειχα την τυχη να τον δω επι ημερων Sharp Ties και η ενδυμασια του με ξενισε λιγο.. Μεχρι να παρει το μικροφωνο και να δωσει την δικη του παρασταση. Η κινησιολογια του ηταν απλα καταπληκτικη. Μου θυμισε Mick Jagger αλλα χωρις την κοκαινη. Σταθερη φωνη και αρκετα καλη παρουσιαση.

Η εκπληξη της παραστασης ηταν ενας τυπος περιεργος ονοματι Αποστολης The Beatman. Ο ανθρωπος ειναι ενα μουσικο κουτι απο μονος του. Οι Huun Huur Tu ειναι ενα μηδενικο μπροστα του.. Το παρακατω βιντεακι τα εξηγει ολα (στο edit της παρουσιασης υπαρχει συνδεσμος για ακομα 3 εκπληκτικα βιντεο).



Ιδανικοι και οι μουσικοι της παραστασης με την συμμετοχη των πολυ καλων και ενδιαφεροντων πληκτρων (ο "μαεστρος" γαρ!) ηλεκτρικης κιθαρας (πολυ καλη χωρις πολυλογια), μπασο (θα περιμενα λιγη περισσοτερη δυναμικη), ντραμς (αρκετα καλα αν και η μποτα δεν ακουγοταν σχεδον καθολου) και τις 2 κλασσικες κιθαρες των ΒΩΞ. Φυσικα δεν ελειπε η ηλ. κιθαρα του Μανου αλλα και η φυσαρμονικα του Κατσιμιχα (σημα κατατεθεν).

Στους θεατες της βραδιας ηταν και ο Βασιλης Καζουλης μετα της συνοδου του, ο οποιος απο οτι ανακοινωσε ο Μανος σε ενα τραγουδι αφιερωση προς αυτον (Οι Παλιες Αγαπες Πανε Στον Παραδεισο), παντρευτηκε προσφατα.

To μαγαζι ηταν ικανοποιητικο σε μεγεθος ενω η σκηνη ηταν αρκετα μεγαλη και ανετη. Το προσωπικο του μαγαζιου ηταν ευγενικο και γενικως επικρατουσε ενα οικογενειακο κλιμα. Συνολικα, η βραδια αξιζε τα 140 ευρω του τραπεζιου.

Ενα υπεροχο προγραμμα απο 2 καλλιτεχνες που δεν ειχαν την αναγκη να δηλωσουν πως υπαρχουν ακομα. Ειχαμε ομως εμεις την αναγκη να μας αφυπνησουν με τον δικο τους μοναδικο τροπο..

edit: 1) Oι φωτος & τα βιντεο ανηκουν στον συγγραφεα του παροντος. Χρησιμοποιηθηκε η Sony H3.

2) Κανοντας κλικ στον τιτλο της παρουσιασης αυτης, οπως γινεται και σε καθε παρουσιαση, υπαρχει ο συνδεσμος (link) που αυτη την φορα οδηγει στο σετ των φωτογραφιων σε μεγαλυτερη αναλυση.

3) Περισσοτερα βιντεο απο αυτη την μαγικη βραδια, εδω!

Read More